Με αφιερώματα ξεκίνησε το πρόγραμμα στην Κεντρική Σκηνή την Παρασκευή και το Σάββατο.

Την Παρασκευή ο αιώνας του Μίκη αντήχησε δυνατά! Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού η μουσική του είναι δεμένη με τους αγώνες του λαού μας - όχι μόνο αυτούς που έγιναν, αλλά και αυτούς που θα 'ρθουν. Γιατί η μουσική αυτού του κορυφαίου δημιουργού - λαϊκού καθοδηγητή θα είναι πάντα η υπόκρουσή τους.

Με την καλλιτεχνική επιμέλεια του Μανόλη Ανδρουλιδάκη ξεδιπλώθηκε ένα πολύ όμορφο πρόγραμμα, που έκανε ένα μικρό «πέρασμα» σε πολλά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη.

Μαζί του στη Σκηνή βρέθηκαν η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Βασίλης Λέκκας, η Γιώτα Νέγκα και ο Μανώλης Μητσιάς, που ο καθένας με τη δική του ερμηνεία κατόρθωσε να κάνει τους χιλιάδες που γέμισαν την Κεντρική Σκηνή μια μεγάλη συντροφιά - κοινωνό στο έργο του Μίκη. Ερμήνευσαν τόσα και τόσα τραγούδια που μας ανέβασαν λίγο ψηλότερα... Τραγούδια που θα μας συνοδεύουν μέχρι «να σημάνουν οι καμπάνες».

Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν ο Μ. Ανδρουλιδάκης αφιέρωσε εκ μέρους όλης της ορχήστρας τον «Μικρό Λαό», που πολεμά «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι», με τον κόσμο να ξεσπά σε χειροκροτήματα και να φωνάζει δυνατά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

«Στρατηγέ, ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται». Με στίχο δανεισμένο από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου», του Μπ. Μπρεχτ, τιτλοφορήθηκε το αφιέρωμα που ετοίμασε η ΚΝΕ και πραγματοποιήθηκε μετά τη μεγάλη πολιτική συγκέντρωση του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Σε εποχές που ο κόσμος φλέγεται, η ΚΝΕ επέλεξε και μέσα από τον δρόμο της Τέχνης να προβληματίσει, να μαχητικοποιήσει, να αναδείξει τα διαχρονικά αίτια που γεννούν τους πολέμους, αλλά και τον δρόμο που πρέπει να διαλέξουν οι λαοί.

«51ο, έτσι; Και στο 1ο εδώ», ανέφερε ο Διονύσης Τσακνής καλωσορίζοντας τον κόσμο, και ερμήνευσε με το δικό του ξεχωριστό ηχόχρωμα τον «Στρατιώτη» αλλά και την «Μπαλάντα του νεκρού στρατιώτη», προτού πει το δικό του «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον».

Η Αγγελική Τουμπανάκη με την εκρηκτική της ερμηνεία συνεπήρε τους πάντες με «Τα λόγια και τα χρόνια», αλλά και τους δικούς μας «Ηρωες».

Με το «Bella Ciao» καλωσόρισε στη Σκηνή τον Ιταλό συνδικαλιστή Πιέρ Πάολο Λεονάρντι, ο οποίος μετέφερε την αγωνιστική πείρα από τη μεγάλη απεργία αλληλεγγύης των Ιταλών εργατών στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, απεργία η οποία «νέκρωσε» τα πάντα στη γειτονική χώρα, απαιτώντας τον τερματισμό της γενοκτονίας στη Γάζα και παύση κάθε στρατιωτικής - εμπορικής σχέσης με το Ισραήλ.

Και η νύχτα έγινε μέρα με τα καπνογόνα, ενώ οι παλαιστινιακές σημαίες ανέμιζαν περήφανα ψηλά.

Με τον τρόπο που μόνο οι «Κοινοί Θνητοί» ξέρουν, έκαναν ένα πέρασμα από το «War Pigs» των Black Sabbath στο «Αδερφό τον αδερφό» του Μίκη Θεοδωράκη, για να κλείσουν με το δικό τους «Του κόσμου οι λαοί», γιατί αλλάζουν οι καιροί.

Ο Δημήτρης Μπάκουλης με την ευαισθησία του ερμήνευσε τη «Δίκοπη Ζωή» και τον «Μέρμηγκα», με τον κόσμο να τον συνοδεύει χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.

Τη χαρά της εξέφρασε η Ηρώ Σαΐα που βρέθηκε «σε αυτήν τη γιορτή της ειρήνης, το όνειρο κάθε ανθρώπου, κάθε λαού», και ερμήνευσε με την τεράστια σε εύρος φωνή της την «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου και το «Νυν και αεί» του Σταύρου Ξαρχάκου, σε στίχους Νίκου Γκάτσου.

Και η θέση πάνω στη Σκηνή δόθηκε στον Κώστα Θωμαΐδη, που ερμήνευσε απόσπασμα από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου», ενώ ο λόγος του Κώστα Βάρναλη για τους λαούς που σκοτώνονται «για τ' αφέντη το φαΐ» ακούστηκε δυνατά από τον Μίλτο Πασχαλίδη.