Και μια και ξεκίνησα το παιχνίδι με τις λέξεις, αυτή την ενασχόληση με το λεξιλόγιο των αφεντικών, ας πάρουμε τη λέξη τράπεζα. Είναι απεχθής σε όλους, εκτός από τους τραπεζίτες, αφού όλο παίρνουν, και σπανιότατα δίνουν το ακριβό τους χρήμα. Κι όμως, καταντήσαμε να θεωρούμε θετικές ή ανεκτές έννοιες όπως η τράπεζα αίματος και η τράπεζα θεμάτων. Στην πρώτη νομίζεις ότι θα βρεις το αίμα που χρειάζεσαι την αναγκαία στιγμή. Μπούρδες κι αίσχος, αφού όλοι μας έχουμε την εμπειρία στο μεν ιδιωτικό θεραπευτήριο να σου ζητάνε πριν εισαχθείς να εξασφαλίσεις τις απαραίτητες φιάλες αίματος, στο δε κρατικό να σου λένε πως δεν έχουν, και ή θα φέρεις με μέσο φιάλες απ' αλλού ή θα φωνάξεις φίλους και γνωστούς για να σώσεις τα άσωστα.

Οι λέξεις μπορούν να εκδικηθούν τους διακορευτές τους. Είναι νοητικό προϊόν κι εδώ που τα λέμε ακατάσχετο. Η καθεμιά όμως ζει όπως και όσο ζούμε εμείς. Με ή χωρίς νόημα. Φέρνω ένα παράδειγμα. Μπούρκα. Που μπορεί να ακούγεται και σαν μπούρδα, όταν σκεφτείς ως κάμερα ασφαλείας! Δεν βλέπεις τίποτα. Δεν υπάρχει πρόσωπο, γκαβώνεσαι. Αυτά στην Ανατολή. Στη Δύση μπαλαγκλάβα. Δηλαδή ό,τι σου κατεβάζει η μπάλα και η γκλάβα. Αγαπημένη στολή των δυνάμεων για την καταστολή. Κι ύστερα έρχεται με παιγνιώδη διάθεση το καπέλο. Οχι αυτό στις τιμές ή στη διάκριση της ανώτερης τάξης. Ούτε Παναμάς, ούτε ημίψηλο, ούτε τραγιάσκα. Αυτό του μπέιζμπολ. Που σε κρύβει από τις κάμερες, και κανείς δεν το παρατηρεί μέσα στο πλήθος.