Με μια απάντηση για κάθε αγωνία του κεφαλαίου εμφανίστηκε την Παρασκευή στο συνέδριο του «Economist» ο Αλ. Τσίπρας, διεκδικώντας ξανά το χρίσμα της αστικής τάξης και ιμπεριαλιστικών κέντρων για να καταφέρει να θωρακίσει και να «ανατάξει» κι άλλο τα κέρδη των καπιταλιστών στα όσα δύσκολα έρχονται.

Αλλά να επαναφέρει και την κλονισμένη εμπιστοσύνη του λαού στους σάπιους αστικούς θεσμούς, στο αστικό κράτος και στα αντιλαϊκά «οράματα» και στόχους τους, όπως αυτός της στροφής στην πολεμική οικονομία.

Αυτούς τους αντιδραστικούς στόχους (τη στρατηγική του κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες), που συναντάει κανείς αυτούσιους στα όσα λένε και η κυβέρνηση της ΝΔ και τα άλλα κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης αυτές τις μέρες, παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας με το περιτύλιγμα του «Εθνικού Σχεδίου Ανάταξης με ορίζοντα το 2030». Υποτίθεται σε αντιπαράθεση με το σημερινό «μοντέλο», που επιχείρησε να το παρουσιάσει λίγο - πολύ ως δήθεν παρέκκλιση από κάποιον υποτιθέμενο «υγιή» καπιταλισμό και την ευρωπαϊκή «κανονικότητα», μιλώντας ξανά για «βαλκανοποίηση», «διεφθαρμένο κράτος που εμποδίζει την υγιή επιχειρηματικότητα», «διαφθορά της κυβέρνησης που διαβρώνει το κράτος και την εμπιστοσύνη σε αυτό» και «απομάκρυνση από τον μέσο όρο της ΕΕ» των μνημονιακών μέτρων και των εκατομμυρίων ανέργων.

Ολα αυτά στην προσπάθειά του να κρύψει ότι «παλιά» και «νέα» «μοντέλα» στην καρδιά τους δεν έχουν τίποτα περισσότερο από τα κέρδη του κεφαλαίου και την ένταση της εκμετάλλευσης.

Εξ ου και σε μια ομιλία 4.500 λέξεων δεν βρήκε μια λέξη να πει για το κυβερνητικό τερατούργημα της 13ωρης δουλειάς, στα βήματα των δικών του νόμων και της ευρωενωσιακής «κανονικότητας». Κρύβοντας ταυτόχρονα ότι η «διαφθορά» είναι η άλλη όψη του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης και ότι το αστικό κράτος - κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου - δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκό στον αιώνα τον άπαντα.

Ολα αυτά αποτυπώθηκαν και στους βασικούς άξονες του «Εθνικού Σχεδίου», αντιγραφής παλιότερων σχετικών πονημάτων, προσαρμοσμένου ωστόσο στις σημερινές συνθήκες, όπου τα αδιέξοδα και οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου οξύνονται.

Ανάμεσά τους «λάμπουν» τα νέα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου, τα διάφορα «κίνητρα» και χρηματοδοτικά «εργαλεία», όπως στους ομίλους της Ενέργειας για έργα αποθήκευσης, εξαγωγές και «έξυπνα δίκτυα», που σημαίνουν πανάκριβο ρεύμα. Στους τραπεζίτες και στα funds για να ξεφορτωθούν τα «κόκκινα» δάνεια που έχουν μαζέψει, ξαναπουλώντας τα στους φεσωμένους.

Στους βιομηχάνους με τη «μείωση της φορολογίας στην εργασία», για ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη, το ίδιο και με τους καπιταλιστές της γης για τον «εξαγωγικό προσανατολισμό». Στους βιομηχάνους όπλων, αφού η «ανασύσταση» της σχετικής βιομηχανίας «αποτελεί προτεραιότητα», με τον Τσίπρα να επικαλείται μέχρι και το Ταμείο Πολέμου που έχει ανακοινώσει η Γερμανία ως «πρότυπο» για το δικό του «Εθνικό Ταμείο Σύγκλισης»...

Ενώ ως «διαφορετικό δημοσιονομικό μείγμα» παρουσίασε τις ...δομές προστασίας για τους εξαθλιωμένους της πολιτικής τους, αλλά και «το πιο σημαντικό», όπως είπε, ένα ενισχυμένο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ώστε το αστικό κράτος να φτιάξει τις σύγχρονες υποδομές που έχουν ανάγκη οι επιχειρηματικοί όμιλοι, μοιράζοντας και τις σχετικές δουλειές.

Φυσικά, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα σχέδια για την αναβάθμιση της αστικής τάξης μέσω της εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, για «να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο». Και σε περίπτωση που δεν κατάλαβε κανείς από την πρώτη φορά, ο Τσίπρας σε 50 λεπτά ομιλία δεν βρήκε να πει ούτε λέξη για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού...

Για γαρνιτούρα του αντιλαϊκού αυτού σχεδίου άφησε τη σάλτσα περί «νέου πατριωτισμού», τον οποίο περιέγραψε ως εξής: Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι να δίνουν από το υστέρημά τους για να αγοράζουν έως και ασθενοφόρα (!) και το κεφάλαιο να αφήνει εθελοντικά «πουρμπουάρ» σε έναν κουμπαρά που θα πηγαίνει για να εκπαιδεύει τη σύγχρονη εργατική δύναμη που έχουν ανάγκη. Αλλά και για να «λειαίνει» τις μεγάλες γωνίες των κοινωνικών ανισοτήτων που θα αναπαράγει συνεχώς η πολιτική τους, κατανοώντας «την κοινωνική συνοχή, την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και το κράτος ως όρο για την ασφάλεια και την πρόοδο» του κεφαλαίου.