Στην προπαγάνδα της υπουργού επιστρατεύονται για μια ακόμα φορά κωμικοτραγικοί ισχυρισμοί, όπως έκαναν και οι προκάτοχοί της. Φτάνει να παρουσιάζει περίπου ως αυτονόητο, «σύγχρονο» και «προοδευτικό» οι εργαζόμενοι να κυνηγάνε τις 13 ώρες καθημερινής εργασίας, είτε μέσω υπερωριών σε έναν εργοδότη που έρχεται ως ...καινοτομία στο νομοσχέδιο, είτε μέσω παράλληλης απασχόλησης σε δύο εργοδότες που ισχύει ήδη.

Η υπουργός, προκειμένου να δικαιολογήσει το παραπέρα ξήλωμα της 8ωρης εργασίας, καταφεύγει και στη «μαγική εικόνα» ενός ...φανταστικού εργαζόμενου που διαπραγματεύεται με τον εργοδότη σαν «ίσος προς ίσο», σαν να είναι ελεύθερος από κάθε καταναγκασμό. Με τον γελοίο αυτό συλλογισμό λοιπόν, η δουλειά μέχρι τελικής πτώσης δεν είναι επειδή την επιβάλλουν τα αφεντικά, αλλά επειδή «τη ζητάει» ο εργαζόμενος!

Πάνω σε αυτό το άθλιο σκεπτικό χτίζει η Ν. Κεραμέως μια επιχειρηματολογία υπεράσπισης των 13 ωρών δουλειάς σε έναν εργοδότη.

Και κάπου εδώ αρχίζει να ξεφεύγει, λέγοντας ότι πήγαιναν εργαζόμενοι από ...ταβέρνες και έκαναν παράπονα στο υπουργείο, αφού ενώ μπορούσαν να δουλεύουν 13 ώρες σε δύο ταβέρνες, αναρωτιούνταν: «Γιατί δεν μπορούμε να μείνουμε 13 ώρες για να συμπληρώσουμε το εισόδημά μας στη μία (ταβέρνα) και πρέπει και να μετακινούμαστε;». Οπότε, η φιλεργατική «τομή» που φέρνει το νομοσχέδιο είναι, σύμφωνα με την υπουργό: «Πρώτον, δίνεται "δυνατότητα" και όχι "υποχρέωση". Δεύτερον, θέλει συμφωνία του εργαζομένου. Τρίτον, με τη ρύθμιση αυτή δεν έχεις τη μετακίνηση να πας σε δεύτερο εργοδότη (!) και τέταρτο και πιο σημαντικό απ' όλα, αμείβεσαι πολύ παραπάνω εάν μείνεις σε έναν εργοδότη, γιατί αυτό είναι υπερωριακή απασχόληση, δηλαδή συν 40% προσαύξηση στην ώρα της υπερωρίας, σε αντίθεση με το αν είσαι σε δύο εργοδότες». Μάλιστα, σαν μπακαλόγατος της εργοδοσίας, η Κεραμέως παίρνει και τεφτέρι για να υπολογίσει ότι αν ένας εργαζόμενος που αμείβεται με 8 ευρώ την ώρα, «κάνει έως 13 ώρες σε δύο εργοδότες», θα βγάλει 104 ευρώ, ενώ «εάν το κάνει σε έναν εργοδότη, τις ίδιες ώρες, βγαίνει 119 ευρώ»! Να τι εννοεί η κυβέρνηση όταν «δεσμεύεται» για «αυξήσεις» τα επόμενα χρόνια: Μερικά ψίχουλα που για να τα πάρει ο εργαζόμενος πρέπει να κάνει σλάλομ στα 13ωρα δουλειάς και που θα είναι σε διαρκή αναμέτρηση με τον κίνδυνο στο μεροκάματο.

Βέβαια, η κυβέρνηση δεν εξηγεί γιατί πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 13 ώρες και όχι 8ωρο, το οποίο όπως λέει η ίδια «διατηρείται ως έχει» (ως «μουσειακό είδος», θα προσθέταμε εμείς...)! Γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να συμπληρώσουν το εισόδημά τους, διαλέγοντας αν θα εξοντωθούν σε έναν ή σε δύο εργοδότες; Γιατί να «θέλουν» να δουλέψουν 13 ώρες, ενώ είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι οι πολλές ώρες εργασίας φθείρουν ανεπανόρθωτα τον ανθρώπινο οργανισμό; Και τέλος, πόσο «ελεύθεροι» είναι να επιλέξουν αν θα δουλέψουν παραπάνω ή όχι;

Η αλήθεια είναι ότι κανένας εργαζόμενος δεν θα δεχόταν να δουλέψει παραπάνω εάν δεν φοβόταν ότι μπορεί να απολυθεί. Κανείς εργαζόμενος δεν θα κυνηγούσε την υπερωρία, τη δεύτερη δουλειά, τη δουλειά στις αργίες και τα ρεπό, εάν ο μισθός που παίρνει για 8 ώρες εργασίας του έφθανε.

Και σε αυτές τις συνθήκες έχουν συμβάλει αποφασιστικά όλες οι κυβερνήσεις τσακίζοντας μισθούς και μεροκάματα, εξαπολύοντας σφοδρή επίθεση στην οργανωμένη συλλογική δράση, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, στο δικαίωμα στην απεργία κ.ο.κ.

Η υπουργός, συνεχίζοντας ακάθεκτη στο παράλογο «μέχρι εξαντλήσεως του αντιπάλου», μίλησε για την επέκταση της δυνατότητας εφαρμογής της «τετραήμερης εργασίας» για έναν χρόνο, από έξι μήνες που είναι σήμερα. Και βέβαια, στις 4 μέρες ο εργαζόμενος θα δουλεύει το λιγότερο 10ωρο... Ομως, αν νομίζει κανείς ότι αυτό το μέτρο το φέρνει η κυβέρνηση για την εργοδοσία, είναι βαθιά γελασμένος... Αντίθετα, γίνεται «για το καλό των γονιών και των παιδιών τους»! «Εχεις ένα παιδί», είπε η υπουργός και πρόσθεσε: «Δουλεύεις 4 ημέρες την εβδομάδα και θέλεις την Παρασκευή να είσαι με το παιδί σου. Σήμερα μπορείς να το κάνεις μόνο για ένα εξάμηνο. Δηλαδή το δεύτερο εξάμηνο πρέπει να βρεις μια λύση για την Παρασκευή. Τι πάει και κάνει αυτό το νομοσχέδιο; Το απελευθερώνει προς όφελος (!) του εργαζόμενου».

Κάπως έτσι η κυβέρνηση δείχνει πώς αντιμετωπίζει τη γονεϊκότητα, τη φροντίδα του παιδιού: Σαν να είναι «εκ περιτροπής απασχόληση», λες και μπορεί κανείς να είναι τρεις μέρες γονιός και τις άλλες τέσσερις να μην είναι... Τι σόι έγνοια «για το παιδί» είναι αυτή, που ρίχνει τους γονείς στα 10ωρα (όταν δεν είναι 13ωρα), να γυρνούν στο σπίτι ξεθεωμένοι, όταν πια το παιδί κοιμάται και να το βλέπουν (αν το βλέπουν) από Κυριακή σε Παρασκευή μετά το σχολείο; Κι αυτό με την ψυχή στο στόμα, αφού στο μεταξύ θα πρέπει να μαζέψουν τα κομμάτια μιας βδομάδας «χωρίς ανάσα»: Λογαριασμούς, ψώνια, φροντίδα του σπιτιού κ.ο.κ...

Οι ίδιοι άλλωστε - κυβερνήσεις και εργοδοσία - που εδώ και χρόνια πλάσαραν τη μερική και εκ περιτροπής απασχόλησης ως μέσο ισορρόπησης της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή, λέγοντας ότι υπάρχουν γονείς που θέλουν να δουλεύουν λιγότερο για να έχουν χρόνο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, έχουν σήμερα νομοθετήσει ήδη την πρόσθετη εργασία στη μερική απασχόληση και τώρα προωθούν τη νομοθέτηση των υπερωριών στην εκ περιτροπής απασχόληση. Δηλαδή, μειώνουν περαιτέρω τον ήδη ελάχιστο ελεύθερο χρόνο.