Σύντροφοι, συγγενείς και φίλοι με θλίψη και περηφάνια απηύθυναν χτες το τελευταίο «αντίο» στον σύντροφο Νίκο Μαρμαρινό.

Στην πολιτική κηδεία του συντρόφου, που έγινε στο Νεκροταφείο Καισαριανής, μεταξύ όσων τον αποχαιρέτησαν ήταν αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Θέμη Γκιώνη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ, η Μαρία Κομνηνάκα, βουλευτής Λέσβου του Κόμματος, και ο δήμαρχος Καισαριανής Ηλίας Σταμέλος.

Ο Μανώλης Ραπανάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, στον επικήδειο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρετάμε με θλίψη και σεβασμό τον κομμουνιστή, μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού, σύντροφο Νίκο Μαρμαρινό. Εναν από τους τελευταίους της δρακογενιάς της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και της ένοπλης ταξικής αναμέτρησης της δεκαετίας του 1940. (...)

Ο σύντροφός μας έφυγε από τη ζωή έχοντας εκπληρώσει το μεγάλο του καθήκον απέναντι στο Κόμμα και στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Καθήκον το οποίο ανέλαβε από μικρός μέχρι και την τελευταία του πνοή, τιμώντας τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ!

Γεννήθηκε το 1929 στη Νάπη Λέσβου, σε λαϊκή, αγωνιστική οικογένεια, και συνδέθηκε από μικρός με τους αγώνες του λαού μας. (...)

Γνώρισε και έμαθε για τους σκοπούς και τον αγώνα του ΕΑΜ δίπλα στον πατέρα του, αφού εκείνος δεν ήξερε γράμματα και τον έβαζε από μικρό παιδί να του διαβάζει τα διάφορα έντυπα του ΕΑΜ. Αυτά σημάδεψαν το μυαλό και την καρδιά του.(...)

Εγινε "αετόπουλο" και φύλαγε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά τον κεντρικό δρόμο. Μετά ΕΠΟΝίτης και βοηθούσε στην τροφοδοσία και στον ρουχισμό των ανταρτών.

Στις αρχές του Απρίλη 1948, σε μια εκκαθαριστική επιχείρηση, εκατοντάδες στρατιώτες και χωροφύλακες "χτένισαν" όλη την περιοχή και έφτασαν και στο μαντρί της οικογένειάς του, που ήταν το στέκι συνάντησης καταδιωκόμενων αγωνιστών. Αφού έβαλαν φωτιά για να το κάψουν και ξυλοκόπησαν τον ίδιο, ο σύντροφός μας κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη και να συνεχίσει τον αγώνα.

Με αυτές τις εμπειρίες, παίρνει τον δρόμο για το βουνό. Εκεί συνδέθηκε με την αντάρτικη ομάδα του βόρειου τμήματος του νησιού.

Σε ηλικία 18 ετών γίνεται μαχητής του ΔΣΕ. (...)

Στις 6 Ιούνη 1949 συλλαμβάνεται μετά από μεγάλη ενέδρα που τους είχαν στημένη.

Από εκείνη τη μέρα ο σύντροφος Νίκος θα βρεθεί για χρόνια σε φυλακές και εξορίες.

Τον Νοέμβρη 1949 περνά από στρατοδικείο στη Μυτιλήνη. Τον δικάζουν έξι φορές σε θάνατο και τον βάζουν στον "Αράπη", στον θάλαμο μελλοθανάτων. (...)

Παρότι συμπλήρωσε 15 συνεχή χρόνια σε φυλακές, δεν λύγισε.

Συνέχισε ακάθεκτος στον δρόμο του αγώνα.

Μετά την αποφυλάκισή του πήρε ενεργό μέρος στους αγώνες του λαϊκού κινήματος που αναπτύχθηκαν την περίοδο της ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων μέχρι τη χούντα.

Με την επιβολή της δικτατορίας διέφυγε τη σύλληψη μέχρι τις 9 Δεκέμβρη 1967, οπότε συνελήφθη στην Αθήνα. Κρατήθηκε στην Ασφάλεια για δυόμισι μήνες και μετά στάλθηκε εξορία στο Λακκί Λέρου μέχρι το 1971.

Τα χρόνια που ακολούθησαν πάλεψε με σταθερότητα ως κομμουνιστής και, όταν χρειάστηκε, υπερασπίστηκε τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, ενάντια στις προσπάθειες μετάλλαξης και διάλυσής του.

Ο σύντροφος Νίκος εργάστηκε σε διάφορες δουλειές, μεταξύ των οποίων και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, προσφέροντας και από αυτήν τη θέση στο Κόμμα.

Πρότυπο κομμουνιστή και επαναστάτη που έθεσε όλη του τη ζωή στην υπόθεση του Κόμματος και της εργατικής τάξης. Σε όλη του τη ζωή τίμησε τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ.

Η μεγάλη προσφορά του αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για εμάς, τις επόμενες γενιές κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Γιατί έδειξε με το προσωπικό του παράδειγμα και τη στάση ζωής ότι δεν υπάρχουν άπαρτα κάστρα για τους κομμουνιστές. Οτι οι επαναστατικές ιδέες του Κόμματος, το πραγματικά νέο και ελπιδοφόρο είναι που τροφοδοτεί με δύναμη, αισιοδοξία, πείσμα και αντοχή ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.

Σύντροφε Νίκο, μαζί με άλλους χιλιάδες συντρόφους μας ανοίξατε τον δρόμο και κρατήσατε ψηλά την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Ξεκουράσου τώρα, ήσυχος, αφού εσύ το καθήκον σου το έκανες. Και να είσαι σίγουρος πως οι επόμενοι που ακολουθούμε και παίρνουμε τη σκυτάλη, αντλώντας δύναμη από το παράδειγμά σου, θα συνεχίσουμε στον δρόμο που περπάτησες μέχρι το τέλος, μέχρι την οριστική νίκη του λαού μας».

Εκ μέρους της ΚΝΕ η Ελένη Τσώνη, μέλος του Γραφείου Περιοχής Αττικής, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «η συνέπεια του συντρόφου Νίκου, η σταθερή αγωνιστική του πορεία, η πίστη του ότι αυτός ο σάπιος κόσμος μπορεί να αλλάξει, δίνουν σε εμάς τα μέλη και στελέχη της ΚΝΕ δύναμη και έμπνευση για να παλέψουμε στις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης».

Η Κατερίνα Βασιλάκη εκ μέρους των ΚΟ Καισαριανής στάθηκε στην απλόχερη και ανιδιοτελή προσφορά του, τονίζοντας πως «είμαστε περήφανοι που δράσαμε στο πλάι σου, που σε είχαμε σύντροφο στις Οργανώσεις της Καισαριανής... Ησουν ακούραστος και σεμνός... Αγαπημένε μας σύντροφε, ήσουν αλύγιστος σε όλες τις συνθήκες».

Ο Κώστας Γαβριλάκης εκ μέρους του Παραρτήματος Καισαριανής της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ είπε ότι «σε ευχαριστούμε που κράτησες ψηλά τη σημαία του αγώνα. Σου υποσχόμαστε, θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος», ενώ έκλεισε με τους στίχους του «Λεβέντη» που έχει «μες στην καρδιά του σίδερο».