Στο κρατίδιο της Βάδης - Βυρτεμβέργης στη νοτιοδυτική Γερμανία, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, υπάρχει δίπλα στη Στουτγκάρδη η πόλη του Βάιμπλιγκεν, πρωτεύουσα του νομού Ρεμς Μουρ. Σε αυτή ζουν πάνω από 50.000 άνθρωποι από τους 400.000 κατοίκους του νομού. Ανάμεσά τους οι 4.500 εργάτες του εργοστασίου «Stihl», 3.000 εργαζόμενοι στο νοσοκομείο και 1.400 εργαζόμενοι της «Syntegon Technology GmbH».

Για πολλούς από τους εργαζόμενους που συγκεντρώνονται στους παραπάνω χώρους δουλειάς η προηγούμενη βδομάδα δεν ήταν μια από τις συνηθισμένες. Ηταν η βδομάδα που κορυφώθηκε ο αγώνας όλων των προηγούμενων μηνών κόντρα σε «θεούς και δαίμονες»...

Ολο το γρανάζι μεγαλοεργοδοσίας - εργατοπατέρων - τοπικών αρχών δούλεψε ...σαν ένας άνθρωπος: «Δεν σας δίνουμε δημοτικούς χώρους για να προπαγανδίσετε τη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς», «έχουν καταλάβει όλους τους διαθέσιμους χώρους τα κόμματα για τις ευρωεκλογές, η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) είναι νόμιμο πολιτικό κόμμα είτε μας αρέσει είτε όχι», «να μη γίνει πορεία, γιατί μπορεί να γίνουν επεισόδια», «απλά να μαζευτείτε στην πλατεία, να ψήσετε λουκάνικα και να πιείτε μπίρες», «να μη λέτε συνθήματα για την Παλαιστίνη», είναι μερικά μόνο από όσα άκουγαν ξανά και ξανά οι εργαζόμενοι. Ορισμένες φορές με το ...ευθύ γερμανικό «απαγορεύεται» των αρχών και άλλες φορές με πιο «γλυκά λόγια» των εργατοπατέρων της σοσιαλδημοκρατίας. Ο στόχος τους ξεκάθαρος: Να υπάρξει σιγή νεκροταφείου, να περάσει και η φετινή Πρωτομαγιά και - όπως και οι προηγούμενες - να μην ακουμπήσει...

Κι όμως: Οι κόκκινες σημαίες του αγώνα της εργατικής τάξης, τα συνθήματα υπέρ των συμφερόντων των πολλών και όχι για τα κέρδη των λίγων, η γνωστή ρήση του γερμανικού προλεταριάτου «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» και άλλα συνθήματα, όπως «για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», «για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια και πολέμους» και «Ταξική πάλη - Ειρήνη - Σοσιαλισμός», βρήκαν τη θέση τους εκεί που αποκτούν πραγματική δύναμη. Στα στόματα, στα μυαλά και στις καρδιές των εργαζομένων που παλεύουν, στους δρόμους του αγώνα, όπου όλα ανατρέπονται.

Και το ρεπορτάζ από την πρώτη Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο νιώθεις ότι ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου: «Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος της λίμνης, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ένας δυνατός ήλιος. Ολα ήταν ήσυχα, τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων».

Η απεργιακή συγκέντρωση και η πορεία των εργατικών συνδικάτων στο Βάιμπλιγκεν έγιναν, με παλμό και μαζικότητα. Και μπορεί να αφορά μια σχετικά μικρή γερμανική πόλη, ωστόσο έχει ευρύτερη σημασία, γιατί δείχνει έμπρακτα έναν δρόμο.

Τον αντίθετο από αυτόν που κυρίως το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD - που είναι στην κυβέρνηση και ταυτόχρονα ελέγχει τις διοικήσεις των μεγαλύτερων εργατικών συνδικάτων) αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα δείχνουν στην εργατική τάξη: Αυτόν της ταξικής συνεργασίας ενάντια στην ταξική πάλη, της γραμμής «ανάπτυξη για όλους» για να πέσει κανένα ψίχουλο και στους εργάτες, των αυξήσεων για τους εργαζόμενους πολύ κάτω από τον πληθωρισμό, στο πλαίσιο «της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των αντοχών της οικονομίας». Αυτόν που απογοητεύει τους εργαζόμενους, που τους στερεί δυναμική από την πάλη τους και που οι εργατοπατέρες του SPD συνήθισαν να προβάλλουν για δεκαετίες, με αποτέλεσμα πλέον τίποτα να μην προκαλεί εντύπωση για την κατάντια και τον εκφυλισμό τους.

Στη Στουτγκάρδη, η τοπική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Ομοσπονδίας Γερμανικών Συνδικάτων ακύρωσε την τελευταία στιγμή την πρωτομαγιάτικη πορεία. Στη Δρέσδη, όπου για δεκαετίες δεν διοργάνωναν καμία πρωτομαγιάτικη πορεία, είχαν το θράσος φέτος - στην πρώτη μετά από χρόνια, ύστερα από πιέσεις των μελών των συνδικάτων ώστε να πραγματοποιηθεί - να προσκαλέσουν για ομιλητή τον ομοσπονδιακό υπουργό Εργασίας, ο οποίος βέβαια αποδοκιμάστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της ομιλίας του, με συνθήματα ενάντια στην αντεργατική κυβερνητική πολιτική. Στο Βερολίνο τα συνδικαλιστικά στελέχη τους είχαν το θράσος να απαγορεύουν από κοινού με την αστυνομία στους διαδηλωτές να λένε το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», χωρίς ωστόσο να τους κάμψουν.

Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τώρα συμπεράσματα γι' αυτές τις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, να τις εγκαταλείψουν, με τη μαχητική παρέμβασή τους να αλλάξουν τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Να ταχθούν με τη μεριά του αγώνα, της ταξικής πάλης, της ελπίδας για τον γερμανικό λαό. Με μαζικοποίηση και δυνάμωμα των σωματείων, οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, σύγκρουση με την πολιτική κεφαλαίου - ΕΕ - κυβερνήσεων.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ και στη Γερμανία έδιναν, δίνουν και θα συνεχίσουν να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε αυτήν την υπόθεση, συμβάλλοντας έτσι στην πανευρωπαϊκή αντεπίθεση των εργαζομένων και των λαών.