Στη δράση του Αγροτοκτηνοτροφικού Συλλόγου Ερυμάνθου, στις προοπτικές που δημιουργούνται αναφέρθηκε η πρόεδρός του, Αθηνά Ηλιοπούλου. Η ίδια ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αναλαμβάνοντας καθήκοντα επικεφαλής το περασμένο καλοκαίρι. Σημειώνει ακόμα και τις δυσκολίες που συναντά ως γυναίκα στον χώρο: «Υπάρχει δυσκολία να συνειδητοποιηθεί ότι είμαι η πρόεδρος, όμως βλέπω ότι υπάρχει μεγάλη θέληση και ενδιαφέρον για προσφορά, κύρια από νεότερο κόσμο».

Τονίζει ότι το επάγγελμα είναι ιδιαίτερα σκληρό, ειδικά για τις γυναίκες, που με μεγάλες δυσκολίες και με την καθημερινότητα παραμένουν στα χωριά και δηλώνει:

«Ο Σύλλογος είναι πραγματικό αποκούμπι. Ολο το προηγούμενο διάστημα, βγήκαμε στα χωριά, μιλήσαμε, αφουγκραστήκαμε την κατάσταση, τρέξαμε στους αρμόδιους και για τα τοπικά μας ζητήματα, προσπαθήσαμε να δείξουμε ταυτόχρονα στους κτηνοτρόφους τι συμβαίνει, ποια είναι η κατάσταση. Είναι βασικά τα μέτρα που ζητάμε για μείωση του κόστους παραγωγής και κατώτερες εγγυημένες τιμές που θα καλύπτουν το κόστος, θα μας αφήνουν ένα εισόδημα επιβίωσης και ο υπόλοιπος λαός θα μπορεί να αγοράζει. Εμείς ενδιαφερόμαστε γι' αυτό, είναι προς το συμφέρον των λαϊκών στρωμάτων.

Βοήθησε ότι υπήρχε και στις κινητοποιήσεις πανελλαδικός συντονισμός, όπως επίσης ότι είχαμε επικοινωνία με το Εργατικό Κέντρο Πάτρας και αλληλεγγύη. Θα βοηθήσει η συγκρότηση Ομοσπονδίας στον νομό. Θεωρώ ότι είμαστε ακόμη στην αρχή, πρέπει να συνεχίσουμε και οπωσδήποτε απαιτείται μεγαλύτερη συμμετοχή και ενίσχυση του Συλλόγου».

Με βάση αυτά προσθέτει: «Σήμερα υπάρχουν δυνατότητες να διευκολυνθεί η δουλειά μας. Δεν γίνεται να υπάρχουν συνάδελφοι που αρμέγουν με τα χέρια επειδή δεν έχουν ρεύμα στις στάνες. Είναι αναγκαίο και μέσα στα κίνητρα που πρέπει να δοθούν για να μείνει κάποιος στη δουλειά. Μόνο στο Λεόντιο υπολογίζουμε ότι υπάρχουν 12.000 αιγοπρόβατα. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν υποδομές, καν αγροτικοί δρόμοι. Η Περιφέρεια, ο δήμος πρέπει να πιέζονται, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πώς θα κάτσει ο άλλος στο χωράφι του; Πώς θα βοσκήσει τα ζώα του; Πώς θα μείνουν οι νέοι στην περιοχή;».

Και συνεχίζει: «Στο χωριό μας μείναμε 90 κάτοικοι. Οι νέοι θέλουν να μείνουν, να συνεχίσουν. Ομως, ενώ έχουμε π.χ. το φράγμα του Πείρου, δεν έχει προβλεφθεί πώς θα ποτιστούν τα ζώα μας, πώς θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει ανάσες από την κατασκευή δεξαμενών, δικτύων άρδευσης. Οπου έγινε ένα τέτοιο έργο, όπως π.χ. στην περιοχή Ντασκά, η διευκόλυνση που έλαβαν οι συνάδελφοί μας ήταν μεγάλη».

Τονίζει ότι «η νέα ΚΑΠ της ΕΕ έρχεται να μεγαλώσει τις δυσκολίες μας και με τις επιδοτήσεις» και ειδικά για τον ρόλο των εμπόρων καυτηριάζει: «Εχουν δυνατότητα να "παίζουν" με τις τιμές, να κρατάνε κόσμο με κάτω το κεφάλι, να νιώθει ότι τους έχει ανάγκη. Ομως, θεωρώ ότι μπορούμε με τη δράση μας να κερδίσουμε πράγματα, να σταθούμε στα πόδια μας. Το δείχνει η θέληση που συναντώ και δεν σκοπεύουμε να τα παρατήσουμε έτσι εύκολα, όπως ενδεχομένως θα ήθελαν αρκετοί».