Η εκδήλωση ξεκίνησε με θεατρικό δρώμενο που περιλάμβανε αποσπάσματα από σοβιετική ταινία για τα γεγονότα από τον Απρίλη μέχρι τον Οκτώβρη του 1917. Συμμετείχαν οι Μαρία Αντωνάκη, Ελενα Ελευθεριάδου, Θωμάς Κατσάνος, Παναγιώτης Μιχαηλίδης. Τη σκηνοθετική επιμέλεια είχε η Τιτίκα Δελιγκά και στα βίντεο και τις προβολές ήταν ο Θεοφύλακτος Σταυρίδης.

Οπως σημείωσε ξεκινώντας την ομιλία της η Θεανώ Καπέτη, «τιμούμε σήμερα τον Λένιν, τον ακούραστο επαναστάτη, που συγκαταλέγεται μαζί με τους Μαρξ και Ενγκελς στους θεμελιωτές της επαναστατικής θεωρίας, τον καθοδηγητή της νικηφόρας πορείας των μπολσεβίκων προς το κοσμοϊστορικό γεγονός της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, της καθοριστικής μάχης για την κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και της τιτάνιας προσπάθειας οικοδόμησης του σοσιαλισμού».

Η ομιλήτρια στάθηκε στον καθοριστικό ρόλο του Λένιν για την ίδρυση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, που σηματοδότησε την αναγκαιότητα και αποτελεσματικότητα της ιδεολογικής - πολιτικής οργάνωσης των επαναστατών. Του Κόμματος Νέου Τύπου, που αποτέλεσε το σημαντικότερο βήμα για το επαναστατικό κίνημα μετά τη συγγραφή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου από τους Μαρξ και Ενγκελς, το οποίο διακήρυσσε για πρώτη φορά ως αυτοτελή στόχο της εργατικής τάξης την κατάκτηση της εξουσίας. Πλέον η εργατική τάξη αποκτούσε τη δική της πολιτική οργάνωση.

Η Θ. Καπέτη αναφέρθηκε εκτενώς στο ποιος ήταν ο πραγματικός Λένιν. Στην επαναστατική του δράση, στην ακούραστη θεωρητική προετοιμασία και στην αντίστοιχη προσπάθεια διαμόρφωσης επαναστατικής στρατηγικής, που απέδειξαν στην πράξη ότι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική επαναστατική πράξη χωρίς τη γνώση των νομοτελειών της διεξαγωγής της ταξικής πάλης και των αντικειμενικών νόμων εξέλιξης της κοινωνίας: «Αυτό ήταν που έδωσε τη δυνατότητα στους μπολσεβίκους να αντεπεξέλθουν στις γρήγορες εξελίξεις, να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά ελιγμούς του αντιπάλου και να εκπληρώσουν πραγματικά τον ρόλο τους ως καθοδηγητές του αγώνα του προλεταριάτου στην τσαρική αυτοκρατορία».

Συνεχίζοντας τόνισε: «Το ΚΚΕ τιμά τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν φωτίζοντας τα επίκαιρα συμπεράσματα για την οργάνωση της ταξικής πάλης και δίνοντας όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα για να βγουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα πιο δυναμικά, πιο μαζικά στο προσκήνιο, με μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της ριζικής αιτίας των μεγάλων προβλημάτων τους και του πραγματικού αντιπάλου που έχουν απέναντί τους, του σάπιου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και της εξουσίας του κεφαλαίου.

Ο Λένιν έχει λοιπόν κάτι πολύ σημαντικό να μας πει στον 21ο αιώνα. Ερχεται να θυμίσει σε όσους το ξέχασαν, σε όσους φοβούνται, ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ούτε παντοδύναμος. Οτι η δύναμη της εργατικής τάξης είναι τεράστια όταν σηκώσει το κεφάλι και αποφασίσει να περάσει στο προσκήνιο της Ιστορίας. Οτι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οτι μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες για να μειώσουμε τον εργάσιμο χρόνο μας, για να προστατεύσουμε την υγεία μας, για να αναβαθμίσουμε τη μόρφωσή μας.

Ο Λένιν έρχεται να θυμίσει τη σημασία ενός ισχυρού ΚΚ, μιας ισχυρής επαναστατικής πρωτοπορίας για να καθοδηγήσει τη λαϊκή αγανάκτηση και να ανοίξει τον δρόμο της ανατροπής. Αυτόν τον δρόμο βάδισαν νικηφόρα το 1917 οι μπολσεβίκοι, με την καθοδήγηση του Λένιν, μόλις εμφανίστηκαν στη Ρωσία οι κατάλληλες συνθήκες, όταν η άρχουσα τάξη, οι πάνω δεν μπορούσαν να κυβερνήσουν όπως παλιά, η εργατική τάξη, οι κάτω δεν ήθελαν να ζουν όπως παλιά και σημειώθηκε μεγάλη άνοδος της δράσης των λαϊκών μαζών, που είχαν αγανακτήσει από τα δεινά του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Ομως αυτή η εμφάνιση των ευνοϊκών συνθηκών για την ανατροπή του συστήματος, η εμφάνιση της επαναστατικής κατάστασης, δεν προέκυψε ως "φυσικό φαινόμενο"».

Στάθηκε ιδιαίτερα και στο πολύτιμο κείμενο του Λένιν «Το σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», για τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, που φώτισε τόσο τον αντιδραστικό χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών σε βάρος των λαών όσο και τον προσωρινό ιστορικό χαρακτήρα τους, αφού οι συσχετισμοί και τα συμφέροντα των αστικών τάξεων μεταβάλλονται.

Οπως είπε, «σπάνια μια θεωρητική ανάλυση και πρόβλεψη επιβεβαιώνεται στη ζωή τόσο πανηγυρικά, όπως αυτή του Λένιν. Κάθε χρόνος, κάθε μέρα που περνά από τη δημιουργία της ΕΟΚ και τη μετεξέλιξή της σε ΕΕ επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μια λυκοσυμμαχία, μια ιμπεριαλιστική ένωση κρατών, που μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει για τους λαούς με το πέρασμα του χρόνου.

Οι υποσχέσεις ότι η ενιαία ευρωενωσιακή αγορά, η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η "πράσινη μετάβαση", ο "ψηφιακός μετασχηματισμός" θα έφερναν ευημερία στους λαούς, υψηλούς μισθούς και φτηνές τιμές, συντρίβονται πάνω στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας της ΕΕ των 16 εκατ. ανέργων, των 95 εκατ. στο όριο της φτώχειας, της ΕΕ της ενεργειακής ακρίβειας.

Μόνο το ΚΚΕ προειδοποίησε και είπε την αλήθεια για την ΕΕ, όταν όλα τα αστικά κόμματα έλεγαν παραμύθια της Χαλιμάς. Οι αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ, η απαίτηση να θυσιάζονται οι ανάγκες των λαών στον βωμό του κέρδους των ομίλων της, καλύπτουν όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. (...) Το αντιδραστικό πρόσωπο της ΕΕ έχει αμέτρητες όψεις και αποδεικνύει ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, αποφασίζοντας να αναμετρηθεί και να απαλλαγεί από τα δεσμά της ΕΕ και της εξουσίας του κεφαλαίου».