Κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινά με το 74o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, το οποίο ανοίγει σήμερα τις πύλες του μέχρι και τις 25 Φλεβάρη. Η 74η Berlinale θα τιμήσει με τη Χρυσή Αρκτο για το σύνολο της καριέρας του τον σπουδαίο Μάρτιν Σκορτσέζε, ενώ συνολικά το πρόγραμμά της φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον. Αναφορά αξίζει, επίσης, και στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Φεστιβάλ, με την οποία γνωστοποιεί ότι ακυρώνει την πρόσκληση των εκπροσώπων του ακροδεξιού AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) στην επίσημη έναρξή του, μετά την κατακραυγή 200 και πλέον εργαζομένων στην οπτικοακουστική βιομηχανία της Γερμανίας. Ακόμα, 30 εργαζόμενοι από όλα τα τμήματα της Berlinale καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους την «ανυπαρξία» στάσης σχετικά με τη γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη, καλώντας να πάρει θέση το Φεστιβάλ. Τέλος, το Φεστιβάλ εξέδωσε ανακοίνωση καλώντας τις ιρανικές αρχές να επιστρέψουν τα διαβατήρια και να τερματίσουν όλους τους περιορισμούς που εμποδίζουν τους Maryam Moghaddam και Behtash Sanaeeha να ταξιδέψουν ελεύθερα στο Βερολίνο για να παρουσιάσουν την ταινία τους «My Favourite Cake», που παίρνει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα.

Αυτή η βδομάδα έχει λίγες και μέτριες ταινίες. Η επόμενη βδομάδα όμως αναμένεται καλύτερη, με περισσότερες επιλογές και την υπέροχη νέα ταινία του Βιμ Βέντερς, «Perfect days». Εως τότε μπορούμε να παρακολουθήσουμε κάποια από τις ειδικές προβολές της βδομάδας, με σημαντικότερη την ταινία «Τζορντάνο Μπρούνο» (1973) του Τζούλιανο Μοντάλντο, με αφορμή τα 420 χρόνια από την εκτέλεσή του στην πυρά από την Ιερά Εξέταση. Πρωταγωνιστεί στον ομώνυμο ρόλο ο εκπληκτικός Τζιάν Μαρία Βολοντέ και η μουσική του Ενιο Μορικόνε πλαισιώνει εξαιρετικά το έργο. Η ταινία θα προβληθεί σε μια μοναδική προβολή την Κυριακή 18/2/24 στις 18.00 στον κινηματογράφο «STUDIO new star art cinema».

Η αληθινή ιστορία για το πώς ο θρύλος της ρέγκε μουσικής Μπομπ Μάρλεϊ νίκησε τις αντιξοότητες σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της ιστορίας της Τζαμάικα και ποια ήταν η διαδρομή πίσω από την επαναστατική του μουσική.

Ενας ύμνος για τη ζωή και τη μουσική του σπουδαίου Μπομπ Μάρλεϊ, με την υπογραφή τόσο της οικογένειάς του όσο και των συνοδοιπόρων του στη μουσική. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι αρκετούς ρόλους του συγκροτήματος των «Wailers» παίζουν τα ίδια τα παιδιά τους. Μια ταινία συγκινητική, γεμάτη μουσική που απηχεί τις απόψεις και τη στάση ζωής του Τζαμαϊκανού δημιουργού. Χωρίς να μοιάζει με ντοκιμαντέρ, έχει αρκετά βιογραφικά στοιχεία, αφαιρετική δομή και αρκετά πισωγυρίσματα στα παιδικά του χρόνια και τη γνωριμία του με την γυναίκα της ζωής του Ρίτα, που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία, όπως είχε και στη ζωή του. Μια ταινία που μας δίνει να καταλάβουμε τι σημαίνει και τι πρεσβεύει ο ρασταφαριανισμός, με ιδιαίτερη αναφορά σε εκείνη την ταραγμένη εποχή στην Τζαμάικα. Ο ρασταφαριανισμός δημιουργήθηκε από διάφορες πολιτικές, θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες, με κυρίαρχο ζήτημα την καταπίεση της αποικιοκρατίας. Οι ρίζες του εντοπίζονται στη διδασκαλία του πολιτικού ακτιβιστή Μάρκους Γκάρβεϊ (1887-1940), ο οποίος προώθησε μία αφροκεντρική ιδεολογία, πιστεύοντας στην επιστροφή των μαύρων στην Αφρική. Τα μέλη του αποδέχονται τον πρώην αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ Α' ως μεσσία και ενσάρκωση του Θεού. Οι Ρασταφαριανοί αποκηρύττουν την Τζαμάικα ως πατρίδα τους, θεωρώντας την τόπο αιχμαλωσίας, και ζουν με την προσδοκία της επιστροφής στη γη των προγόνων τους, τη Zion, που αντιστοιχεί στην Αιθιοπία της Βίβλου. Ολα αυτά τα βασικά στοιχεία τα μεταφέρουμε για να παρακολουθήσουμε πιο εύκολα την ταινία, αλλά και για να καταλάβουμε καλύτερα τους στίχους των τραγουδιών του Μπομπ Μάρλεϊ, ενός ανθρώπου που άφησε ισχυρό το αποτύπωμά του στη σύγχρονη μουσική. Η ταινία έχει πιστότητα στη γλώσσα, στην εποχή και μοιάζει με ένα τρυφερό «παραμύθι», φτιαγμένο από αληθινά γεγονότα και πολλή αγάπη... Βγαίνοντας από την αίθουσα η μουσική πλημμυρίζει την ψυχή, αυτός δεν είναι άλλωστε ο στόχος; Get up, stand up / Stand up for your right / Get up, stand up / Don't give up the fight.

Μια νύχτα σε έναν σχεδόν άδειο ουρανοξύστη στο σύγχρονο Λονδίνο, ο Ανταμ συναντά τυχαία έναν μυστηριώδη γείτονα, τον Χάρι, και η καθημερινότητά του αλλάζει. O Ανταμ κατακλύζεται από μνήμες του παρελθόντος και βρίσκεται να επιστρέφει στην επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε και στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας, όπου μοιάζει να ζουν ακόμα οι γονείς του, όπως ακριβώς τη μέρα που σκοτώθηκαν, πριν από 30 χρόνια.

Η ταινία είναι στηριγμένη στο βιβλίο του Taichi Yamada, «Strangers», με τη διαφορά ότι ο κεντρικός ήρωας είναι ομοφυλόφιλος. Πραγματικά αυτή η διαφορά δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στην ιστορία, εκτός από το ότι ο σκηνοθέτης βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για τη συγκεκριμένη γενιά ομοφυλόφιλων που μεγάλωσαν το '80. Ενδεχομένως αυτή η πτυχή να αποδυναμώνει το κυριότερο στοιχείο της αφήγησης, που είναι η συμφιλίωσή μας με την απώλεια. Ο βασικός κορμός της ιστορίας είναι ιδιαίτερα συγκινητικός, δείχνοντας ότι ο θάνατος των αγαπημένων μας ανθρώπων αφήνει πληγές που δύσκολα επουλώνονται. Ισως αν βρίσκαμε την ευκαιρία να πούμε όσα δεν προλάβαμε, ίσως αν υπήρχε ένας τρόπος να μοιραστούμε την πρόσφατη ζωή μας με εκείνους που χάσαμε, ίσως αν μας έβλεπαν να μεγαλώνουμε, να φτάνουμε στην ηλικία τους, να μιλούσαμε με πιο πολύ θάρρος, με πιο πολλή ελευθερία, με μεγαλύτερη κατανόηση... Ομως η συμφιλίωση με τα τραύματά μας είναι αναγκαία, μας αφήνει να προχωρήσουμε στη ζωή. Προχωράει όμως τελικά ο ήρωάς του ή μένει δέσμιος των φαντασμάτων του; Ο Αντριου Χέι φτιάχνει μια τρυφερή ταινία για τη μοναξιά, με τη σκηνοθετική ματιά ενός θρίλερ και παράλληλα ενός ρομάντζου. Είναι αξιοπρόσεκτο πως ο σκηνοθέτης κατάφερε να χωρέσει όλα αυτά τα διαφορετικά είδη μέσα στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι μια από τις σπουδαίες ταινίες της χρονιάς, κι ας ήταν πολυαναμενόμενη. Ο Αντριου Σκοτ είναι εξαιρετικός στον ρόλο, αλλά... βγαίνει κανείς από την αίθουσα με μια τεράστια πέτρα στην καρδιά.