Τραγούδια που «παίρνουνε το ίδιος βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη», τραγούδια σπουδαίων ξένων ποιητών μα τόσο οικείων και αγαπητών σε όλους μας, τραγούδια που πυρπολούν τα όνειρα...

Αυτά τα τραγούδια είχαν την τύχη να ακούσουν και να σιγοτραγουδήσουν την Κυριακή το βράδυ όλοι όσοι βρέθηκαν στην Αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ, ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση των Τομεακών Οργανώσεων Βορειοδυτικής Αθήνας, Βόρειου Τομέα, Εκπαιδευτικών και Καλλιτεχνών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, στη μοναδική συναυλία της Ρίτας Αντωνοπούλου και του Γιάννη Μπελώνη.

Η Ρίτα Αντωνοπούλου, έχοντας στον πλευρό της τον σπουδαίο πιανίστα Γιάννη Μπελώνη, ετοίμασαν μια παράσταση με τίτλο «Ολες του κόσμου οι φωνές», έχοντας ως περιεχόμενο την παγκόσμια ποίηση. Στίχοι των Μπρεχτ, Χικμέτ, Λόρκα, Μαγιακόφσκι, Μπίαν και άλλων έχουν «ντύσει» αγαπημένα τραγούδια όλων των μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Αυτά τα τραγούδια τραγουδήσαμε και την Κυριακή το βράδυ, σε μια άρτια και γεμάτη συγκίνηση βραδιά.

Το κοινό που γέμισε την αίθουσα καλωσόρισε η Βαγγελιώ Πλατανιά, μέλος του Γραφείου Περιοχής Αττικής και της ΚΕΟΕ του Κόμματος. Αφού ευχαρίστησε θερμά τους καλλιτέχνες, σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Θέλουμε φεύγοντας από εδώ να πάρουμε μελωδίες και στίχους που θα μας κάνουν πιο δυνατούς. Θα μας κάνουν να μη σηκώνουμε το άδικο.

Γιατί όταν ο Ναζίμ Χικμέτ έγραψε πριν πολλά χρόνια για τον Ισπανικό Εμφύλιο τους παρακάτω στίχους:

Αντίκρυ σου έχεις

μια στρατιά ολάκερη από πολιτείες.

Μια στρατιά που σκοτώνει

ό,τι πιο ωραίο έχουμε

την ελπίδα, τα παιδιά, τη λευτεριά, τη νοσταλγία

Δεν μπορεί να μη φουσκώνει μέσα σου η οργή για το συνεχιζόμενο έγκλημα στην Παλαιστίνη, για ένα έγκλημα που έχει ήδη οδηγήσει στον θάνατο πάνω από 26.000 ανθρώπους, που πολλοί μάλιστα είναι παιδιά. Δεν μπορεί να μην παρακινείσαι να αγωνιστείς για να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας μας στο μακελειό (...).

Επιδιώκουμε φεύγοντας από εδώ να θελήσουμε να καταλάβουμε λίγα περισσότερα για όσα μας κάνουν να θυμώνουμε και να αγανακτούμε, γιατί είναι άλλο να νιώθεις πνιγμένος σε ένα ποτάμι προβλημάτων και άλλο να ξέρεις πως δεν φταις εσύ που δεν σου φτάνουν τα χρήματα για να ζεστάνεις το σπίτι, να μορφώσεις τα παιδιά, να τους εξασφαλίσεις ό,τι έχουν ανάγκη. Και το πιο κρίσιμο είναι να ξέρεις και ποιος φταίει που τώρα πεινάνε και όσοι εργάζονται (...).

Αλλωστε, όταν η αγανάκτηση και ο θυμός συναντιέται με τη γνώση γίνεται δύναμη, για να απαντώνται τα καλέσματα για υποταγή, για να απαντάμε κάθε μέρα ο καθένας προσωπικά και όλοι μαζί συλλογικά σε αυτές τις φωνές που, όπως σημείωνε ο Λόρκα, διαρκώς λένε: Πάρε κεριά, πάρε λαμπάδες, μάθε τα χέρια να σταυρώνεις. Κρύβοντας πως τα σταυρωμένα χέρια και η αναμονή λύσεων που θα πέσουν ουρανοκατέβατες οδηγούν σε αδιέξοδα (...).

Ας πάρουμε μαζί μας φεύγοντας τα τραγούδια στις μεγάλες μάχες που έχουμε μπροστά μας, στις άμεσες και τις μελλοντικές. Στην απεργία στις 28 Φλεβάρη, στις διαδηλώσεις όπου θα σηκώνουμε ακόμα πιο ψηλά τη σημαία της διεθνιστικής εργατικής αλληλεγγύης, στις συνελεύσεις των σωματείων, των φοιτητών που παλεύουν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Ας τα έχουμε μαζί μας μέχρι να γίνουμε τόσο δυνατοί που επιτέλους θα επιβάλουμε το δίκιο μας. Αλλωστε, όλοι ξέρουμε πως "τις πιο όμορφες θάλασσες δεν τις έχουμε ακόμα ταξιδέψει"...».