Την αλληλεγγύη του στο λαό της Γιουγκοσλαβίας, που γνώρισε τη ΝΑΤΟική βαρβαρότητα, εκφράζει με την επιστολή του ο Θάνος Μικρούτσικος, η οποία θα διαβαστεί στη μεγάλη αντιπολεμική εκδήλωση, που θα γίνει το Σάββατο στο Βελιγράδι, τρία χρόνια μετά τους ανηλεείς βομβαρδισμούς. Την παραθέτουμε ολόκληρη:

«To καλοκαίρι του 1999, έπεσε στα χέρια μου μια έκδοση του υπουργείου Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας, με τίτλο "Τα εγκλήματα του ΝΑTO στη Γιουγκοσλαβία". Το σοκ από τις εικόνες φρίκης που περιέχονται στην έκδοση ήταν τέτοιο που όχι μόνο δεν άντεξα να την ξαναξεφυλλίσω, αλλά καταχώνιασα το βιβλίο στα βάθη της βιβλιοθήκης μου, μην τυχόν και πέσει στα χέρια των παιδιών μου. Οπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, θέλησα να πιστέψω πως θά 'ταν η τελευταία φορά που διαπράττεται ένα τέτοιο έγκλημα. Δεν μπορεί, έχει και η βαρβαρότητα τα όριά της, συλλογίστηκα.

Να, όμως, που την περασμένη Πέμπτη, ενώ με έκπληξη διάβαζα ότι ο πρόεδρος Μπους αποκάλεσε τον Αριέλ Σαρόν "άνθρωπο της ειρήνης", έφτασαν στο e-mail μου εικόνες από τη σφαγή στο στρατόπεδο της παλαιστινιακής Τζενίν. Ηταν ακόμα πιο φριχτές από αυτές της βομβαρδισμένης Γιουγκοσλαβίας. Η δίχως όρια βαρβαρότητα της "νέας τάξης" σε όλο της το μεγαλείο.

Μου ήλθαν στο νου τα λόγια του ποιητή: "Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά". Ξέθαψα τις εικόνες από το Βελιγράδι, το Νόβισαντ, το Αλέξινατς... έβαλα πλάι και κείνες από το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη και έδειξα το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο της εποχής μας στα παιδιά μου. Τους εξήγησα πως αν οι ρομαντικοί του 19ου αιώνα έκαναν λόγο για "mal du siecle" αναφερόμενοι στον πολιτισμικό ισοπεδωτισμό και την αλλοτρίωση εκείνης της περιόδου, εμείς θα πρέπει να μιλάμε για τέλος των αρχών του Διαφωτισμού, για τέλος του σεβασμού της ζωής, της ισότητας, της ελευθερίας, της συναδέλφωσης, για ένα νέο μεσαίωνα.

Και μέσα σε όλα αυτά ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης και των καλλιτεχνών; Ποιος ο ρόλος εκείνων που αρνούνται να ενσωματώσουν την κουλτούρα (culture) στον τεχνολογικό πολιτισμό (civilisation), εκείνων που συνεχίζουν να στηρίζουν τον μη καταφατικό χαρακτήρα της τέχνης; Ρόλος αντίστασης στη ρινοκεριάδα της εποχής μας, ρόλος άρνησης της άρνησης, απαντώ. Αν όχι μοναδικό, σίγουρα όμως θεμελιακό μετερίζι ανθρωπιάς, η τέχνη, η πραγματική και όχι η τυποποιημένη και ενσωματωμένη, μπορεί να συμβάλλει στον εξανθρωπισμό, στην αναστροφή της πορείας προς τη βαρβαρότητα.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, δύσκολοι καιροί για τους πραγματικούς καλλιτέχνες. Επειδή, όμως, στους καιρούς των δολοφόνων, η ανοχή σημαίνει συνενοχή, δεν είναι δυνατόν ούτε να σιωπούμε, ούτε να κρατάμε μια στάσης άτιμης, κατά τον Σόλωνα, ουδετερότητας.

Η θέση μας στις συγκρούσεις του μεγάλου παγκόσμιου χωριού, μιας γης που ελέω ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, έχει γίνει μια πατρίς, ήταν, είναι και θα είναι πάντα με αυτούς που αγωνίζονται για τη λευτεριά τους, με αυτούς που αντιστέκονται στο νέο imperium. Κι ας μας κατατάσσει ο πρόεδρος Μπους, για τον οποίο όποιος διαφωνεί με την πολιτική των ΗΠΑ είναι τρομοκράτης, στους τρομοκράτες. Οσοι λοιπόν δεν κουραστήκαμε να θυμώνουμε, όσοι δεν απωλέσαμε την ιστορική μας μνήμη, όσοι χλευάζουμε τη χυδαία ευτυχία και ποθούμε μια ανθρωποκεντρική κοινωνία, ας συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να μην ξαναζήσει κανένας λαός τη δική σας φρίκη. Γιατί όπως έγραφε κι ο Μαγιακόφσκι "στη ζωή ετούτη/ να πεθάνεις/ δύσκολο δεν είναι. Να τη φτιάξεις τη ζωή/ ώ τι δύσκολο!"».