Ο «μπαμπούλας» της Δεξιάς δε φοβίζει κανέναν. Ο εφιάλτης και η βαρβαρότητα, που βιώνουν καθημερινά «για να τα βγάλουν πέρα» τα λαϊκά στρώματα επί βασιλείας των εκσυγχρονιστών σοσιαλδημοκρατών, χλευάζουν τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές και κουρελιάζουν τα ψευτοδιλήμματα.

Οι Γάλλοι σοσιαλιστές έμειναν με τα «σκιάχτρα» στο χέρι, ακριβώς επειδή φάνηκε καθαρά ότι το δικό τους πρόσωπο είναι το ίδιο αποκρουστικό με αυτά. Οι λαϊκές μάζες δεν αισθάνονται ότι θα χάσουν περισσότερα από μια αλλαγή φρουράς στην εξουσία, ούτε από μια «στροφή προς τα δεξιά». Αντίθετα, αυτό που επιτακτικά αισθάνονται είναι να στείλουν το μήνυμα αγανάκτησης και απόρριψης ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, το οποίο τους καταδυναστεύει και τους βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά στην εξαθλίωση και στην ανασφάλεια.

Φταίει η κριτική(!), η ισοπέδωση, η απαξίωση της πολιτικής, αναφωνούν πανικόβλητοι απολογητές του εκσυγχρονισμού: Τους βολεύει να αποσιωπούν πως έχουν μόνοι τους φροντίσει να σβήσουν τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές και έχουν ταυτιστεί με τις πιο σκληρές δεξιές πολιτικές.

Δεν υπάρχει τίποτα γνήσιο στη δήθεν έκπληξή τους για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία και στην Ευρώπη. Χρόνια τώρα ανοίγουν σιγά σιγά το δρόμο του φασισμού. Στο όνομα της αντιμετώπισης της ξενοφοβίας και του ρατσισμού υιοθέτησαν και κάνουν πράξη τα συνθήματα του Λεπέν. Οι ξένοι μετανάστες είναι η «αιτία» για την εγκληματικότητα και την ανεργία. Τι παραπάνω, δηλαδή, λέει ο Λεπέν; Και αν δεν υπήρχε, έπρεπε να τον «ανακαλύψουν»...

Είναι κάτι παραπάνω από γελασμένοι οι «δικοί μας» εκσυγχρονιστές αν πιστεύουν ότι θα σπεύσουν όλοι να στοιχηθούν πίσω από το ΠΑΣΟΚ επισείοντας τον μπαμπούλα της επαράτου. Είναι θλιβεροί (ή μήπως ειλικρινείς;) από την άλλη οι νεοδημοκράτες που «μετράνε» και τον Λεπέν στον «άνεμο αλλαγής» που πνέει στην Ευρώπη.