Κυριακή 21 Απρίλη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πατριδογνωμόνιο
Ο λαός ομιλεί και το ποδάρι... πονεί!

Να τη χαιρόμαστε τη δημοκρατία μας, αυτήν του λεγόμενου ευρωπαϊκού δυτικού τύπου. Τόνοι μελάνι χύθηκαν και ώρες ολόκληρες ξοδεύτηκαν σε αναλύσεις για το ποδάρι του Μπέκαμ που έσπασε στο μετατάρσιο και έτσι θα μείνει η Εθνική Αγγλίας χωρίς το αστέρι της στο Μουντιάλ. Τιμή του κ. Μπέκαμ στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο των ΑΕ της μπάλας κάπου ανάμεσα στα είκοσι και τα τριάντα δισεκατομμύρια δραχμές. Στο επικοινωνιακό παζάρι μπήκαν ακόμη κι οι... θρησκευάμενοι με το αζημίωτο πάντα. Ετσι η εφημερίδα «Σαν» κάλεσε τα δέκα εκατομμύρια αναγνώστες της να προσευχηθούν να γίνει καλά το ποδάρι του Νο 7. Ακόμη και στο Ιντερνετ άνοιξε ειδική ιστοσελίδα, στην οποία μ' ένα πάτημα του ποντικιού μπορεί κανείς να προσευχηθεί ίνα ιαθεί το χρυσό μετατάρσιο. Την ίδια εποχή και τις ίδιες ακριβώς ώρες που στηνόταν ειδικό συνέδριο ορθοπεδικών στην Αγγλία για να καθησυχαστεί εγκύρως το πόπολο, που ήδη έχει στοιχηματίσει τις οικονομίες του στους θησαυρίζοντες «μπούκερς» της Μεγάλης Βρετανίας, στην Τζενίν και τη Ραμάλα, τη Βηθλεέμ και τη Γάζα ο θεός πεθαίνει κάθε μέρα σκοτωμένος από ανθρώπους σαν τον Σαρόν κι από πολιτικές σαν του Σολάνα και του Μπους. Και πεθαίνει σα Γιαχβέ, Μωάμεθ, Αλλάχ ή Χριστός, όπου επιβάλλεται ο ιμπεριαλισμός.

Την ίδια εποχή και τις ίδιες ακριβώς ώρες των αποτρόπαιων θριάμβων της ελεύθερης παγκόσμιας αυτορρυθμιζόμενης αγοράς (τι ξύλινο και συνάμα χυδαίο λεξιλόγιο έχουν εφεύρει τα θεριά, Χριστέ μου), στην Ιταλία είκοσι εκατομμύρια απεργοί έσπασαν μετά από είκοσι χρόνια τη σιωπή κι άρχισαν να ξεπλένουν την ντροπή της αδράνειας που μαστίζει την εργατική τάξη κοντά δυο δεκαετίες.

Την ίδια εποχή και τις ίδιες ακριβώς ώρες οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, που μετράει ένα τέταρτο αιώνα από τη χούντα του '67, βγήκαν θαρρετά στο πεζοδρόμιο και στον αγώνα της απεργίας, της έμπρακτης διαλεκτικής της αντίστασης και της διαμαρτυρίας, σε μέτωπο διπλό. Ενάντια στη στυγνή εργοδοσία, ξεθαρρεμένη από την κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική, αλλά κι ενάντια στην υποταγμένη και συμβιβασμένη συνδικαλιστική ελίτ. Γιατί την ώρα που οι ορθοπεδικοί αποφαίνονταν για το χρυσό ποδάρι κι ο Ελληνας υπουργός Εργασίας φώναζε «δείξτε μου έναν φτωχό για να πεισθώ», οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές συνεδρίαζαν για να βρουν τις κατάλληλες λέξεις να τον παινέψουν κι άλλες τόσες για να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ή συνοδοιπορούν βροντοφωνάζοντας «δεν πάει άλλο».

Την ίδια εποχή τις ίδιες ακριβώς ώρες στη μακρινή Βενεζουέλα, την τόσο μα τόσο κοντινή... αμερικανικά και ταξικά, ο λαός πέταγε τον πρόεδρο των βιομηχάνων απ' την πραξικοπηματικά καβαλημένη εξουσία μέσα σε 48 ώρες και ξεμπρόστιαζε τη διαβόητη «Πρεσβεία» για τη «διακριτική της υποστήριξη προς τους επίδοξους ανατροπείς του αντιπαθούς κουβανόφιλου Τσάβες».

Ο λαός μπορεί. Μπορεί να ομιλεί και ν' ακούγεται. Οταν δρα μαζικά, οργανωμένα και κυρίως πολιτικά. Ανατρέπει δικτάτορες, ακυρώνει πολιτικές, αψηφά τα «Απάτσι» και τα τανκς, παλεύει στα ίσα αντιτρομοκρατικές δήθεν τάχαμου κατοχές. Απ' την Παλαιστίνη ως το Καράκας κι απ' τη Ρώμη ως την Αθήνα, ο λαός ομιλεί και το χρυσό ποδάρι ολοένα και περισσότερο πονεί... Την ίδια εποχή και τις ίδιες ακριβώς ώρες της σύγκρουσης των λαϊκών ηρώων με τους σταρ. Κι η κατάρα της μάνας που οδύρεται με το παιδί της τυλιγμένο νεκρό σε σακούλα σκουπιδιών γίνεται προσευχή τρομακτική ωσάν προειδοποίηση.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ