Δεν περίμενε κανείς βέβαια οι ΗΠΑ να ομολογήσουν ότι κινούσαν τα νήματα στο πραξικόπημα για την ανατροπή του Ούγο Τσάβες στη Βενεζουέλα, πολύ περισσότερο τώρα που απέτυχαν παταγωδώς. Τα στοιχεία όμως που έρχονται σιγά σιγά στο φως αποκαλύπτουν ότι είχαν άμεση(!) ανάμειξη και δεν περιορίστηκαν μόνο στην έμμεση. Οπως μετέδωσε χτες το Γαλλικό Πρακτορείο, ένας αντισυνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού, ο Τζέιμς Ρότζερς, βρισκόταν μαζί με τους πραξικοπηματίες κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την ανατροπή του Προέδρου της Βενεζουέλας και έμεινε εκεί μέχρι την πτώση των στασιαστών στις 13 Απρίλη. Συγκεκριμένα ο Τζέιμς Ρότζερς, αναπληρωτής στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα με αρμοδιότητα σε θέματα τρομοκρατίας(!), «βρισκόταν με τους πραξικοπηματίες στον 5ο όροφο του γενικού επιτελείου των χερσαίων δυνάμεων από τα μεσάνυχτα της Πέμπτης μέχρι μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου στις 5 (τοπική ώρα) και ήταν σε συνεχή επαφή μαζί τους». Αυτό αναφέρουν στις ανακρίσεις που γίνονται πολλοί πραξικοπηματίες αξιωματικοί, οι οποίοι δηλώνουν ότι «το κίνημα είχε την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ και γι' αυτό το λόγο συμμετείχαν και οι ίδιοι»!

Αντιγράφουμε από οικονομικό ρεπορτάζ, που δημοσιεύτηκε στις περισσότερες εφημερίδες, τη βδομάδα που πέρασε: «Μερίδιο από μία πίτα 30 δισ. ευρώ (10,2 τρισ. δραχμών) διεκδικεί η Εμπορική σε συνεργασία με την Credit Agricole. Οι δύο τράπεζες, στο πλαίσιο της στρατηγικής τους συμμαχίας, ίδρυσαν την εταιρία «Εμπορική Asser Management», η οποία στοχεύει να συμμετάσχει στην αξιοποίηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων».

Μυρίστηκαν ψητό και τους τρέχουνε τα σάλια... Ο Πολυζωγόπουλος, όμως, είναι ικανοποιημένος από την ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης...

Στα 1,8 τρισ. δραχμές ανεβάζουν οι τελευταίες πληροφορίες το μέχρι τώρα εκτιμώμενο κόστος των Ολυμπιακών έργων, παρά τα όσα συνεχίζουν να λένε οι κυβερνώντες για 1,5 τρισ., που αποτελούσε και την τελευταία, «αναβαθμισμένη» επίσημη κυβερνητική εκτίμηση. Και σίγουρα, θα γίνουμε μάρτυρες και άλλων υπερβάσεων το επόμενο χρονικό διάστημα. Στο ποσό αυτό, βέβαια, δεν περιλαμβάνονται τα 700 δισ. δραχμές του προϋπολογισμού του «Αθήνα 2004» και άλλα 1.800 δισ. δραχμές, που κοστίζουν μια σειρά έργα, που δεν είναι άμεσα και εξ ολοκλήρου Ολυμπιακά, αλλά έχουν σχέση με την Ολυμπιάδα του 2004. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα τεράστιο ποσό, που ξεπερνά τα 4,3 τρισ. δραχμές, του οποίου η «κατανάλωση» έχει ξεκινήσει και θα τελειώσει μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε δύο και κάτι χρόνια. Με άλλα λόγια, θα βρεθεί στα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, χώρια την παροχή μια σειρά άλλων «προνομίων» στις τελευταίες.

Θα μείνουν, όμως, τα διάφορα έργα κλπ, ίσως αντιτείνει κάποιος. Εχει κανένας και την παραμικρή αμφιβολία, ότι όσα έργα γίνονται τα διπλο-τριπλοπληρώνουμε; 'Η, μήπως, αμφιβάλετε, ότι ο προσανατολισμός των περισσότερων -αν όχι όλων- είναι ενταγμένος στη φιλομονοπωλιακή λογική και πολιτική της ανάπτυξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Για να αναφερθούμε σε ορισμένες και μόνο πλευρές του τεράστιου αυτού θέματος.

Οσο για το πώς θα αξιοποιηθούν και ποιοι, κυρίως, θα ωφεληθούν από τα έργα, που θα μείνουν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι αρκετά διαφωτιστικά τα όσα προωθεί, ήδη, η κυβέρνηση στη Βουλή. Σύμφωνα, με τη σχετική διάταξη νομοσχεδίου, προβλέπεται η σύσταση ανώνυμης εταιρίας, της «Ολυμπιακά Ακίνητα», η οποία και θα διαχειρίζεται για 50 χρόνια τα ολυμπιακά έργα και ειδικώς την αξιοποίησή τους μετά την Ολυμπιάδα. Στις αρμοδιότητες της προαναφερόμενης εταιρίας θα είναι -πάντα σύμφωνα με το νομοσχέδιο- «η εκμίσθωση των περιουσιακών στοιχείων ή η παραχώρησή τους, με εύλογο αντάλλαγμα ή δωρεάν», μέχρι και η «αξιοποίηση των παραπάνω περιουσιακών στοιχείων με την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας». Για να μην πούμε, ότι έχουν σκοπό, παρότι δεν αναφέρεται στο νομοσχέδιο, να προ-ξεπουλήσουν τα έργα αυτά, πριν ακόμη αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Οπως καταλαβαίνετε, μπορεί η υπόθεση της Ολυμπιάδας να τελειώσει το καλοκαίρι του 2004, αλλά η ολιγαρχία θα τρώει με... ολυμπιακά κουτάλια, για πολλές δεκαετίες ακόμη.

Ο αναγνώστης, ειδικά οι νέοι που αγνοούν το επαναστατικό και το λογοτεχνικό μεγαλείο του Ουγκώ (ας όψονται οι άθλιοι... του εκπαιδευτικού μας συστήματος), θα διαβάσει δημοσιευμένες στην αθηναϊκή εφημερίδα «Εθνοφύλαξ» επιστολές του υπέρ της Κρητικής Επανάστασης, άλλα φιλελληνικά κείμενά του, μια μελέτη του Ροζέ Μιλιέξ, ποίημα, δημοσιευμένα κείμενα και πρόλογο του Παλαμά (αδημοσίευτος μέχρι σήμερα) για τα φιλελληνικά ποιήματα του Ουγκώ «Ανατολικοί», σε μετάφραση σπουδαίων Ελλήνων ποιητών (Παλαμάς, Π. Κωνσταντινίδης - Ξενάκης, Αρ. Προβελέγγιος, Π. Νιρβάνας, Μ. Μαλακάσης). Αξίζει να παραθέσουμε μερικές φιλελληνικές στιχουργικές «πνοές» του από το ποίημα «Ναυαρίνο»: «Οι λαοί, τώρα και χρόνια, σε θρηνούσανε μονάχοι:/ Κρίμα Ελλάδα! Ελλάδα κρίμα! Δε σου μένει πια πνοή,/ κάθε μέρα αδυνατίζεις, απ' τις φλόγες και απ' τη μάχη/ (...) Κουφοί πάντα οι βασιλιάδες, οι άμβωνες δεν αντηχούνε,/ στ' όνομα και στα δεινά σου μόνο οι ποιηταί πονούνε./ Τους ζητούσαμε τη δόξα, την παληκαριά να ντύσουν/ μέσ' σε λευθεριάς πορφύρα και ορφανή να μη σ' αφήσουν/ να πεθάνεις στο σταυρό σου. Κάποιο σταύρωσαν λαό.../ Τι τους μέλει σε ποιο πάνω τον εσταύρωσαν σταυρό;»

Πού πάει ο κόσμος,

πού τραβά

με τόσα πάνω του

στραβά

πού πάει η σφαίρα μας

η Γη

που από παντού

αιμορραγεί;

* * *

Πού πάει ο κόσμος μας,

αλιά,

που τον σπαράζουνε

σκυλιά

και στο λαιμό

θηλιά, σκοινί

οι αισχροί του φόρεσαν

«τρανοί»;

* * *

Πού πάει ο κόσμος

ο πικρός,

όπως μας λένε,

τάχα, εμπρός;

Οχι, αυτοί

που κυβερνούν

κι αρπάζουν

και δολοφονούν,

αιώνες πίσω

τον γυρνούν!

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Μαρουάν Μπαργκούτι αναδείχτηκε μέσα από τη δράση του στο Πανεπιστήμιο Μπιρ Ζάιτ στην πρώτη Ιντιφάντα. Φυλακίστηκε για 6 χρόνια και εξορίστηκε στην Ιορδανία, από όπου επέστρεψε το 1994. Εξέφρασε επιφυλάξεις για τη συμφωνία του Οσλο εκτιμώντας ότι «δεν εμπεριέχει τα εχέγγυα για οριστική λύση». Εντούτοις, τάχτηκε υπέρ της πολιτικής λύσης. Πάλεψε γι' αυτήν, αλλά και για την καταστολή φαινομένων διαφθοράς εντός της Π. Αρχής. Εγινε ένας από τους δημοφιλέστερους ηγέτες. Αναγνωρίζοντας το αδιέξοδο, τάχτηκε στο πλευρό της δεύτερης Ιντιφάντα.

Ο Μπαργκούτι επιμένει ότι είναι πολιτικός κρατούμενος, αφού είναι πολιτικός ηγέτης και όχι στρατιωτικός. Ισως, γι' αυτό ακριβώς και να συνελήφθη. Για πολλούς (σε Ισραήλ και ΗΠΑ) ο 42χρονος Μαρουάν αποτελούσε «ανεπιθύμητο» στοιχείο στην προσπάθεια «ανάδειξης μιας νέας αρεστής παλαιστινιακής ηγεσίας». Και αφού φερόταν, ούτως ή άλλως, ως πιθανός διάδοχος του Αραφάτ, και με δεδομένη την απήχησή του, η απομάκρυνσή του από το «πεδίο» μάλλον κρίθηκε περισσότερο από επιτακτική.