Με αφορμή τα 50 χρόνια από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, το πλήθος του κόσμου που συμμετείχε στην εκδήλωση, άντλησε πολύτιμα συμπεράσματα, στάθηκε με σεβασμό απέναντι στα ονόματα των 150 και πλέον αγωνιστών του Πειραιά που πέρασαν από φυλακές και εξορίες την περίοδο της δικτατορίας και σήμερα δεν βρίσκονται μαζί μας, προμηθεύτηκε νέες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής» για την περίοδο και κυρίως τον Γ2 Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, αλλά και τραγούδησε τα δίκια του λαού, σε μια συναυλία πνευματικής ανάτασης που ολοκλήρωσε τη βραδιά, με σπουδαίους καλλιτέχνες.

«Με βαθύ σεβασμό και συγκίνηση το ΚΚΕ τιμάει τους αγώνες της γενιάς που πάλεψε ενάντια στην 7ετή δικτατορία μέσα σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες», τόνισε στην αρχή της ομιλίας του ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που ήταν ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης. Και στη συνέχεια αναφέρθηκε στον χαρακτήρα της δικτατορίας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «δεν υπήρξε μια "παρεκτροπή" από τη δημοκρατία, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, ούτε έργο κάποιων "ανώμαλων κύκλων". Η στρατιωτική δικτατορία ήταν προϊόν όλων των εξελίξεων που είχαν προηγηθεί σε όλη την περίοδο από το 1944 και ύστερα. Αλλαξε τον τρόπο, τη μορφή με την οποία ασκείτο η εξουσία, όχι όμως τον ταξικό της χαρακτήρα. Η αστική δημοκρατία έδωσε προσωρινά τη θέση της στην αστική στρατιωτική δικτατορία, για να την διαδεχθεί στη συνέχεια, αλλάζοντας - όπως εύστοχα σημείωνε το ΚΚΕ τις μέρες της λεγόμενης μεταπολίτευσης - την αμφίεση του καθεστώτος, όχι όμως την ουσία του. Και η ουσία του καθεστώτος είναι αυτό της δικτατορίας της αστικής τάξης, των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, που ασκείται είτε μέσω της κοινοβουλευτικής δημοκρατικής μορφής, είτε μέσω της ανοιχτής δικτατορικής μορφής του.

Μιλώντας για την περίοδο πριν την επιβολή της δικτατορίας, σημείωσε: «Οι ανάγκες της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης και στην οικονομία και την κοινωνία επέβαλαν μια σειρά εκσυγχρονισμούς, ταυτόχρονα όμως κυριαρχούσαν μια σειρά διλήμματα: Ποιο μείγμα ενσωμάτωσης και καταστολής πρέπει να διαμορφώσει η αστική εξουσία απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα; Πώς θα ξεπεραστεί ο ρόλος θεσμών όπως το Παλάτι και ο στρατός, που έπαιξαν μεν πρωταγωνιστικό ρόλο απέναντι στο λαϊκό κίνημα, δυσκολεύανε όμως κινήσεις εκσυγχρονισμού της αστικής εξουσίας και οικονομίας; Αυτά τα διλήμματα αποτέλεσαν τη βάση για οξυμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης (...) Σε όλα αυτά τα ζητήματα η στρατιωτική δικτατορία ήρθε να δώσει απάντηση. Ανεξάρτητα από τη θέληση και τις επιδιώξεις των πρωτεργατών της, οδήγησε αντικειμενικά να "λυθούν" μια σειρά τέτοια προβλήματα, επέλεξε την ανοιχτή καταστολή του λαϊκού κινήματος, εξασφάλισε σταθερή για την αστική τάξη διακυβέρνηση, πήρε τη δύναμη από τα χέρια του Παλατιού οδηγώντας τελικά στην κατάργηση της βασιλείας, επέτρεψε να δρομολογηθούν μια σειρά μέτρα στήριξης του κεφαλαίου χωρίς καμιά αντίσταση και αντίδραση».

Την αντίστοιχη περίοδο «στους κόλπους του ΚΚΕ και σε προέκταση του εργατικού - λαϊκού κινήματος διεξαγόταν διαπάλη ανοιχτή και συγκαλυμμένη για τις προοπτικές της εργατικής - λαϊκής πάλης. (...)

Οχι μόνο το κομμουνιστικό κίνημα δεν κινούταν στην κατεύθυνση προετοιμασίας των εργαζομένων και του λαού σε επαναστατική προοπτική, αλλά πιάστηκε στον ύπνο από την ίδια την εκδήλωση της δικτατορίας, παρά τις προειδοποιήσεις που υπήρχαν, με αποτέλεσμα χιλιάδες αγωνιστές να συλληφθούν από τις πρώτες στιγμές.

Η επιβολή της δικτατορίας βέβαια συνέβαλε σε έναν ορισμένο βαθμό να γκρεμιστούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, να καταρρεύσουν από την ίδια την πραγματικότητα οι θεωρίες περί "ειρηνικού δρόμου", επιβεβαιώνοντας ότι το κομμουνιστικό κίνημα είναι ο υπ' αριθμόν ένα κίνδυνος του αστικού καθεστώτος και ότι απέναντί του θα στρέψει πρώτα απ' όλα τις δυνάμεις του σε κάθε έκτακτη κατάσταση (...)

Το αποτύπωμα της σύγκρουσης του 1945-1949 είναι βαθύ, είναι χαραγμένο στους αγωνιστές της περιόδου, μεταλαμπαδεύεται και σε νεότερους. Ετσι χιλιάδες αγωνιστές δεν ήταν ποτισμένοι με το φαρμάκι του συμβιβασμού και της υποταγής. Δεν έκαναν πίσω, δεν υποχώρησαν απέναντι στη βία της χούντας, δεν υπέγραψαν δήλωση, άντεξαν φρικτά βασανιστήρια, ξαναστάλθηκαν αλύγιστοι στις φυλακές και τις εξορίες. Φυλακές και εξορίες που είχαν αφήσει άλλοι λίγα χρόνια, μερικοί ακόμα και λίγους μήνες πριν τη δικτατορία, άνθρωποι που είχαν ξεκινήσει τη ζωή τους από την αρχή, έχοντας στις πλάτες τους πάνω από 10 χρόνια στις φυλακές. Κι όμως δεν λύγισαν, δεν υποτάχθηκαν και μαζί τους ενέπνευσαν νεότερους αγωνιστές που συνέχισαν τον δικό τους δρόμο. Πού, αλήθεια, βρήκαν τη δύναμη για αυτή τους τη στάση;

Η δύναμη αυτή αντλείται από τη βαθύτερη πίστη στο δίκαιο του αγώνα της εργατικής τάξης, από τα ιδανικά της ταξικής πάλης, από την πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας (...)

Αυτά τα στοιχεία τελικά αποτέλεσαν δομικό γενετικό υλικό για το ίδιο μας το Κόμμα, που του επέτρεψαν να ξεπεράσει μεγάλες φουρτούνες και δύσκολες στιγμές, να ξανασταθεί στα πόδια του, να ανασυγκροτηθεί όταν και όποτε αυτό χρειάστηκε», τόνισε ο Κ. Παπασταύρου, προσθέτοντας ότι «το ΚΚΕ με τις δυνάμεις του, από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας, παρόλο που δεν είχε συγκροτημένες Κομματικές Οργανώσεις, διακήρυξε την αντίσταση στο δικτατορικό καθεστώς, το κατήγγειλε ανοιχτά, κάλεσε τον λαό να παλέψει εναντίον του».

Μιλώντας για τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, τόνισε ότι «έφερε στο προσκήνιο τη λαϊκή αγανάκτηση και αντίθεση στη δικτατορία με πιο οργανωμένο και τον πιο μαζικό έως τότε τρόπο, προκαλώντας ρωγμές στη συγκεκριμένη μορφή της εξουσίας του κεφαλαίου που στηριζόταν στην απροκάλυπτη βία και καταστολή. Επίσης, προκάλεσε ρωγμές στην ενότητα των δυνάμεων της χούντας. Η χούντα δέχτηκε συντριπτικό πλήγμα, καθώς ματαιώθηκε το σχέδιο εξαπάτησης του λαού, του "μασκαρέματός" της, που βρισκόταν σε εξέλιξη με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Ταυτόχρονα, το Πολυτεχνείο συνέβαλε στην επιτάχυνση της υποβόσκουσας πορείας πτώσης της χούντας κι ενώ ήδη ετοιμαζόταν η "επόμενη μέρα" σε συνδιαλλαγή με στελέχη των αστικών πολιτικών κομμάτων. Το αίμα που χύθηκε, σε συνδυασμό με το έγκλημα στην Κύπρο, συνέβαλε τελικά στην κατάρρευση της χούντας (...)

Το παράδειγμα του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου διδάσκει για πολλοστή φορά στην Ιστορία ότι καμία μορφή ταξικής εκμεταλλευτικής εξουσίας, όσο βίαιη και παντοδύναμη και αν φαντάζει, δεν είναι άτρωτη όταν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες. Μπορεί να πληγωθεί ανεπανόρθωτα ή και να ανατραπεί, ακόμα και όταν ένα σχετικά τυχαίο γεγονός αποτελέσει τον σπινθήρα για την εκδήλωση των μαχητικών διαθέσεων των εργατικών - λαϊκών μαζών.

Ακριβώς για αυτόν τον λόγο τα συμπεράσματα δεν αφορούν μόνο την ιστορική αποτίμηση των παρελθόντων γεγονότων, αφορούν πολύ περισσότερο το σήμερα αλλά και το αύριο».

Και ερχόμενος στις σύγχρονες εξελίξεις, σημείωσε ότι «υπάρχει πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί και δείχνει ότι ο δρόμος του συμβιβασμού και της υποταγής στο σύστημα με διάφορες δικαιολογίες και επιχειρήματα, ο δρόμος που λέει ότι μπορούμε να αλλάξουμε το σύστημα από τα μέσα, αξιοποιώντας την κυβέρνηση και τους θεσμούς του αστικού κράτους, έχει χρεοκοπήσει και πολιτικά και ιδεολογικά.

Στην πράξη σήμερα οδηγεί νέους γύρους απογοήτευσης, συμβιβασμού και αποστράτευσης είτε:

-- Μέσω της προσπάθειας της νέας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να συγκριθεί στη συστημικότητα, στη διαχειριστική ικανότητα και στον ευρωατλαντισμό με την κυβέρνηση της ΝΔ, ομολογώντας ανοιχτά τον αστικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής δύναμης.

-- Είτε μέσω της προσπάθειας των αποχωρήσαντων να αναβιώσουν την ψευδαίσθηση του παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπιζόμενοι το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησής του την περίοδο 2015-2019 καθώς και τις στρατηγικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει και η νέα ηγεσία. Καλούν τον κόσμο δηλαδή να ξαναζήσει από την αρχή όλα όσα τους οδήγησαν ως εδώ.

-- Είτε μέσω της προσπάθειας αναβίωσης του ΠΑΣΟΚ ως βασικού πυλώνα της σοσιαλδημοκρατίας της χώρας, ξεπλύματος ουσιαστικά για τις μεγάλες ευθύνες που έχει στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, της στρατηγικής του κεφαλαίου εδώ και δεκαετίες.

Τα σχέδια αυτά στην πραγματικότητα αποτελούν εφεδρεία για το σύστημα προκειμένου η αγανάκτηση, η δυσαρέσκεια, η πιθανότητα λαϊκών ξεσηκωμών να διοχετευθεί για ακόμη μια φορά σε ανώδυνα κανάλια, να εξαντληθεί στην αναζήτηση μιας νέας κυβέρνησης που δήθεν θα δώσει απάντηση στα λαϊκά προβλήματα».

Σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «στο ερώτημα αν υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση. Εμείς απαντάμε ναι, κατηγορηματικά υπάρχει. Υπάρχει ο δρόμος, υπάρχει και ο στόχος». Εξηγώντας ότι «αυτός είναι ο δρόμος της σύγκρουσης με το καπιταλιστικό σύστημα και το αστικό κράτος (...) ο δρόμος που δεν επικαλείται τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων προκειμένου να δικαιολογήσει την υποταγή και τον συμβιβασμό με αυτόν, αλλά αντίθετα διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του (...) Είναι ο δρόμος της συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος (...) Είναι ο στόχος που δίνει απάντηση στο ζήτημα της εξουσίας, αντί ο λαός και οι εργαζόμενοι να περιμένουν λύσεις από αστικές κυβερνητικές εναλλαγές, να εμπνευστούν από την προοπτική μιας άλλης εξουσίας, της εργατικής - λαϊκής εξουσίας».

Και κατέληξε: «Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο το οποίο προβάλλει το ΚΚΕ και με τις θέσεις του και με τη δράση του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Είναι ένα πλαίσιο συμπόρευσης ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων που αυτήν τη στιγμή κάνουν το βήμα εγκαταλείποντας τον δρόμο των αυταπατών και των ψευδαισθήσεων, είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν χιλιάδες ακόμα που ταλαντεύονται, έχουν επιφυλάξεις.

Εχουμε αποδείξει ότι στον δρόμο του αγώνα μπορούμε να βρεθούμε μαζί με χιλιάδες με διαφορετικές αφετηρίες. Τα ελπιδοφόρα μηνύματα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων φανερώνουν τις δυνατότητες που υπάρχουν να δυναμώσει ένα ευρύτερο ριζοσπαστικό ρεύμα, καλούμε όλους και όλες να γίνουν μέρος αυτού του ρεύματος σήμερα.

Η υλοποίηση των στόχων πραγματικής διεξόδου για την εργατική τάξη και τον λαό απαιτεί και προϋποθέτει τη μαζική συσπείρωση και δράση εργαζομένων και λαϊκών δυνάμεων γύρω από την πολιτική του ΚΚΕ, την ευρύτερη συμπόρευση στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Εκεί βρίσκεται η διέξοδος, εκεί βρίσκεται η ελπίδα».