Με ανακοίνωση που συνυπογράφουν η Ενωση Σκηνοθετών Δημιουργών, το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Δικαιωμάτων των Ελλήνων Μουσικών «Απόλλων», ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Εργων Εικαστικών Τεχνών και των Εφαρμογών τους, ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Δικαιωμάτων Παραγωγών Κινηματογραφικών Εργων «Ερμείας», η Ενωση Ελλήνων Μεταγλωττιστών και ο Σύλλογος Σπουδαστών Σχολών Χορού, Θεάτρου και Κινηματογράφου παίρνουν θέση απέναντι στην επικείμενη - απ' ό,τι φαίνεται, σύμφωνα και με ένα προσχέδιο νόμου που άτυπα κυκλοφορεί - συγχώνευση του Εθνικού Κέντρου Μέσων και Επικοινωνίας (ΕΚΟΜΕ) με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) και τον Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΟΠΙ) σε νέο, ενιαίο φορέα, με κοινό Διοικητικό Συμβούλιο. Ανάμεσα σε άλλα σημειώνουν:

«Η δημιουργία οπτικοακουστικού αποθετηρίου είναι μια εύηχη πρωτοβουλία, ένα κολοσσιαίο έργο, για το οποίο όμως δεν έχουν προβλεφθεί ούτε τα έξοδα δημιουργίας, ούτε τα έξοδα συντήρησης, ούτε ποια θα είναι η σχέση του με άλλους αρμόδιους φορείς, π.χ. την Ταινιοθήκη της Ελλάδας.

Η λειτουργία του ΕΚΚ τίθεται σε κίνδυνο, αφού δεν διασφαλίζεται η σταθερή και ανεξάρτητη χρηματοδότησή του (...).

Ο έλεγχος που επιδιώκει να ασκήσει ο νέος φορέας δεν περιορίζεται στον οπτικοακουστικό τομέα, αφού γίνεται λόγος για τον "πολιτιστικό και δημιουργικό τομέα ευρύτερα", εμπλέκοντας "την κινηματογραφική παιδεία μέσω σεμιναρίων, εκπαιδευτικών πλαισίων του επιπέδου 5, της πολιτιστικής διπλωματίας" και τη "βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας", αγγίζοντας δηλαδή τις εργασιακές σχέσεις, αλλά και τη θέση, τον δημιουργικό ρόλο των καλλιτεχνικών συντελεστών.

Και η πιο καλοπροαίρετη ανάγνωση του νόμου δύσκολα βρίσκει θετικά σημεία στην επιχειρούμενη συγχώνευση. Αν η κυβέρνηση επιθυμούσε πραγματικά να προχωρήσει στις αναγκαίες βελτιώσεις λειτουργίας των τριών θεσμών, όφειλε να συνομιλήσει με τους ίδιους τους δημιουργούς και τους εργαζόμενους του οπτικοακουστικού χώρου, με τα σωματεία, τους φορείς και τους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κάθε νόμος που σχεδιάζεται επί χάρτου από γραφειοκρατικές μειοψηφίες επηρεάζει τις ζωές μας και την ποιότητα του εγχώριου πολιτιστικού έργου και δεν μπορεί να μας έρχεται στα μουλωχτά, με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερόμενων».