Η Βελεσιώτου δικαιούται τον τίτλο της μεγάλης ερμηνεύτριας. Το κατάφερε, το κατέκτησε, το επέβαλε, το κέρδισε με το σπαθί της. Περιουσία της, μια ψυχή βαθιά και μια φωνή γήινη και μαζί ονειρική, γεμάτη ρωγμές από συγκινήσεις, περιπέτειες, τραύματα και περιπλανήσεις.

Από εκείνη την πρώτη της συναυλία στο Φυσικομαθηματικό, στη Θεσσαλονίκη, και το πρώτο τραγούδι που τραγούδησε - τον «Καϊκτσή» του Απόστολου Χατζηχρήστου - μέχρι σήμερα, δεν λοξοδρόμησε στιγμή από το όνειρό της: Να τραγουδάει η ψυχή της.

Ετσι, το όνομα Βελεσιώτου έγινε συνώνυμο των αυθεντικών, των δωρικών και ανατριχιαστικών ερμηνειών, εκείνων που μετατρέπονται σε μαγικά οχήματα για πολύτιμα ταξίδια. Σε κόσμους άγνωστους και στο άγνωστο μέσα μας.

-- Αγρότισσα, μαγείρισσα, δασκάλα, αθλήτρια, ψαράς, νοικοκυρά, μητέρα, μοδίστρα - παραλίγο γυμνάστρια - και τραγουδίστρια. Μαθαίνω πως γράφεις κιόλας. Ηρθε η ώρα μήπως να προσθέσουμε και το «συγγραφέας»;

-- Ναι, η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά με καθόρισαν και με εξέλιξαν. Γυρνώντας πίσω δεν θα άλλαζα κάτι, γιατί ήταν όλα συνειδητές επιλογές, ανάλογα με τη φάση ζωής όπου βρισκόμουν. Ολα τα κομμάτια του εαυτού μας δομούν την προσωπικότητά μας και ορίζουν την ταυτότητά μας. Αγαπώ καθένα από αυτά και τα ευχαριστώ, γιατί μου ήταν χρήσιμα στην εκάστοτε στιγμή της ζωής μου. Ολα αυτά τα ερεθίσματα, τα βιώματα και οι εμπειρίες με βοήθησαν να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και μου φώτισαν νέους δρόμους. Οσο για το τελευταίο, όχι, δεν θέλω να γίνω συγγραφέας. Εδώ και 5 χρόνια γράφω κάθε μέρα. Είναι ένας τρόπος συνομιλίας με τον εαυτό μου και μια διέξοδος. Γράφω όλα όσα κάνω, σκέψεις, συναισθήματα, συνευρέσεις, συνομιλίες, κάτι που μου κάνει εντύπωση κ.λπ.

Παίρνω θέση όσο μπορώ στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Είναι χρέος, είναι καθήκον μας να προσθέτουμε καθημερινά ένα λιθαράκι για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο αλληλέγγυα, πιο ισότιμη και πιο δίκαιη.

-- Θαυμάζω, χρόνια τώρα, όχι μόνο τις μοναδικές ερμηνείες σου αλλά και τη στάση σου απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου... Διαπίστωσα τελευταία πως αγαπάς κι εσύ πολύ τον David Bowie και πως υποστηρίζεις ό,τι κιτρινόμαυρο υπάρχει! Σε θεωρώ ήδη αδελφή ψυχή!

-- Αγαπώ πολύ τον David Bowie, για όλα αυτά τα μουσικά δώρα, τις απίστευτες ερμηνείες του και τη μοναδική του εμφάνιση, αλλά και τη στάση ζωής του. Τα αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Wild is the wind», το οποίο με έχει συντροφεύσει σε πολλές στιγμές της ζωής μου.

Οσο για την κιτρινόμαυρη προτίμησή μου, έχω να πω ότι δεν είναι καθόλου τυχαία. Είμαι Αρης στο μπάσκετ, λόγω Γκάλη αλλά και λόγω του ότι ζούσα στη Θεσσαλονίκη πολλά χρόνια. Είμαι ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο, γιατί είναι μια προσφυγική ομάδα, όπως και ο ΠΑΟΚ. Επίσης, ήταν και ο πατέρας μου ΑΕΚ, αλλά έζησα και κάποια χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τέλος, υποστηρίζω και Αναγέννηση Καρδίτσας, λόγω της καταγωγής μου. Πολλοί οπαδοί το θεωρούν περίεργο που υποστηρίζω ταυτόχρονα τρεις ομάδες. Εμένα μου αρέσει πολύ να είμαι φίλαθλος και το απολαμβάνω ιδιαίτερα, γιατί έχω περισσότερες επιλογές και έτσι αποφεύγω τον οπαδισμό και τον φανατισμό, που πρόσφατα αποδείχθηκε πάλι, δυστυχώς, πόσο επικίνδυνα φαινόμενα είναι.

-- Αποκωδικοποίησέ μου, σε παρακαλώ, αυτό που σου έχει πει ο γιος σου, «μαμά, έχεις πολλά μποφόρ, αλλά δεν ξέρω πόσα»...

-- Ο γιος μου έχει δίκιο, άλλωστε τα παιδιά λένε πάντα αλήθειες. Μου αρέσει πολύ να είμαι μέσα σε όλα, να ζω τη ζωή μου έντονα και να εκτιμώ όλα όσα μου χαρίζει. Θέλω να απολαμβάνω όσο μπορώ αυτά που μου δίνουν χαρά, δύναμη και ζωντάνια. Οι δυσκολίες πάντα έρχονται στη ζωή μας και είναι λογικό, αλλά προσπαθώ να τις αντιμετωπίζω, να πέφτω, να σηκώνομαι και να συνεχίζω. Επίσης, δεν με επηρεάζει εύκολα η γνώμη ανθρώπων που δεν γνωρίζω, δεν φοβάμαι την κριτική και υπερασπίζομαι όσα με κάνουν να νιώθω καλά με τον εαυτό μου.

-- Αναρωτιέμαι πώς αισθάνεται μια γυναίκα που έζησε για χρόνια σε ένα αγρόκτημα με κότες, πάπιες, κουνέλια, κρασιά και τσίπουρα και βρέθηκε ξαφνικά σε μουσικές κορυφές, τραγουδώντας π.χ. Τσιτσάνη στην Ισλανδία...

-- Νιώθω πολύ όμορφα και θέλω να πω ότι συνεχίζω να κινούμαι έτσι στην καθημερινότητά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ασχολείται αποκλειστικά με το τραγούδι. Αν υιοθετούσα μια τέτοια πρακτική θα ήμουν σίγουρα πιο επιρρεπής, πιο ευάλωτη, πιο αγχώδης. Τώρα δεν ζω σε σπίτι στην εξοχή, αλλά συνεχίζω να ζω απλοϊκά. Απολαμβάνω να πηγαίνω στη λαϊκή της γειτονιάς μου, στο σούπερ μάρκετ, στους αγαπημένους μου ανθρώπους, μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω, να ακούω μουσική, να διαβάζω, να ράβω με τη ραπτομηχανή μου, να φροντίζω τα φυτά μου στο μπαλκόνι κ.ά.

-- Η επαφή με τα παιδιά ποιες αλήθειες σού αποκάλυψε; Τι σε ενδιέφερε κυρίως να καταφέρεις στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, αλλά και στην ψυχή τους;

-- Η επαφή μου με τα παιδιά με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τις ανάγκες τους και να ακούω τόσο τους προβληματισμούς τους όσο και τα όνειρά τους. Με βοήθησε επίσης να φροντίσω καλύτερα και το δικό μου πιο παιδικό κομμάτι του εαυτού μου, να θυμηθώ και να δω πώς ήμουν κι εγώ ως παιδί, να θυμηθώ τα όνειρά μου και τις δυσκολίες που είχα σε αντίστοιχες φάσεις της ζωής μου. Τα παιδιά μάς δείχνουν την αλήθεια τους και εμείς οφείλουμε να βρίσκουμε τρόπους να την παρατηρούμε, να την κατανοούμε και να την αποδεχόμαστε. Η κοινωνία γαλουχεί τα παιδιά με πολλά «πρέπει», με πολλά στερεότυπα, πολλές προκαταλήψεις. Αυτό σε αρκετές περιπτώσεις τα δυσκολεύει και τα απομακρύνει από τη δική τους αντίληψη της ζωής. Κανένα παιδί δεν γεννιέται ρατσιστής, ομοφοβικός ή φασίστας. Η οικογένεια και το σχολείο παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο στην εκπαίδευση των παιδιών και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και των συμπεριφορών τους. Αν λοιπόν κάνουμε εμείς τη δουλειά που χρειάζεται με τον εαυτό μας και βλέπουμε τα λάθη μας, θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και τα παιδιά να εξελίσσονται, όχι με την προσδοκία να γίνουν άριστα, αλλά μορφωμένα κοινωνικά, να ζουν δηλαδή με αγάπη, κατανόηση, ενσυναίσθηση κ.λπ.

Αυτό προσπάθησα να κάνω ως δασκάλα, ελπίζω να το κατάφερα ως έναν βαθμό.

-- Ποια οφείλει να είναι η στάση του σχολείου στα φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού, βίας, ρατσισμού κ.ά.; Πώς μπορεί να εμποδιστεί το σύστημα που δεν θέλει να βγαίνουν κοινωνικά μορφωμένοι πολίτες;

-- Κοινωνικά μορφωμένοι πολίτες σημαίνει ότι η κοινωνία και ο πολίτης έχει λόγο, μπορεί να διαφωνεί με πολιτικές, μπορεί να απεργεί, μπορεί να διεκδικεί, μπορεί να αναγνωρίζει την ανισότητα, την έλλειψη δικαιοσύνης, τις ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές, την ομοφοβία, τα σεξιστικά σχόλια κ.ά. Αρκετές φορές αυτό έμμεσα δεν μας επιτρέπεται και καταστέλλεται μάλιστα, π.χ. με τον τρόπο που προβάλλεται η επικαιρότητα από τα ΜΜΕ κ.ά. Με ανησυχεί λοιπόν ιδιαιτέρως αυτό το ζήτημα, ακούω τι γίνεται και στα σχολεία με τα θέματα του σχολικού εκφοβισμού, της βίας, του ρατσισμού κ.λπ. και απογοητεύομαι, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που έχει καθιερωθεί και η τραπ «κουλτούρα» στα σχολεία. Τα παιδιά πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται τους στίχους που έχουν κάποια τραγούδια της τραπ μουσικής, γιατί, όπως αναφέρουν, ακούνε περισσότερο τον ρυθμό και όχι τα λόγια. Τα τραγούδια αυτά, όμως, μέσα από τους στίχους κακοποιούν τη γυναίκα, προτάσσουν ως αξία την πατριαρχία, το εύκολο χρήμα, τα ακριβά αυτοκίνητα και τις ουσίες. Νομίζω ότι θα ήταν καλό να ενισχυθούν σχετικές δράσεις ευαισθητοποίησης στα φαινόμενα αυτά από τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία.

-- Εχεις πει ότι τραγουδάς στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ γιατί θεωρείς τιμή σου να απευθύνεσαι σε ανθρώπους υποψιασμένους, που αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή του λαού. Ομως και εσύ υπήρξες στα νεανικά σου χρόνια - και παραμένεις - ενεργό μέλος της κοινωνίας, θεωρώντας τη σιωπή ντροπή και συνενοχή. Πόσο ζωτικής σημασίας είναι η ευαισθητοποίηση, η αλληλεγγύη και η αντίσταση ειδικά σ' αυτήν την άγρια εποχή που ζούμε;

-- Σε όλα τα φεστιβάλ που έχουν και κοινωνικό χαρακτήρα θέλω να παίρνω μέρος, ιδιαίτερα όταν ξέρω ότι γίνεται με σκοπό την αφύπνιση της κοινωνίας, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, την υπεράσπιση θυμάτων που έχουν υποστεί βία, την ευαισθητοποίηση των πολιτών σε κοινωνικά ζητήματα κ.ά. Είναι αλήθεια ότι από τα νεανικά μου χρόνια προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι ενεργή και να παίρνω θέση. Ιδιαίτερα ως ερμηνεύτρια, όμως, αισθάνομαι μεγαλύτερο χρέος μου να επικοινωνώ τις θέσεις μου με σεβασμό και χωρίς φόβο. Μπορεί έτσι να καταφέρω να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι για μια καλύτερη κοινωνία. Σίγουρα όταν παίρνουμε θέση δεν γινόμαστε αρεστοί σε όλους και όλες, αλλά νομίζω πως σίγουρα δεν γινόμαστε συνένοχοι στη συγκάλυψη μιας αλήθειας.

-- Ο κόσμος που ξέραμε γυρίζει ανάποδα. Οι πόλεμοι αφανίζουν τους λαούς, στην Παλαιστίνη γίνεται γενοκτονία και η κυβέρνηση της ΝΔ διατυπώνει την ανιστόρητη θέση περί «δικαιώματος αυτοάμυνας του Ισραήλ», ενώ το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν τις κατοχικές δυνάμεις. Θεωρείς ότι πρέπει να εμπλακούμε σ' αυτό το μακελειό;

-- Ο κόσμος μάς εκπλήσσει συνεχώς, αρνητικά και απροκάλυπτα, ενώ το σαράκι της ενοχής μάς τρώει μέχρι το κόκαλο. Η ενοχή μας όμως είναι βάσιμη και προέρχεται, κατά τη γνώμη μου, από το γεγονός ότι άνθρωποι σφαγιάζονται, ολόκληρες οικογένειες αφανίζονται με τον πιο χυδαίο και ντροπιαστικό τρόπο και οι κυβερνώντες των κρατών κοιτάνε πώς θα κρατήσουν τις συμμαχίες τους και πως θα ικανοποιήσουν τα συμφέροντά τους. Αποποιούνται την ευθύνη γι' αυτά τα εγκλήματα, παρουσιάζοντάς τα ως απαραίτητες αμυντικές πολιτικές, και εμείς εκπροσωπούμαστε από αυτούς που μας βάζουν με ύπουλο τρόπο να συμμετέχουμε στο έγκλημα αυτό. Οσο δεν παίρνουμε θέση, δεν διεκδικούμε και δεν μιλάμε, γινόμαστε με έναν τρόπο συνένοχοι και αρχίζουμε να μοιάζουμε στο τέρας. Αυτήν τη στιγμή ο άμαχος πληθυσμός στη Λωρίδα της Γάζας φονεύεται και στοχοποιούνται ακόμα και νοσοκομεία, σχολεία, ασθενοφόρα και σπίτια αμάχων. Αυτές οι πρακτικές, πιστεύω, οδηγούν στην κανονικοποίηση του εκφασισμού των κοινωνιών. Δεν μπορούμε να μένουμε θεατές των γεγονότων, οφείλουμε να χτίζουμε κι εμείς τις δικές μας συμμαχίες: Συμμαχίες αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, με έναν κοινό εχθρό, τον φασισμό σε κάθε του μορφή.

-- Πώς σχολιάζεις τις κυβερνητικές «λύσεις» των αυξήσεων, των καλαθιών νοικοκυριού, των επιδομάτων για ανακούφιση κ.λπ., σε μια διαλυμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία;

-- Η διαλυμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία μας τείνει να παρουσιάζεται συχνά από τους κυβερνώντες σχεδόν ως φυσικό φαινόμενο. Ετσι, κατά τη γνώμη μου επιδιώκεται η αδρανοποίηση του κόσμου, διασπείροντας και ενισχύοντας τον σκοταδισμό. Παράλληλα επιστρατεύονται «λύσεις» όπως τα καλάθια νοικοκυριού και τα διάφορα επιδόματα για ανακούφιση, που παραπλανούν και ευνουχίζουν τη σκέψη. Οταν μπαίνω σε ομάδες στο Facebook που αναφέρονται σε επιδόματα και βλέπω τα σχόλια των ανθρώπων, κατανοώ πώς φτάσαμε τελικά στο 41% (σ.σ. για τη ΝΔ) στις εκλογές. Βλέπεις ανθρώπους που ανυπομονούν να λάβουν το επίδομα και μπαίνουν κάθε τρεις και λίγο στον λογαριασμό τους για να δουν αν έχουν λάβει το market pass. Αυτά τα 60 περίπου ευρώ το τρίμηνο (ούτε 20 ευρώ τον μήνα) είναι η λύτρωσή τους και, από τον φόβο τους μη χάσουν και αυτά, ψηφίζουν το κόμμα που τους τα έχει εγγυηθεί. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι δεν συνειδητοποιούν πως δεν μπορούν ούτε να ζήσουν με αυτά τα χρήματα, αλλά ούτε να καλύψουν τις βασικές τους καθημερινές τους ανάγκες.

-- Τι συμβαίνει τις Παρασκευές του Νοεμβρίου στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» και τι είναι το «Vinylio Λαϊκά»;

-- Τις Παρασκευές του Νοεμβρίου, στη μουσική σκηνή «Σφίγγα», ταξιδεύουμε μαζί στα μονοπάτια του παλιού καλού λαϊκού τραγουδιού, με αποσκευή μας βιώματα και συναισθήματα που μας συνοδεύουν διαχρονικά. Ο τίτλος της παράστασής μας είναι «Vinylio Λαϊκά», κι αυτό γιατί τα περισσότερα τραγούδια που θα πούμε δισκογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν την εποχή που το βινύλιο ήταν στο απόγειό του, δηλαδή τις δεκαετίες '70 - '80 - '90. Ραντεβού στις 24/11.