Το έχουμε ξαναπεί: Κάτι γίνεται... Κάτι όμορφο υπάρχει και ας είναι το σκοτάδι πυκνό.

Το 49ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» είναι η εικόνα αυτής της πραγματικότητας.

Ναι, τα βάσανα και τα προβλήματα είναι μεγάλα, τα δύσκολα είναι μπροστά. Ομως, εδώ υπάρχει μια «έκρηξη» χαράς και αισιοδοξίας. Υπάρχει η σιγουριά πως έχουμε τη δύναμη να «πάμε αλλιώς».

Αυτό που έζησαν οι εκατοντάδες χιλιάδες που βρέθηκαν στο πάρκο Τρίτση, αλλά και στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα, είναι συγκλονιστικό.

Είναι η περηφάνια που αισθάνονται τα χιλιάδες μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ που βλέπουν κάθε χρόνο, και ειδικά φέτος, το Φεστιβάλ να «δένεται» με αμέτρητους νέους ανθρώπους που έρχονται για πρώτη φορά στις εκδηλώσεις του. Να έχουν περάσει 49 χρόνια και να έχουμε καταφέρει να «ανανεώνεται» συνεχώς το κοινό του. Ειδικά φέτος η συμμετοχή της νέας γενιάς είναι τεράστια.

Είναι το «πώς το καταφέρνετε αυτό ρε παιδιά», που λένε όσοι έρχονται. Γιατί δεν είναι μόνο το χαμόγελο, ο χορός, οι κάθε φορά «ξεχωριστές» συναυλίες που τους προσφέρουν αγαπημένοι τους καλλιτέχνες μόνο όταν παίζουν στο Φεστιβάλ.

Είναι οι αμέτρητες μοναδικές στιγμές.

Ανθρωποι που συμβολίζουν τη δύναμη και την υψωμένη γροθιά απέναντι στον φασισμό, να λένε πως ο πόνος απαλύνεται όταν οργανώνονται γιορτές για να τιμάται η μνήμη των θυμάτων και να μην ξεχνάμε ποτέ.

Καλλιτέχνες που από το μικρόφωνο λένε πως αυτό που ζουν είναι ξεχωριστό γιατί στο Φεστιβάλ «συνομιλούν» με μια γενιά που ξέρει να αγωνίζεται και να μην υποχωρεί.

Το χέρι που απλώνεται για να πιαστούν όσοι θέλουν να παλέψουν. Να μάθουν, ίσως για πρώτη φορά στον χώρο του Φεστιβάλ, ότι δεν είναι μόνοι τους στον χώρο δουλειάς τους, στο σχολείο και τη σχολή. Πως παντού υπάρχει ένα σχέδιο για σύγκρουση με ό,τι μας «πνίγει», για να πάρουμε «ανάσες» ανακούφισης.

Που βλέπουν ανθρώπους σαν και αυτούς αλλά ταυτόχρονα και λίγο «διαφορετικούς». Που δουλεύουν εθελοντικά για να φιλοξενούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Που φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη, γιατί ελπίζουν όντας σίγουροι ότι τις σελίδες του φωτεινού μέλλοντος της ανθρωπότητας, του σοσιαλισμού θα τις γράψουμε εμείς. Και αυτές οι εικόνες γράφονται στη μνήμη. Γίνονται διάθεση για να «γνωριστούμε» καλύτερα. Να αγωνιστούμε μαζί.

Είναι όλα αυτά και ακόμα τόσα περισσότερα. Αυτά που ενώ οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ «θάβονται» από κάθε συστημικό μέσο, κάνουν χιλιάδες νέους ανθρώπους να μεταφέρουν το μήνυμά του.

Ετσι το Φεστιβάλ άντεξε, εξελίχθηκε και καταφέρνει κάθε χρόνο να μεγαλώνει.

Και τώρα 50 χρόνια Φεστιβάλ. «Το παιχνίδι» όχι μόνο παίζεται ακόμα, αλλά να δείτε τι σας έχουμε για μετά...

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τον «Οδηγητή» - odigitis.gr)