Μια επιχείρηση στη Ρόδο, με άδεια παράκτιας «καντίνας», επεκτείνεται σε όλη την παραλία και φτάνει να ρίχνει ακόμα και ιδιοκατασκευές με πασσάλους στον βυθό, για πλεούμενες ξαπλώστρες... Η ίδια επιχείρηση βάζει το προσωπικό να βουτάει «εθελοντικά» μέχρι τον λαιμό στο νερό για να σερβίρει. Αποκαλύπτεται ότι από το 2016 λειτουργεί κανονικά κάθε χρόνο, παρά τα πρόστιμα και τις βεβαιωμένες παρανομίες, και ότι τουλάχιστον δύο φορές έχει σφραγιστεί αλλά «έτυχε» να είναι μήνας Οκτώβρης, όταν η σεζόν τέλειωνε. Εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια, δηλαδή, παρά τις απανωτές παραβάσεις, βγάζει κέρδη επί κερδών και πότε - πότε πληρώνει και κανένα πρόστιμο, έτσι «για να μην καρφωνόμαστε» απέναντι στη «νομιμότητα». Αν αυτή όμως είναι η μισή εικόνα που εξοργίζει, η άλλη μισή είναι εκείνη των λαϊκών οικογενειών τις οποίες η ίδια «νομιμότητα», του ίδιου σάπιου κράτους, πετάει στον δρόμο. Οπως η μονογονεϊκή στη Θεσσαλονίκη, που μετά τον πλειστηριασμό της κατοικίας για χρέη του πατέρα επιχειρείται έξωση στην μάνα και στα δύο παιδιά (το ένα με αναπηρία), παρά την αναμονή για υπαγωγή στα «υπερχρεωμένα νοικοκυριά». Στην άλλη μισή εικόνα είναι και ο 81χρονος ανάπηρος συνταξιούχος στη Χαλκιδική, που δύο φορές τον έχουν πετάξει μαζί με το αμαξίδιό του κλοτσηδόν από το σπίτι του οι αστυνομικές δυνάμεις, αν και έχει κερδίσει ασφαλιστικά μέτρα. Δύο μισές εικόνες, που συνθέτουν την ολόκληρη: Αυτή της σαπίλας και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, που πάει μαζί με τα κέρδη και τη χλιδή για μια χούφτα παράσιτα.