Καλησπέρα, ονομάζομαι Καλλιόπη Διακάκη και είμαι ειδικευόμενη ιατρός στο ΠΑΓΝΗ. Ενιωσα την ανάγκη να πω κι εγώ δυο λόγια σήμερα, καθώς θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που δεν μας επιτρέπει να παραμένουμε παρατηρητές.

Υπήρξα ενεργό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2015, έχοντας την ελπίδα ότι το εγχείρημα αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα προς μια θετική κατεύθυνση για τον λαό. Οπως και αρκετοί ακόμα πρώην σύντροφοι, έζησα τη ματαίωση των προσδοκιών μου, λόγω της πλήρους αφομοίωσης αυτού που κάποτε φάνταζε διαφορετικό και ελπιδοφόρο από το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αποτέλεσε τον φορέα ανατροπής και ελπίδας, αλλά έστειλε μαζικά τον κόσμο που τον πίστεψε σπίτι του, έχοντας καλλιεργήσει την καταστροφική λογική της ανάθεσης και του σωτήρα που θα λύσει όλα τα προβλήματα. Επτά χρόνια μετά, βασικά προβλήματα της καθημερινότητας όχι μόνο δεν έχουν λυθεί, αλλά ο λαός βιώνει τις τραγικές συνέπειες των επιλογών τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων, και αναζητάει μουδιασμένος έναν ρόλο και μια διέξοδο.

Σε αυτήν τη συγκυρία, βρέθηκα να εργάζομαι στον χώρο της Υγείας, όπου ιδιαίτερα εν μέσω πανδημίας τα προϋπάρχοντα προβλήματα διογκώθηκαν ακόμα περισσότερο, τόσο για τους εργαζόμενους στον χώρο αυτό, όσο και για τους ασθενείς. Και μέσα σε αυτήν την κατάσταση, η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκει την ευκαιρία να διαμορφώσει το «νέο ΕΣΥ», πατώντας σε όσα νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια, ανοίγοντας τον δρόμο για ένα σύστημα Υγείας που δεν θα είναι δημόσιο και δωρεάν για όλους, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις επιταγές της ΕΕ. Την ίδια στιγμή, ο λαός μας βιώνει μια άνευ προηγουμένου φτωχοποίηση, εργασιακή ανασφάλεια αλλά και φόβο για το μέλλον του, καθώς βρίσκεται στο στόχαστρο των κυβερνητικών επιλογών για βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα σχέδια του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, βλέπω τόσο στον χώρο εργασίας μου όσο και μέσα στην κοινωνία τις κομμουνίστριες και τους κομμουνιστές να παλεύουν από τα κάτω, με στόχο την οργάνωση του λαού απέναντι στα μικρά και μεγάλα προβλήματα. Η στάση αυτή είναι για μένα η μοναδική απάντηση στην αδράνεια και η μόνη διέξοδος. Μετά από αρκετά χρόνια προσωπικής πολιτικής αδράνειας, λοιπόν, δίνω σήμερα το «παρών» στο πλευρό του ΚΚΕ, στον δρόμο της συνεχούς πάλης με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.

Και επειδή βρισκόμαστε στο κηποθέατρο, θα κλείσω με μια φράση του Καζαντζάκη: «Ο λαός δεν σώζεται, ο λαός σώζει».

Καλούς αγώνες.