Μιλώντας στον «Ριζοσπάστη» ο Γιάννης Πλιάκος, γιος του Αλέκου και της Κασσιανής, που έκρυψαν την Κατίνα Λατίφη ως «Πίτσα» στο σπίτι τους στο Πολύδροσο στα δύσκολα χρόνια της παρανομίας, μας λέει χαρακτηριστικά: «Αργότερα συνειδητοποίησα ότι η Κατίνα και οι σύντροφοί της έζησαν σε λίγα χρόνια όσα δεν μπορούμε εμείς σήμερα να ζήσουμε σε 3 και 4 ζωές. Και μόνο το ρίσκο να σκεφτεί κανείς, που σήμαινε καταδίκη σε θάνατο, δείχνει το τι πίστη και αυτοθυσία είχαν αυτοί οι άνθρωποι».

Στο ίδιο σπίτι που τυπώθηκε και ένα φύλλο του παράνομου «Ριζοσπάστη», ο πρώην τρίχρονος πιτσιρικάς, που δεν χώνευε την Πίτσα γιατί έλεγε στον πατέρα του «να μην τον δέρνει γιατί πίνει νερό από το κατσαρόλι του σκύλου αλλά να τον βάλει τιμωρία», σήμερα, χρόνια μετά, αναλογιζόμενος το ρίσκο που πήρε και η δική του οικογένεια, μας λέει ότι είχαν συναίσθηση ότι βοηθούσαν ανθρώπους που πάλευαν για ένα καλύτερο μέλλον για τον λαό μας και προσθέτει πως «ίσχυε αυτό που έλεγαν στο χωριό, "ήρθαν οι θκοί (δικοί) μας"».

Αναφέρει ότι γνώρισε την Κατίνα ουσιαστικά όταν μετά το 1974 τους επισκέφτηκε στο σπίτι τους και, πιο πολύ, από τις πολυάριθμες συζητήσεις που είχαν όταν εκείνος ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής στο Λονδίνο και εκείνη ζούσε στο Παρίσι και αντάλλασσαν επισκέψεις. Από τις συζητήσεις, σημειώνει, καταλάβαινε ότι μιλούσε με έναν θρύλο και τονίζει: «Οπως ήμουν φορτισμένος πολιτικά και συναισθηματικά μετά τη μεταπολίτευση, έμεινα άναυδος με τις ιστορίες που άκουγα. Και εγώ ως φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ και η γενιά μου, στο μέτρο που μπορούσε και ήθελε ο καθένας, συμμετείχαμε στον αντιδικτατορικό αγώνα, έτσι οι αγώνες των κομμουνιστών από την περίοδο της Αντίστασης και του ΔΣΕ ήταν για μας πολύτιμη γνώση και τη ρουφάγαμε σαν σφουγγάρια».

Τον αποχαιρετάμε με την ευχή και την προτροπή να βρισκόμαστε και στα σημερινά μετερίζια, στους σύγχρονους αγώνες.