Οσο πλησιάζει ο χρόνος - τέλος του Μάρτη - που η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι θα δώσει στη δημοσιότητα το πακέτο των αντιασφαλιστικών μέτρων, τόσο πληθαίνουν και ανακυκλώνονται τα σενάρια γι' αυτά τα μέτρα. Επιδίωξη όλων αυτών των σεναρίων είναι ο εθισμός των εργαζομένων στο δήθεν μονόδρομο της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, η δημιουργία του κατάλληλου κλίματος, όπως άλλωστε έκανε η κυβέρνηση και πριν ένα χρόνο, πριν επιχειρήσει να περάσει το «πακέτο Γιαννίτση». Κοινό χαρακτηριστικό όλων των σεναρίων και των παραλλαγών τους είναι το γεγονός ότι τα νέα μέτρα, στη μια ή την άλλη μορφή τους, θα χειροτερέψουν ριζικά τη θέση των ασφαλισμένων. Την ίδια στιγμή, εφαρμόζοντας τη γνωστή μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε», υπόσχεται σε κάποιους ότι δε θα τους θίξει. Οτι αυτοί που θα βγουν στη σύνταξη μέχρι το 2008 δε θα πληρώσουν. Θέλουν να ξεχάσουμε ότι ήδη πληρώνουν και μάλιστα ακριβά τους νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που περιόρισαν το ύψος των συντάξεων γι' αυτούς που τώρα βγαίνουν στη σύνταξη, που αύξησαν το όριο ηλικίας, αλλά και άλλες παροχές στον τομέα της υγείας.

Μια «νέα ιδέα», με την οποία ερωτοτροπεί η κυβέρνηση και η οποία έχει τη στήριξη και της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, είναι η λεγόμενη ευελιξία στην ηλικία συνταξιοδότησης και στο ύψος της σύνταξης. Δεν είναι κρυφό ότι η κυβέρνηση επεξεργάζεται ένα σύστημα, σύμφωνα με το οποίο η ηλικία συνταξιοδότησης θα κυμαίνεται από 58-65 ετών αλλά και πέραν αυτού και ότι αυτοί που θα επιλέγουν να μείνουν στην εργασία θα ενισχύουν και το ύψος της σύνταξής τους.

Η παγίδα που στήνει το κυβερνητικό επιτελείο είναι προφανής: Ενώ από τη μια θα αυξάνει τα όρια ηλικίας για όλους τους εργαζόμενους και θα μειώνει το ύψος της σύνταξής τους, από την άλλη θα δίνει τη δυνατότητα για παραμονή στην εργασία με «κράχτη» κάποιο μπόνους. Με τον τρόπο αυτό, η χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης εμφανίζεται ως επιλογή των ίδιων των εργαζομένων. Θα είναι όμως μια «επιλογή» καταναγκασμού, αφού κάποιος εργαζόμενος που θα φτάνει σε ηλικία συνταξιοδότησης με τα σημερινά ασφαλιστικά δεδομένα, θα διαπιστώνει ότι το ύψος της σύνταξης είναι τόσο χαμηλό που δε θα τον συμφέρει να συνταξιοδοτηθεί.

Οι εργαζόμενοι όμως δεν πρέπει ούτε αυτή τη φορά να πέσουν στην παγίδα. Αντίθετα πρέπει να εντείνουν τους αγώνες τους και όχι μόνο να υπερασπίσουν τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση, αλλά και ενωμένοι να διεκδικήσουν και νέα δικαιώματα.