Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μπροστά στον ελληνικό λαό εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα μια όξυνση της δικομματικής πόλωσης. Οι στόχοι αυτής της επιχείρησης, όσο και αν συσκοτίζονται από τη φραστική οξύτητα και την ένταση της κόντρας, είναι από τη μια ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και από την άλλη η σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, πρώτα της κυβέρνησης, και ο απόλυτος έλεγχος των εξελίξεων.

Στην πραγματικότητα, οι σκληρές κόντρες μεταξύ των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων αντανακλούν, με στρεβλό και παραπλανητικό τρόπο, τη μεγάλη σύγκρουση συμφερόντων στην οικονομία. Ο ίδιος ο Κ. Σημίτης μίλησε για συμφέροντα που στοχεύουν στη μοιρασιά της πίτας του Γ' ΚΠΣ (17 τρισ.), αλλά και το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο (τηλεοπτικές άδειες πανελλήνιας εμβέλειας, ψηφιακή τηλεόραση, κ.ο.κ). Είναι, όμως, φανερό ότι τα πράγματα δεν περιορίζονται μόνο στους τομείς αυτούς, αλλά μάλλον βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνολικότερη αναμέτρηση για την αναδιάταξη «του επιχειρηματικού τοπίου», ενόψει της εισόδου στην Ευρωζώνη και της εισβολής των πολυεθνικών, του τερματισμού των κοινοτικών επιδοτήσεων το 2006, της λήξης των «εισροών» (διάβαζε υπερκερδών), λόγω ολυμπιακών έργων. Στον αδυσώπητο αυτό πόλεμο, ασφαλώς, εμπλέκονται και στοιχίζονται πίσω από συγκεκριμένα ισχυρά επιχειρηματικά τόσο η κυβέρνηση όσο και η ηγεσία της ΝΔ. Καθώς, όμως, δε φαίνεται να έχει κριθεί η έκβαση αυτής της σύγκρουσης συμφερόντων, οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων επιχειρούν να κρατήσουν κάποιες αποστάσεις, δίνοντας ταυτόχρονα σκληρή μάχη μεταξύ τους για την εξουσία, πασχίζοντας να αποδείξουν, η καθεμιά για τον εαυτό της, ότι μπορούν να διαχειριστούν τα γενικότερα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, πράγμα που όμως δε φαίνεται να αρκεί στα μεγάλα αφεντικά.

Σε κάθε περίπτωση όμως είναι ολοφάνερο ότι «όταν τσακώνονται στη λίμνη τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια». Δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό πως, ενώ υπάρχει αυτή η εξέλιξη της σύγκρουσης μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων με αντανάκλαση και στην αντιπαράθεση των κομμάτων του κατεστημένου, εξελίσσεται με μεγαλύτερη ακόμη ένταση η επίθεση σε πολλά μέτωπα πάνω στις λαϊκές μάζες, προκειμένου να επιβληθούν οι πιο άγριες νεοφιλελεύθερες επιλογές. Στην Κοινωνική Ασφάλιση και την Υγεία, στις εργασιακές σχέσεις, στο εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων που λιγοστεύει κλπ., ενώ περιστέλλονται λαϊκές ελευθερίες και αυξάνεται η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Καμία ψευδαίσθηση και αυταπάτη πάνω σε αυτό δεν επιτρέπεται. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στο δικομματικό σκυλοκαβγά, δεν έχουν κανένα λόγο να στοιχηθούν πίσω από το ένα ή άλλο στρατόπεδο, της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης του κατεστημένου και των όποιων συμμάχων τους.

Η επιβαλλόμενη απάντηση, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να είναι η αγωνιστική πολύμορφη συσπείρωση των εργαζομένων, το δυνάμωμα του ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και του ΠΑΜΕ, η ενίσχυση του ΚΚΕ. Τελικά, μόνο η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου για τη λαϊκή εξουσία, με στόχο την επιβολή μιας φιλολαϊκής πολιτικής μπορεί να είναι η αναγκαία και ρεαλιστική απάντηση.