Αφού έφαγαν ...«άκυρο» με τις «αποκαλύψεις» Ρατσένκο, ο οποίος γρήγορα αποδείχθηκε ορκισμένος αντικομμουνιστής και ιστοριοδίφης του διαδικτύου, διάφοροι «δημοσιογράφοι» και τυφλοπόντικες του πληκτρολογίου ανέκαμψαν δριμύτεροι, με αφορμή τη δολοφονία του 19χρονου Αλκη και τις αποκαλύψεις του ΚΚΕ για τις διασυνδέσεις των οπαδικών στρατών με ακροδεξιές - φασιστικές ομάδες. Αρχισαν λοιπόν ξανά το γνωστό τροπάρι για τη βία ως «κοινωνικό φαινόμενο», που «δεν έχει χρώμα και ιδεολογία» και γι' αυτό πρέπει όλοι να την καταδικάζουν «απ' όπου κι αν προέρχεται». Οι πιο ξεφωνημένοι έφτασαν να μιλούν για «κομματικούς στρατούς», κουνώντας το δάχτυλο στο ΚΚΕ, ενώ δεν έκρυψαν την ενόχλησή τους και για τη μεγάλη απήχηση που είχε στη νεολαία η συγκλονιστική αφίσα της ΚΝΕ γι' αυτό το θέμα. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι πολλοί απ' αυτούς προσπαθούν να υπερασπιστούν το ψωμάκι τους, αφού στα Μέσα όπου εργάζονται, οι μεγαλοεπιχειρηματίες εργοδότες είναι ή υπήρξαν και ιδιοκτήτες ΠΑΕ. Η αλήθεια είναι πάντως ότι τα αντικομμουνιστικά τους αντανακλαστικά διεγείρονται, όταν αποκαλύπτεται η εγκληματική δράση των οπαδικών συμμοριών και οι διασυνδέσεις τους με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που συγκρούονται στο έδαφος του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού. Και ο λόγος είναι ότι η οπαδική βία είναι προέκταση αυτών των συμφερόντων και των μεταξύ τους ανταγωνισμών, ενώ οι οπαδικοί στρατοί χρησιμοποιούνται και ως «ομάδες κρούσης» ενάντια στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Γι' αυτό, κάτω από τα κροκοδείλια δάκρυα και τις φραστικές καταδίκες, υπερασπίζονται ό,τι πιο σάπιο, ό,τι πιο βρώμικο γεννά και αναπαράγει τέτοια φαινόμενα.