Είναι επίσης γνωστό ότι, εκτός από μπιμπελό σε προθήκη, το εν λόγω νοσοκομείο αποτελεί και μήλον της Εριδος για πλείστους φορείς της πόλης, που καθένας ξεχωριστά διεκδικεί τη λειτουργία του ιδρύματος υπό τη σκέπη του. Μεταξύ των επίδοξων μνηστήρων φιγουράρει και το Ιατρικό Τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Και η λύση ευρέθη. Μεταξύ τυρού και αχλαδίου ο υπουργός Υγείας και οι συνδαιτυμόνες του σε «γεύμα εργασίας» πανεπιστημιακοί γιατροί συναποφάσισαν την προοδευτική λειτουργία του νοσοκομείου. Κάτι το οποίο θα επιτευχθεί με τη μεταστέγαση 3-4 πανεπιστημιακών κλινικών του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου (Παθολογική,1-2 Γυναικολογικές, Μ.Ε.Θ. νεογνών) και 2 πανεπιστημιακών κλινικών του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ (Παιδιατρική, Χειρουργική) σε πρώτο χρόνο και τη μεταφορά πέντε ακόμη πανεπιστημιακών κλινικών στο απώτερο μέλλον.

Παρά τη φαινομενική σύγκρουση υπουργείου-πανεπιστημιακών ιατρών, μια και οι τελευταίοι φέρονται να διεκδικούν την άμεση μεταστέγαση 16 πανεπιστημιακών κλινικών, αποδεχόμενοι τον όρο της πλήρους αλλά όχι και αποκλειστικής απασχόλησής τους στο υπό λειτουργία νοσοκομείο, και οι δύο πλευρές φαίνεται να συμφωνούν στην «ταμπακέρα». Και η ταμπακέρα δεν είναι άλλη από:

α) Το κλείσιμο δημόσιων κρεβατιών και την αντικατάστασή τους σε νοσοκομείο ΝΠΙΔ. Να θυμίσουμε ότι ο εσωτερικός κανονισμός του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» προβλέπει ότι το εν λόγω νοσοκομείο οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας απολαμβάνει και λειτουργεί βάσει των αρχών της ιδιωτικής οικονομίας... Η ετήσια δαπάνη που θα απαιτηθεί ανέρχεται στο ποσό των 11,1 δισ. Και για τα επόμενα έτη θα καλυφθεί από τα ίδια έσοδα (νοσήλια) και επικουρικά από κρατική χρηματοδότηση.

Οποιος λοιπόν πιστεύει ότι θα μπορέσει να γευτεί την υψηλή ξενοδοχειακή υποδομή του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» απατάται οικτρά, καθώς πρόκειται περί νοσοκομειακού ιδρύματος που θα λειτουργεί σε ανταποδοτική βάση, προσβάσιμο μόνο σε αυτούς που μπορούν να αντέξουν τα τσουχτερά εξέταστρα των ιδιωτικών απογευματινών του ιατρείων ή που διαθέτουν ιδιωτική ασφάλιση Υγείας ικανή να καλύψει τα υψηλά νοσήλια. Αλλωστε, γνωστή ασφαλιστική εταιρία («Ασπίς Πρόνοια») σύναψε ήδη συμφωνία με το ΔΣ του ιδρύματος επινοικιάζοντας στην ουσία τα υψηλής ξενοδοχειακής υποδομής τμήματά του. Η εν λόγω βέβαια πρακτική δεν αφορά μόνο στο Νοσοκομείο «Παπαγεωργίου», αποτελεί κατεύθυνση της ψευδεπίγραφης μεταρρύθμισης «Υγεία για τον Πολίτη» και αφορά τόσο στις ήδη ανακαινισμένες κλίνες, όσο και σε εκείνες που προβλέπεται να ανακαινιστούν σε νοσοκομεία της Αττικής και της Θεσσαλονίκης μέσω του Γ΄ ΚΠΣ.

β) Τη λειτουργία του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» εκ των ενόντων. Οπως ο καθείς αντιλαμβάνεται, η λειτουργία του νοσοκομείου δε θα σημάνει τη δημιουργία νέων κρεβατιών, νέων κλινικών, νέων τμημάτων, μια και αυτά θα προέρχονται από κλινικές οι οποίες θα κλείνουν στα άλλα νοσοκομεία της πόλης. Οι ουρές και τα ράντζα στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, καθώς ο συνολικός αριθμός των κρεβατιών στη συμπρωτεύουσα θα παραμείνει ο ίδιος, ίσως και μικρότερος, αφού σύνηθες είναι το φαινόμενο της «εξαφάνισης κλινών» κατά τη διαδικασία της μεταστέγασης. Και όλα αυτά τα ευφάνταστα λαμβάνουν χώρα, τη στιγμή που στη Θεσσαλονίκη αντιστοιχούν 3,8 δημόσιες κλίνες ανά 1.000 κατοίκους, ποσοστό ιδιαίτερα χαμηλό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο μέσος όρος δημοσίων κλινών ανά κατοίκους ακόμη και στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κυμαίνεται στις 8 δ.κ./1.000 κατοίκους. Το «μυστικό» της έλλειψης δημοσίων κρεβατιών σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, καθημερινή πραγματικότητα για τις χιλιάδες των εργαζομένων των οποίων η αξιοπρέπεια αγκομαχά στα ράντζα των νοσοκομείων, φαίνεται να γνωρίζουν πολύ καλά οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Υγείας. Σε φροντίδα επενδύσεων έχουν επιδοθεί τα τελευταία χρόνια, ανεβάζοντας σε 24 τον αριθμό των ιδιωτικών κλινικών που λειτουργούν στην πόλη με δυναμικότητα μεγαλύτερη των 2.700 κλινών. Είναι άλλωστε γνωστό μυστικό το γεγονός ότι το κενό στις υπηρεσίες Υγείας, που άφησε η μη λειτουργία των 700 κλινών του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου», ήρθε να καλύψει, εκμεταλλευόμενος τον ευεργετικό μποναμά της κυβέρνησης, γνωστός επιχειρηματίας με την ανέγερση κλινικής δυναμικότητας 370 κλινών.

γ) Το ότι με τη μεταστέγαση κλινικών χηρεύουν χώροι στα υπόλοιπα νοσοκομεία της πόλης, χώροι που ήδη το υπουργείο Υγείας τούς έδωσε προίκα για τη λειτουργία ιδιωτικών απογευματινών ιατρείων, το βάρος της χρηματοδότησης των οποίων για άλλη μια φορά θα κληθούν να σηκώσουν οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι, είτε απευθείας από τις τσέπες τους, είτε μέσω των ασφαλιστικών τους ταμείων.

δ) Τη λειτουργία του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» χωρίς πρόσληψη του αναγκαίου προσωπικού. Οι 250 θέσεις ιατρικού προσωπικού και οι 1.200 περίπου θέσεις νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού θα καλυφτούν με αποσπάσεις εργαζομένων από τα υπόλοιπα νοσοκομεία της πόλης.

Η τακτική της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο ζήτημα έρχεται να επιβεβαιώσει την πολιτική του παγώματος των προσλήψεων στο ΕΣΥ ως παράπλευρη απώλεια της χρόνιας υποχρηματοδότησης και απαξίωσής του. Ακόμη και οι 5.500 πανελλαδικά προσλήψεις - σταγόνα εν τω ωκεανώ με βάση τις κενές οργανικές θέσεις - που υποσχέθηκε ο υπουργός πέρυσι, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Αστικά δημοσιεύματα κάνουν λόγο για διαθέσιμο κονδύλι 2 δισ. δρχ., κάτι το οποίο συνεπάγεται 400 νέες θέσεις πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ή 700 θέσεις υποχρεωτικής εκπαίδευσης, στην καλύτερη των περιπτώσεων.

ε) Το ότι οι εργαζόμενοι που θα αποσπαστούν στο υπό λειτουργία νοσοκομείο θα κληθούν να αποποιηθούν των εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τους. Τη θέση της μονιμότητας παίρνουν οι πενταετείς συμβάσεις εργασίας. Τη θέση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών λαμβάνουν οι πειθαρχικές κυρώσεις που φτάνουν ως και την οριστική απόλυση. Και για να μην αφήσουμε ίχνος ψευδαισθήσεων για το χαρακτήρα των πειθαρχικών κυρώσεων, να θυμίσουμε ότι ο εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας του νοσοκομείου προβλέπει ποινές σε περίπτωση «αυθαίρετης και αδικαιολόγητης απουσίας... απασχόλησης κατά τη διάρκεια της εργασίας με ξένα προς τις δραστηριότητες του νοσοκομείου έργα... άρνησης εκτελέσεως των υπηρεσιακών εντολών και οδηγιών της Διοίκησης».

Οι παραπάνω ρυθμίσεις δεν ξαφνιάζουν καθώς ένα τέτοιο νοσοκομείο, του οποίου η λειτουργία θα παραπέμπει περισσότερο σε λειτουργία σούπερ μάρκετ παρά σε λειτουργία δημόσιου κοινωφελούς ιδρύματος, χρειάζεται πειθαρχημένο, πειθήνιο και ευέλικτο προσωπικό.

Η τακτική που ακολουθεί το υπουργείο Υγείας, αναφορικά με τη στελέχωση και το νομικό καθεστώς του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» αποτελεί ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ της ιδιωτικοποίησης και συρρίκνωσης του λεγόμενου ΕΣΥ, που με τόση εμμονή και μεθόδευση συνθέτει η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, έχοντας φυσικά εξασφαλίσει τη συναίνεση και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι μία τακτική που ακολουθήθηκε σε πλείστα άλλα υπό ανέγερση ή υπό λειτουργία νοσοκομεία. Υπ' αυτή λοιπόν την έννοια δε μας ξαφνιάζει. Δεν μπορούμε όμως να αφήσουμε ασχολίαστη την εμμονή τόσο της πρυτανικής αρχής, όσο και της συνδικαλιστικής ηγεσίας των πανεπιστημιακών ιατρών και της διοίκησης του Ιατρικού Τμήματος για λειτουργία του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» ως αμιγώς πανεπιστημιακού νοσοκομείου.

Η υιοθέτηση ενός τέτοιου αιτήματος από την πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας δεν απαντά στο ερώτημα ποιες και τίνος τις υγειονομικές ανάγκες θα 'ρθει να καλύψει ένα τέτοιο νοσοκομείο. Η λειτουργία του ως αμιγώς πανεπιστημιακού θα σήμαινε προοδευτικά τη διοικητική και οικονομική του αυτοτέλεια. Αρα τη λειτουργία του με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, προκειμένου να συντηρηθεί με ίδιους πόρους. Αλλωστε οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί, στην εισηγητική προς τον υπουργό Υγείας έκθεσή τους, υπερθεματίζουν «στην ανάγκη δημιουργίας πτερύγων νοσηλείας ιδιωτικών ασθενών κατά τα πρότυπα ευρωπαϊκών νοσοκομείων». Προφανώς σε μία προσπάθεια εξασφάλισης των αναγκαίων πόρων. Με την ίδια έννοια πρέπει να περιμένει κανείς και άλλοι τομείς, σύμφυτοι με ένα τέτοιο νοσοκομείο, όπως η έρευνα, να δοθούν σε ανταποδοτική βάση σε φαρμακοεταιρίες, πάντα στο όνομα της ανεύρεσης πόρων.

Μήλον της Εριδος λοιπόν το Νοσοκομείο «Παπαγεωργίου», μήλο το οποίο από ό,τι φαίνεται δεν πρόκειται να γευτούν οι εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης με τις τόσο οξυμένες υγειονομικές ανάγκες. Τόσο η χρόνια καθυστέρηση στην έναρξη λειτουργίας του, όσο και το γεγονός ότι καθίσταται ουσιαστικά απροσπέλαστο για τις λαϊκές μάζες μέσω της διαφαινόμενης τακτικής που ακολουθείται στη στελέχωση και οργάνωσή του, δεν είναι τεχνικό ζήτημα. Πόσο μάλλον δεν είναι ζήτημα αντιπαράθεσης υπουργείου-πανεπιστημιακών ιατρών και ας εκδηλώνεται συγκυριακά ως τέτοιο. Είναι ζήτημα πρωτίστως πολιτικό. Η απόδοσή του σ' αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη και που δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης προσκρούει στην πολιτική που ακολουθείται στο χώρο της Υγείας. Πολιτική που συνοψίζεται στο δίπτυχο συρρίκνωση-ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ από τη μία, πριμοδότηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας από την άλλη.

Το Νοσοκομείο «Παπαγεωργίου» πρέπει να λειτουργήσει όντας προσβάσιμο σ' όλους τους εργαζόμενους της πόλης χωρίς διακρίσεις, παρέχοντας υψηλής ποιότητας υγειονομική φροντίδα. Η πραγμάτωση όμως ενός τέτοιου στόχου είναι υπόθεση πάλης τόσο του υγειονομικού όσο και του ευρύτερου εργατικού και λαϊκού κινήματος. Απαιτεί αγώνα:

- Για την κατάργηση του συνόλου των νομοθετικών τερατουργημάτων της κυβέρνησης που οδηγούν στην εμπορευματοποίηση- ιδιωτικοποίηση της Υγείας.

- Για τη δημιουργία ενός δημόσιου συστήματος Υγείας που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες και διευρυμένες υγειονομικές ανάγκες του λαού. Ενός συστήματος Υγείας πλήρως χρηματοδοτούμενου από τον κρατικό προϋπολογισμό και την εργοδοσία, με παράλληλη κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της Υγείας.

- Για την ένταξη του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» σ' ένα τέτοιο δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας με την παράλληλη πρόσληψη όλου του αναγκαίου προσωπικού, μόνιμα πλήρως και αποκλειστικά απασχολούμενου.