Σε κρίση και ανάκαμψη κοινός παρονομαστής τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων
Από το 1992, μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, άρχισε η σταδιακή αντεπίθεση της αστικής τάξης για να πάρει πίσω ό,τι είχε παραχωρήσει, με σημεία αιχμής τη σταδιακή απαλλαγή των εργοδοτών και του κράτους από τα συνταξιοδοτικά συστήματα και τη μετατροπή τους σε ατομική υπόθεση και παράλληλα οι εισφορές των εργαζομένων να κατευθυνθούν σε ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις. Φυσικά βάφτιζαν όλες αυτές τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις και νομοθετήσεις προσπάθεια διάσωσης του ασφαλιστικού συστήματος.
Το 1992 στην Ελλάδα εκφράστηκε με την ψήφιση του νόμου 2084/92 με κυβέρνηση της ΝΔ και υπουργό Εργασίας τον κ. Σιούφα. Με τον νόμο αυτό αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας, οι εισφορές κ.λπ. Η πιο χαρακτηριστική διάταξη όμως ήταν ο διαχωρισμός των εργαζομένων σε νέους και παλαιούς, με προφανή στόχο να διαιρεθούν οι εργαζόμενοι.
Από το 1992 έως το 2010 ψηφίστηκαν διαδοχικά δεκάδες αντιασφαλιστικοί νόμοι είτε είχαμε κυβέρνηση ΝΔ είτε ΠΑΣΟΚ, που εναλλάσσονταν. Ως αντιπολίτευση κατάγγελλαν δήθεν τους νόμους αυτούς και την ψήφισή τους, ενώ ως κυβέρνηση όχι μόνο δεν τους καταργούσαν αλλά πατώντας σε αυτούς νομοθετούσαν ακόμα πιο αντιδραστικές αλλαγές. Συνοπτικά περιελάμβαναν αυξήσεις στα όρια ηλικίας, ενοποιήσεις Ταμείων, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών. Μία από τις σημαντικότερες ρυθμίσεις ήταν ο νόμος Ρέππα (ΠΑΣΟΚ) 3029/2002, όπου θεσμοθετείται στην Ελλάδα η δυνατότητα ίδρυσης επαγγελματικών ταμείων.
Από το 2010 και μετά, με το επιχείρημα της καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα, έχουμε μία πρωτοφανή επίθεση και βάρβαρες αλλαγές στα συνταξιοδοτικά συστήματα της πατρίδας μας, με την ψήφιση αλλεπάλληλων ασφαλιστικών νόμων. Φυσικά το επιχείρημα που για ακόμα μία φορά επικαλούνται είναι η «διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος» και μάλιστα κάθε φορά με τον ίδιο χρονικό ορίζοντα, τα επόμενα 50 χρόνια!
Οι πιο χαρακτηριστικοί νόμοι είναι οι εξής:
Βλέπουμε ξεκάθαρα ότι οι σαρωτικές αλλαγές σε βάρος των συνταξιοδοτικών και άλλων δικαιωμάτων γίνεται ανεξάρτητα αν βρισκόμασταν σε περίοδο οικονομικής κρίσης ή ανάπτυξης. Με όλες αυτές τις νομοθετικές ρυθμίσεις είχαμε μεγάλη μείωση συντάξεων, κύριων και επικουρικών, και των εφάπαξ.
Βλέπουμε ότι τα επιχειρήματα κάθε φορά για την επιχειρούμενη «μεταρρύθμιση», όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τους αντιασφαλιστικούς νόμους, είναι ακριβώς τα ίδια από όλες τις κυβερνήσεις. Φαίνεται το μέγεθος της υποκρισίας και της παραπλάνησης των εργαζομένων, αφού η μία κυβέρνηση πατάει επάνω στο νομοθέτημα της άλλης.
Η βασική τους επιχειρηματολογία για τις αλλαγές του συνταξιοδοτικού συστήματος εστιάζει στην επίκληση διαφόρων κατά καιρούς εφευρημάτων. Ας δούμε ορισμένα:
α.«Δεν αντέχει το κράτος τη χρηματοδότηση». Καταρχάς οι εργαζόμενοι καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές τις οποίες διαχρονικά έχουν καταληστέψει με διάφορους τρόπους. Το κράτος για δεκάδες χρόνια δεν κατέβαλλε εισφορές ως εργοδότης. Τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού προέρχονται από τους φόρους που πληρώνουν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι.
β.«Οι επιχειρήσεις πρέπει να απαλλαγούν από το μη μισθολογικό κόστος», όπως ονομάζουν τις εργοδοτικές εισφορές. Η λεγόμενη εργοδοτική εισφορά δεν είναι τίποτα άλλο από την υπεραξία που παράγουν οι εργαζόμενοι σε επιχειρησιακό, εθνικό και διεθνικό επίπεδο. Δηλαδή πρόκειται περί εισφοράς των εργαζομένων και ας βαφτίζεται εργοδοτική.
γ.«Τα όρια ηλικίας πρέπει να αλλάζουν εφόσον αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής». Ο στόχος τους είναι η λεγόμενη «ενεργός γήρανση», δηλαδή να δουλεύουμε έως το βιολογικό μας τέλος και η αύξηση των ορίων ηλικίας είναι μία τέτοια μέθοδος.
δ.«Οι εισφορές δεν πρέπει να βαλτώνουν αλλά να αποτελούν εργαλείο οικονομικής ανάπτυξης». Αυτό το επιχείρημα σπάει κόκαλα. Δηλαδή οι εισφορές των εργαζομένων είναι για να πηγαίνουν στον τζόγο, να επενδύονται και να μπουν στη διαδικασία του ρίσκου; Οι εισφορές καταβάλλονται για τον ακριβώς αντίθετο λόγο, δηλαδή για να δημιουργήσουν μία ασφάλεια ώστε να στηριχθεί ο εργαζόμενος όταν φύγει από τον ενεργό βίο, είτε λόγω γήρατος είτε λόγω αναπηρίας είτε λόγω θανάτου (για να στηριχθούν τα προστατευόμενα μέλη του).
ε.«Υπήρχαν στρεβλώσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα». Αν υπήρχαν τέτοιες είναι απειροελάχιστες, τις οποίες τις δημιούργησε το κράτος για να προσεταιριστεί κάποια κομμάτια των εργαζομένων. Οι αντιασφαλιστικές ανατροπές όμως δεν έγιναν γι' αυτές, αλλά για το σύνολο των συνταξιοδοτικών συστημάτων.
Οι θέσεις μας βρίσκονται στον αντίποδα της κυβερνητικής και εργοδοτικής προπαγάνδας.
Οι συντάξεις θα πρέπει να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες. Τα όρια ηλικίας πρέπει άμεσα να μειωθούν. Ο τεράστιος παραγόμενος πλούτος και η απίστευτη τεχνολογική εξέλιξη επιβάλλουν τη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ώστε ο εργαζόμενος να βρεθεί μεγαλύτερο διάστημα εκτός εργασίας και να το αξιοποιήσει όπως θέλει.
Το συνταξιοδοτικό σύστημα πρέπει να είναι αποκλειστικά δημόσιο και καθολικό για όλους.
Το επόμενο διάστημα ετοιμάζεται μια εκ νέου αντιασφαλιστική επίθεση. Προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων ετοιμάζονται να ιδιωτικοποιήσουν πλήρως την επικουρική ασφάλιση. Θέλουν οι εισφορές να δοθούν στους επιχειρηματίες για την ανάκαμψη της οικονομίας. Ξεδιπλώνουν αδιάντροπα την αντίληψή τους ότι η Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι δημόσιο αγαθό αλλά διαδικασία κερδοφορίας. Γι' αυτούς το κέρδος είναι το μόνο αγαθό και είναι πάνω από τα γηρατειά, την αναπηρία, ακόμα και το θάνατο...