Το Κόμμα μας από το ξεκίνημα της πανδημίας ρίχτηκε στη μάχη, αναδεικνύοντας το μέγεθος της συντριβής του δημόσιου συστήματος Υγείας από όλες τις κυβερνήσεις. Η παρέμβαση σε όλα τα Κέντρα Υγείας της Βορείου Ελλάδας ανέδειξε μεγάλες ελλείψεις. Στις συναντήσεις με τους διοικητές των Υγειονομικών Περιφερειών φανερώθηκε ότι η αντοχή τους σε ΜΕΘ και ΜΑΦ, συνολικά στην περιοχή, προσεγγίζει τη δυνατότητα αντιμετώπισης κρουσμάτων ίση με ένα εργοστάσιο 100 ατόμων! Για να καταλάβει κανείς πόσο κοντά ήμασταν εξαρχής στην καταστροφή...

Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πήρε κανένα μέτρο για να αναστείλει τις εστίες υπερμετάδοσης, απεναντίας της έδωσε και φόρα. «Ανοιξε» τον Τουρισμό χωρίς όρους και τον μάζεψε όταν πήρε χαμπάρι ότι η κατάσταση ξέφευγε. Το ίδιο έκανε με τους εργάτες γης, που έρχονται για να προσφέρουν φτηνά εργατικά χέρια.

Η τραγική κατάσταση με τον ΟΑΣΘ αποτέλεσε πρώτης τάξης ευκαιρία για να προωθηθεί η ιδιωτικοποίησή του. Αντί να πάρουν μέτρα ενίσχυσης του μεταφορικού έργου με επιπλέον λεωφορεία, για αποφυγή του συνωστισμού, έφτασαν εν μέσω πανδημίας να κυκλοφορούν 180 οχήματα από τα 600 που έχει ανάγκη η πόλη, και αυτό σε κανονικές καταστάσεις. Το τι γινόταν στις ώρες αιχμής είναι αδιανόητο για τέτοια περίοδο. Τα δεκάδες κρούσματα στους οδηγούς, που ήταν με έναν τρόπο πολύ πιο προστατευμένοι από τους επιβάτες, είναι αποκαλυπτικά για το συνολικό αποτέλεσμα. Πάνω στην αγανάκτηση του κόσμου για λύση ψήφισαν την ενίσχυση του στόλου μέσω leasing, ΚΤΕΛ και όσων άλλων θα μπουν στην αρένα της μάσας της κρατικής χρηματοδότησης για το μεταφορικό έργο.

Στους χώρους δουλειάς, πριν από μήνες βλέπαμε τα πρώτα μηνύματα για το τι θα ακολουθήσει, με τα εργοστάσια επεξεργασίας τροφίμων σε Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Πέλλα, Ημαθία ή στα Γιάννενα να εμφανίζουν εκατοντάδες κρούσματα μέσα σε λίγες μέρες. Ηταν γνωστό ότι το δεύτερο κύμα της πανδημίας θα είναι πιο έντονο. Και πάλι δεν λήφθηκε κανένα μέτρο.

Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα. Στο Μετρό, το Συνδικάτο Οικοδόμων με συνεχή πίεση αναγκάζει την επιχείρηση για αντισηπτικά και μάσκες. Η εργοδοσία συνεχίζει ακάθεκτη το έργο με 10ωρα και Σαββατοκύριακα, σε γαλαρίες χωρίς αέρα και επαρκή διαλείμματα. Στη χημική βιομηχανία «ΠΑΛΑΠΛΑΣΤ» στενές επαφές επιβεβαιωμένων κρουσμάτων εργάζονταν πριν τα αποτελέσματα των τεστ, στους χώρους επιβεβαιωμένων κρουσμάτων η απολύμανση γίνεται εφόσον έχουν περάσει κι άλλες βάρδιες, οι εργαζόμενοι δεν μαθαίνουν ποιοι βρέθηκαν θετικοί. Ιδια η κατάσταση και στην «ΙΣΟΜΑΤ».

Στα Τρόφιμα - Ποτά, στον «Αραμπατζή» η παραγωγή έκλεισε μετά από δεκάδες κρούσματα και χρειάστηκαν νέες προσλήψεις για να ξεκινήσει. Το ίδιο στον «Παπαδόπουλο». Στον «Τζανη» δεκάδες κρούσματα χωρίς καμιά ιχνηλάτηση.

Στο Μέταλλο, δεκάδες κρούσματα στην «ΑΛΟΥΜΙΛ» χωρίς ιχνηλάτηση και μη παροχή άδειας ειδικού σκοπού σε γονείς και ευπαθείς ομάδες. Σε Πληροφορική - Τηλεπικοινωνίες, στις εταιρείες «QUALITY CALL SERVICES» και «iCALL SERVICES» οι χώροι είναι πηγμένοι από κόσμο, καταγράφηκαν κρούσματα, συνεχίζουν να δουλεύουν με κοινά ακουστικά και πληκτρολόγια. Στο Εμπόριο, στον «Σκλαβενίτη» τα κρούσματα ανεβαίνουν καθημερινά, στο «Lidl» οι κοντινές επαφές κρουσμάτων εργάζονται με αποτέλεσμα τη διασπορά στις αποθήκες, στον «Βασιλόπουλο» δεν έγιναν τεστ σε κοντινές επαφές και δεν ενημερώθηκαν οι εργαζόμενοι. Θάνατοι εργαζομένων καταγράφηκαν σε Λιμάνι και ΕΥΑΘ.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι χώροι δουλειάς μετατρέπονται σε εστίες υπερμετάδοσης, οδηγώντας στην αύξηση των κρουσμάτων και επιβαρύνοντας το ήδη τσακισμένο δημόσιο σύστημα Υγείας.

Καμία άλλη περίοδος δεν μπορεί να αποτελέσει για τον λαό μας καλύτερη απόδειξη ότι δεν έχει να περιμένει το παραμικρό σε σχέση με την κάλυψη ακόμη και των πιο βασικών του αναγκών από έναν δρόμο ανάπτυξης που καθορίζεται από τις ανάγκες της κερδοφορίας μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων. Στο πλαίσιο αυτού του δρόμου, οποιαδήποτε πρόοδος και εξέλιξη στις επιστήμες και στην τεχνολογία δεν πρόκειται να συμβάλουν σε καλύτερους όρους εργασίας ή σε παραγόμενο πλούτο σε προϊόντα και υπηρεσίες που να ανεβάζουν ποιοτικά τη ζωή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Απεναντίας, στα χέρια των εκμεταλλευτών αποτελούν νέο όπλο για το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης.

Σήμερα είναι απολύτως δυνατή μια παραγωγή με δουλειά για όλους, με λιγότερες ώρες δουλειάς και συνθήκες εργασίας που δεν προσβάλλουν την υγεία. Αυτό βεβαίως απαιτεί ο πλούτος και τα μέσα παραγωγής να περάσουν στα χέρια αυτών που τον παράγουν και να διατίθεται με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό. Δεν λείπει τίποτα για την υλοποίηση ενός τέτοιου δρόμου ανάπτυξης, η Ιστορία περιμένει την απόφαση των εργαζομένων να το κάνουν πράξη, για μια ζωή που δεν την χωράει ανθρώπου νους.