Ισως σε μερικούς να φανεί υπερβολικό, ίσως, ακόμα, και χωρίς σημασία. Εμένα όμως με ανησυχεί και γι' αυτό με αναγκάζει να σκέφτομαι όλα εκείνα τα δύσκολα και τα απαισιόδοξα. Ολα εκείνα, δηλαδή, που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το σημείωμα και που αφορούν το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, τα σχόλια των Αμερικανών για την τρομοκρατία, τους χάρτες που κυκλοφορούν και όπου, από τυπογραφικό λάθος(!!!) δε σημειώνονται τα θαλασσινά σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο, τον Ευρωπαϊκό στρατό που δεν ξέρω πώς και για ποιο πόλεμο εκπαιδεύεται και όπου να 'ναι θα είναι έτοιμος να επέμβει. Εκείνα που σκέφτομαι, όταν φέρνω στο μυαλό μου, την άσπρη θύελλα των τελευταίων ημερών, για την οποία όλοι οι υπεύθυνοι, όταν τους ρωτούσαν ποιος έφταιγε, έδειχναν ο ένας τον άλλον, όπως σ' εκείνο το γνωστό, γιαπωνέζικο παραμύθι, το «Ρασομόν», όπου, όταν ο δικαστής ρωτούσε τους επτά αυτόπτες μάρτυρες ενός βιασμού, να του περιγράψουν το γεγονός, ο καθένας από αυτούς έλεγε τη δική του εκδοχή. Και το μόνο που δεν ακούσαμε ούτε είδαμε να δείχνει κάποιος από τους απροετοίμαστους ή ασυντόνιστους κρατικούς υπεύθυνους της χειμωνιάτικης περιπέτειας ήταν να δείχνει τον ουρανό!

Οχι όμως, εκείνο που με ανάγκασε να κάνω όλες αυτές τις πικρές σκέψεις ήταν η καταιγιστική χρήση του όρου «πολίτης». Οι πολίτες υποφέρουν. Να βοηθήσουμε τους πολίτες. Οι πολίτες φταίνε που δεν είχαν μαζί τους αλυσίδες Να ζητήσουμε συγγνώμη από τους πολίτες. Θα με ρωτήσετε, βέβαια, γιατί με ενόχλησε η χρήση αυτής της λέξης, αφού αποτελεί έναν όρο με συγκεκριμένο κοινωνιολογικό, πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο. Και, φυσικά, δε με ενόχλησε η λέξη «πολίτης». Ούτε, βέβαια, έπρεπε να μετατραπεί η Αττική σε Ανταρκτική, για να μάθω πως σ' αυτή τη χώρα κατοικούν πολίτες που υπακούνε σε νόμους και οι νόμοι, με τη σειρά τους τους προστατεύουν. Προστατεύουν την ίδια τους τη ζωή, την περιουσία τους και τα δικαιώματά τους. Δεν έπρεπε να καούν τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια, τα λεμόνια και τα σπανάκια, για να μάθω πως το κράτος είναι υποχρεωμένο να βοηθάει, σε δύσκολες ώρες, τους πολίτες του και αυτοί να σκέφτονται πότε πότε πως έχουν και κάποιες υποχρεώσεις, που, στο κάτω κάτω, το καλοπληρώνουν αυτό το κράτος, για να τους βοηθάει, όταν χρειαστεί. Γιατί, ειρήσθω εν παρόδω, όπως λέει και ένας φίλος μου λάτρης της καθαρεύουσας, το κράτος δε βοηθάει κανέναν πολίτη τζάμπα, έστω και αν αυτός είναι θαμμένος τρεις μέρες κάτω από τα χιόνια που ήρθαν έτσι, απροειδοποίητα.

Εκείνο που με ανησύχησε είναι πως ξαφνικά οι πάντες όλες αυτές τις τελευταίες μέρες μιλούσαν στο όνομα «των πολιτών». Και με ανησύχησε, γιατί στη χώρα αυτή, όπου έτσι κι αλλιώς είτε χιονίζει είτε όχι θα εξακολουθεί να θάλλει η «φαιδρά πορτοκαλέα», εκτός από τους πολίτες κατοικούν και Ανθρωποι. Θέλω να πω «άνθρωποι» που αυτή τη στιγμή τυχαίνει να μην είναι «πολίτες. Κρυώνουν όμως, πεινούν, γλιστρούν στο χιόνι, έχουν κόκαλα που σπάζουν, όταν σωριαστούν κάτω την ώρα που τρέχουν να βγάλουν το μεροκάματο. Και πολλοί από αυτούς είναι μικρά παιδιά, και άλλοι είναι γέροι. Και άλλοι από αυτούς είναι Κούρδοι, άλλοι είναι Ιρανοί, άλλοι Παλαιστίνιοι, άλλοι Φιλιππινέζοι. Τι θα κάνουμε με όλους αυτούς; Θα τους αφήσουμε βαθιά θαμμένους κάτω από το χιόνι, γιατί τους πρόλαβε το χιόνι πριν αυτοί γίνουν «πολίτες»; Γι' αυτό σας λέω, δεν είμαι υπερβολικός. Απλώς τους έχει φοβηθεί το μάτι μου. Είναι ικανοί για όλα.