Ως «παράδειγμα επιτυχίας» παρουσιάστηκε η πορεία της ΔΕΗ τον τελευταίο χρόνο, με τον υπουργό Ενέργειας να περηφανεύεται ότι η επιχείρηση «είναι πλέον συνολικά πιο ανταγωνιστική, διότι έχει ως εφόδιο το νόμο 4643/2019 που ψηφίσαμε, ο οποίος καταργεί τη μονιμότητα στους νεοεισερχόμενους, εισάγει ευελιξία στις προμήθειες», ενώ «εισέρχεται σε μια νέα εποχή πράσινης Ενέργειας» με βάση τα σχέδια «απολιγνιτοποίησης», «αφήνοντας πίσω την εποχή» της «περιβαλλοντικής και οικονομικής επιβάρυνσης». Δεν είναι όμως αυτό που «αφήνει πίσω» η κυβερνητική πολιτική. Για να ανοίξει νέα πεδία πράσινης κερδοφορίας στους επιχειρηματικούς ομίλους, «αφήνει πίσω» τα δικαιώματα και τις δουλειές χιλιάδων εργαζομένων στην επιχείρηση και ξεκρέμαστους εκατοντάδες επαγγελματίες που κινητοποιούνται αυτές τις μέρες στη Δυτική Μακεδονία. «Αφήνει πίσω» τις ανάγκες του λαού, που βυθίζεται στην ενεργειακή φτώχεια και πληρώνει πανάκριβα το ρεύμα για να χρηματοδοτούνται τα «πράσινα» αρπακτικά, ενώ μπαίνει ταυτόχρονα στο επίκεντρο των μεταξύ τους ανταγωνισμών. «Αφήνει πίσω» ακόμη και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, της υγείας και της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, με τα σχέδια και για νέες μονάδες καύσης σκουπιδιών, αλλά και για την ανεξέλεγκτη εγκατάσταση μονάδων ΑΠΕ με γνώμονα το «πού φυσάνε» τα κέρδη των ομίλων. Ε, αυτή την πολιτική που στήριξαν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι που πρέπει να «αφήσει πίσω» του οριστικά ο λαός, κοιτώντας μπροστά, στον ενιαίο κρατικό φορέα Ενέργειας, που στο πλαίσιο της εργατικής εξουσίας, με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, θα αξιοποιεί όλες τις πηγές για να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες του λαού και της παραγωγής σε φτηνή, απρόσκοπτη και ασφαλή Ενέργεια.