Οπως μας πληροφορούν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, στη Βουλγαρία, χίλια πεντακόσια παιδιά, ηλικίας από 11 μέχρι 17 χρόνων, στριμωγμένα μπροστά στην είσοδο μιας ντισκοτέκ, περίμεναν επί ώρες τη στιγμή που θα άνοιγε η πόρτα, για να περάσουν στο ημιυπόγειο του κέντρου, όπου θα εύρισκαν «τον Παράδεισο των ονείρων τους» και θα ...έλυναν όλα τους τα προβλήματα, βιοτικά και ψυχαγωγικά. Ομως, όταν ήρθε η πολυπόθητη στιγμή, τα παιδιά όρμησαν όλα μαζί στην παγωμένη σκάλα, και βρέθηκαν, ένα φρικτό κουβάρι, στο δάπεδο του κέντρου. Αποτέλεσμα: 15 νεκρά παιδιά (από ασφυξία, μέσα στο φοβερό τσαλαπάτημα) και 50 βαριά τραυματισμένα, πολλά από τα οποία σε κρίσιμη κατάσταση.

Ο ...όμορφος κόσμος του καπιταλισμού, που ως μοναδικό ιδανικό και διέξοδο, σ' αυτό το «τούνελ» της καταναλωτικής μας κοινωνίας, προσφέρει (ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους), το ψεύτικο «ξεφάντωμα» της φυγής, τη βία και τα ναρκωτικά.

Αλλά και στις «ελεύθερες Δημοκρατίες» του «αγγελικά πλασμένου» κόσμου μας, η κατάσταση είναι εξίσου εφιαλτική. Στην Αργεντινή, οι «φρουροί της τάξης» έριξαν «στο ψαχνό» εναντίον των διαδηλωτών, οι οποίοι, μη μπορώντας να αντέξουν άλλο την πείνα, ξεχύθηκαν στους δρόμους, έσπασαν πόρτες και βιτρίνες καταστημάτων και άρπαξαν ό,τι φαγώσιμο εύρισκαν μπροστά τους. Τραγικός απολογισμός αυτής της επέλασης των «ράμπο» του καθεστώτος, δεκάδες νεκροί, προς το παρόν. Σε πολλές άλλες χώρες του «αναπτυσσόμενου» Τρίτου Κόσμου, λαοί ολόκληροι, που δεν έχουν καν την ...πολυτέλεια της διαμαρτυρίας και της αντίστασης, περιμένουν, απλώς, το θάνατο, να τους λυτρώσει από το μαρτύριο της πείνας, αν δεν προλάβουν οι «ελευθερωτές» της αμερικανοΝΑΤΟικής Συμμορίας να τους απαλλάξουν (με τη βοήθεια των «έξυπνων» βομβών τους) από το ...βάσανο της ζωής.

Τελικά, «τι θα γίνει, φίλε μου, μ' εμάς;». Μέχρι πού θα τραβήξει αυτό το «σκοινί» της σκλαβιάς και του θανάτου, η τυραννία αυτή μιας χούφτας παρανοϊκών κτηνανθρώπων, που μας εξοντώνουν κατά τα κέφια τους, καταγράφοντάς μας, απλώς, ως «παράπλευρες απώλειες», στο μονόπλευρο και ανίερο πόλεμο που κήρυξαν εναντίον ολόκληρης της ανθρωπότητας; Ετσι, με σταυρωμένα χέρια, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», θα περιμένουμε κάποιον «από μηχανής Θεό» να μας χαρίσει, ως δώρο εξ ουρανού, τη λευτεριά και την ειρήνη;

Ας ξυπνήσουμε, λοιπόν, «της Γης οι κολασμένοι». Ας ακούσουμε τη φωνή του Βελεστινλή και ας ανταποκριθούμε στην προτροπή του: «Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί / αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή / για την ελευθερία μας να ζώσουμε σπαθί. Να σφάξουμε τους λύκους που τον ζυγό βαστούν / και τους λαούς του κόσμου σκληρά τους τυραννούν».