Πέρα από τη γενίκευση των «ευέλικτων χώρων», οι εκπρόσωποι των επιχειρηματικών ομίλων που συμμετείχαν στην έρευνα αναφέρουν και ορισμένες ακόμα διαδεδομένες μορφές εργασιακής «ευελιξίας» και ευκινησίας, όπως η ανάθεση λειτουργιών της επιχείρησης (για παράδειγμα στους τομείς πληροφορικής, λογιστικής, διαφήμισης κ.ά.) σε «εξωτερικούς συνεργάτες» (εργολάβους, αυτοαπασχολούμενους που δουλεύουν με «μπλοκάκι») μέσω της «αγοράς υπηρεσιών».

Ιδιαίτερη πέραση έχουν και οι λεγόμενες ηλεκτρονικές πλατφόρμες «freelancing», όπου οι εργοδότες αναρτούν ένα έργο, μαζί με το χρονικό περιθώριο και τον προϋπολογισμό που διαθέτουν, και ο εργαζόμενος καλείται να ανταγωνιστεί τους υπόλοιπους για την πρόταση που θα καταθέσει, μειοδοτώντας ακόμα περισσότερο στα δικαιώματα και τις ανάγκες του, χωρίς να υπάρχει κανένας περιορισμός χρόνου εργασίας ή κατώτατης αμοιβής, πόσο μάλλον ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Ως αποτέλεσμα, οι επιχειρήσεις βασίζονται όλο και περισσότερο σε μία πιο ευέλικτη σύνθεση του προσωπικού. Οπως περιγράφεται στην έρευνα, «σε αυτό το πολύπλευρο περιβάλλον, πολλοί τύποι εργαζομένων χρησιμοποιούν διάφορους συνδυασμούς λύσεων χώρων και μορφών εργασίας, οι οποίοι περιλαμβάνουν δουλειά από το σπίτι, "αίθουσες εργασίας" και απομακρυσμένα γραφεία, όπως και τα παραδοσιακά γραφεία, αντί να δεσμεύονται σε μία συγκεκριμένη λύση».