Αλήθεια, όμως, τι είδους «εγγυήσεις» ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ και από ποιον; Ποιον προσπαθεί να κοροϊδέψει ότι μπορεί οι Αμερικανοί να «εγγυηθούν» τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα έναντι της τουρκικής προκλητικότητας, όταν Ελλάδα, ΗΠΑ και ΕΕ στοιχίζονται όλοι στο στόχο της ΝΑΤΟικής συνοχής και μ' αυτό το κριτήριο προωθούν «διευθετήσεις» σε Ελληνοτουρκικά και Κυπριακό, με αμερικανοΝΑΤΟική εποπτεία και συνεκμετάλλευση; Μήπως την ίδια πολιτική δεν υπηρέτησε και ο ίδιος ως κυβέρνηση, αποθεώνοντας μάλιστα τον «διαβολικά καλό» Τραμπ; Εκτός αν στις «εγγυήσεις» περιλαμβάνει την παροχή περισσότερου στρατιωτικού υλικού από τις ΗΠΑ, το οποίο ούτως ή άλλως εντάσσεται επιχειρησιακά στον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ και ελάχιστα έχει να κάνει με την άμυνα της χώρας. Να λοιπόν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε συμφωνεί με την κυβέρνηση είτε ασκεί «εποικοδομητική» αντιπολίτευση, προσφέρει στήριξη στις επιλογές, στα σχέδια και τις συμμαχίες της αστικής τάξης, που συνιστούν μεγάλη απειλή και κίνδυνο για τα συμφέροντα του λαού.

Την ώρα που τα κυβερνητικά στελέχη, με βάση τις τελευταίες εξελίξεις στην οικονομία (έκδοση 15ετούς ομολόγου, συναντήσεις με Γάλλους «επενδυτές» κ.ά.), επιχειρούσαν να αναθερμάνουν προσδοκίες στα λαϊκά στρώματα για «καλύτερες μέρες», «στα ψιλά» περνούσαν τα όσα έλεγε ο μόνιμος εκπρόσωπος της Διεύθυνσης Οικονομικών Υποθέσεων της Κομισιόν στην Αθήνα, για τις «προκλήσεις» της ελληνικής οικονομίας την επόμενη περίοδο. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο, τα βασικά προβλήματα είναι οι «χαμηλές επιδόσεις σε όλους τους δείκτες, που σχετίζονται με το επιχειρηματικό περιβάλλον, καθώς και την εφαρμογή της νομοθεσίας για την τόνωση των επενδύσεων», κάνοντας σινιάλο για να ενισχυθεί και παράλληλα να προχωρήσει στη ζωή όλο το αντιλαϊκό νομοθετικό οπλοστάσιο που έχει στα χέρια του το κεφάλαιο. Δεμένο με αυτό είναι και το δεύτερο «πρόβλημα», το «μεγάλο επενδυτικό κενό» που «είναι εξαιρετικά δύσκολο να καλυφθεί με εγχώρια χρηματοδότηση» και επομένως η χώρα «πρέπει να προσελκύσει άμεσες ξένες επενδύσεις», με αιχμή του δόρατος την αντεργατική επίθεση και τις ιδιωτικοποιήσεις (ΛΑΡΚΟ, ΔΕΗ κ.τ.λ.). Συναφή με αυτό είναι βέβαια και τα κεφάλαια που προσδοκά η κυβέρνηση από την αναβάθμιση της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, στο όνομα της οποίας βαθαίνει η επικίνδυνη ιμπεριαλιστική εμπλοκή. Τρίτο και τελευταίο είναι το ζήτημα των «κόκκινων» δανείων, που κατά τον εκπρόσωπο «φρενάρει την αποκατάσταση της πιστωτικής επέκτασης», δηλαδή τη φτηνή χρηματοδότηση προς τις ισχυρές επιχειρήσεις, «πρόβλημα» που θα λυθεί βέβαια με πολλαπλασιασμό των πλειστηριασμών και των εκβιασμών το επόμενο διάστημα. Αλήθεια, έχει κανείς αμφιβολία για το τι σηματοδοτούν οι «ευνοϊκές προοπτικές» των καπιταλιστικών κερδών και η καπιταλιστική ανάπτυξη για τα λαϊκά δικαιώματα;

«Το ερώτημα είναι (...) αν οι επιχειρήσεις που λειτουργούν και τις "εργάσιμες" Κυριακές έχουν κερδοφορία ή αύξηση του τζίρου. Οι απαντήσεις στο σημείο αυτό είναι μάλλον απογοητευτικές για τους επιχειρηματίες». Αυτά γράφει ο Ανδ. Νεφελούδης, γγ του υπουργείου Εργασίας επί ΣΥΡΙΖΑ, σε άρθρο του στην «Αυγή», με το οποίο υποτίθεται ότι απαντάει στην απόφαση της «Jumbo» να ανοίγει τα καταστήματά της τις Κυριακές, κάνοντας χρήση της νομοθεσίας για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, που έχει την υπογραφή και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ! Το πρόβλημα όμως για τον Νεφελούδη δεν είναι η αντεργατική νομοθεσία, αλλά τα ...κεσάτια των μεγάλων εμπορικών αλυσίδων, των πολυκαταστημάτων και των εμπορικών κέντρων που αποφασίζουν να λειτουργούν τις Κυριακές. Καταλογίζει μάλιστα στη ΝΔ «ιδεοληψία» και «εμμονή» να νομοθετήσει «τον απασχολήσιμο εργαζόμενο που είναι διαθέσιμος όλη τη μέρα για να ανταποκριθεί χωρίς ωράριο στα κελεύσματα του αφεντικού του». Μόνο που για να το πετύχει αυτό η ΝΔ, πατάει στην «προίκα» που της άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα στους νόμους που «απελευθέρωσαν» τη λειτουργία των καταστημάτων για 32 Κυριακές το χρόνο και διατήρησαν τη δυνατότητα να λειτουργούν ακόμα περισσότερες, με απόφαση του αρμόδιου αντιπεριφερειάρχη. Οσο για τις εμβριθείς παρατηρήσεις του ότι «στον "Σκλαβενίτη" βλέπω εργαζόμενους φυσιολογικούς, ενώ στο "Jumbo" βλέπω σκυμμένα κεφάλια, μέσα στην αγωνία και στο άγχος», «βγάζει μάτι» η προσπάθεια του Νεφελούδη να ξεπλύνει τη γενικευμένη «ευελιξία» και την άγρια εκμετάλλευση στο Εμπόριο, διαχωρίζοντας τους εργοδότες σε «καλούς» και «κακούς», την ώρα που σπάνε κόκαλα τα «σπαστά» ωράρια, η εντατικοποίηση, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και η μερική απασχόληση...