«Εσταζαν μέλι» κατά την ακρόαση των εξωκοινοβουλευτικών φορέων στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, την Τετάρτη που πέρασε, ο ΣΕΒ, ο ΣΕΤΕ και οι εκπρόσωποι των υπόλοιπων ενώσεων του κεφαλαίου για το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο, που «συμβάλλει θετικά στη διαμόρφωση ενός φιλικότερου επενδυτικού περιβάλλοντος» και «προβλέπει πρακτικές λύσεις σε μια σειρά από ζητήματα τα οποία για χρόνια εμπόδιζαν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη».

Και πώς να γινόταν κι αλλιώς δηλαδή για ένα νομοσχέδιο που - σύμφωνα με τα λόγια του αρμόδιου υπουργού Αδ. Γεωργιάδη - «είναι απολύτως προφανές ότι έχει φτιαχτεί για να κάνει τη ζωή των επενδυτών ευκολότερη και καλύτερη»; Παραπάνω από προφανές όντως, ακόμα και για τον ΣΥΡΙΖΑ που κατηγόρησε την κυβέρνηση της ΝΔ για την... «ένδεια του κυβερνητικού έργου» σε ό,τι αφορά τα νέα προκλητικά προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως και για το γεγονός ότι «αφήνει στην άκρη τα έτοιμα εργαλεία» που τους παρέδωσε για το σκοπό αυτό η δική του κυβέρνηση. Παρά και την «ανησυχία» του επικεφαλής της συνδικαλιστικής μαφίας της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλου, που ως γνήσιος εκπρόσωπος της εργοδοσίας έβαλε ερωτήματα για τις «συνέπειες αυτού του νομοσχεδίου, όσον αφορά τον ανταγωνισμό των υγιών επιχειρήσεων».

Αυτό είναι με μια φράση το «στίγμα» του πολυνομοσχεδίου, που προβλέπει από τη μια μεριά την ακόμα μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, με το νέο χτύπημα στις Συλλογικές Συμβάσεις αλλά και την προσπάθεια να μπει πιο βαθιά στο «γύψο» η συνδικαλιστική οργάνωση και δράση και, από την άλλη, προαναγγέλλει την παραπέρα υποβάθμιση των όρων δουλειάς και ζωής του λαού, της υγείας, της ασφάλειας και του περιβάλλοντος, που θυσιάζει στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Αλλωστε, στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα μέτρα που προβλέπονται στο νομοσχέδιο καταργούν ή παρακάμπτουν ακόμα και στοιχειώδεις προϋποθέσεις (περιβαλλοντικές, χωροταξικές, δημόσιας ασφάλειας, υγείας κ.ά.), που ίσχυαν έως σήμερα, κουτσουρεμένες ήδη από τους νόμους όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, προκειμένου να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Μεταξύ άλλων, στο νομοσχέδιο προβλέπονται:

-- Η «απλούστευση των διαδικασιών» σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένων των περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων. Μάλιστα, ο γενικός κανόνας που προβλέπεται είναι πως οι επιχειρήσεις πρώτα θα ξεκινούν τη λειτουργία τους και ο όποιος έλεγχος των απαιτούμενων δικαιολογητικών θα διενεργείται εκ των υστέρων! Με δυο λόγια, όχι μόνο ομολογούν ότι και σήμερα δεν γίνονται οι απαραίτητοι έλεγχοι ακόμα και με βάση το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο, αλλά στο όνομα των «καθυστερήσεων» οριστικά ξεγράφεται κάθε τέτοιο ενδεχόμενο.

-- Για τις βιομηχανικές δραστηριότητες, μάλιστα, η έναρξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας ξεκινά με μια απλή «γνωστοποίηση» προς τις αρμόδιες υπηρεσίες, ενώ δεν απαιτείται έγκριση εγκατάστασης για επιχειρήσεις που «εκσυγχρονίζονται ή επεκτείνονται σε περιοχές στις οποίες καθορίζονται χρήσεις γης βιομηχανίας - βιοτεχνίας με βάση τον πολεοδομικό σχεδιασμό οποιουδήποτε επιπέδου».

-- Ενώ για τις λεγόμενες «στρατηγικές επενδύσεις», ρητά αναφέρεται πως «επιτρέπονται συγκεκριμένες και ειδικές παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρουςκαι περιορισμούς δόμησης της περιοχής για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος», και μάλιστα η αιτιολόγηση και η τεκμηρίωση του αιτήματος γίνονται με «ευθύνη του φορέα της επένδυσης», δηλαδή από τον επενδυτή (!), για να εγκριθεί στη συνέχεια από αρμόδιο δημόσιο φορέα. Ο καπιταλιστής δηλαδή καλείται να... ελέγχει τον εαυτό του.

Η παράκαμψη ακόμα και στοιχειωδών κριτηρίων ασφάλειας και προστασίας της ζωής και της κατοικίας των εργαζομένων σημαίνει επιβάρυνση του περιβάλλοντος και υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, ιδιαίτερα σε περιοχές που είναι ήδη επιβαρυμένες, όπως η Δυτική Αττική. Ταυτόχρονα, σηματοδοτεί νέους πολύ μεγάλους κινδύνους για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αφού ο καθένας μπορεί να καταλάβει π.χ. τι θα συμβεί στην περίπτωση ενός μεγαλύτερου ή μικρότερου ατυχήματος σε μια βιοτεχνία ή βιομηχανία, κι ενώ δεν θα έχουν γίνει ούτε οι στοιχειώδεις έλεγχοι που αφορούν την ασφάλεια των εγκαταστάσεων, τη διαχείριση αποβλήτων, τη ρύπανση, πόσο μάλλον με την απουσία κάθε ολοκληρωμένου σχεδίου, με επίκεντρο την ασφάλεια και την υγεία του λαού.

Παράλληλα, το νομοσχέδιο προβλέπει και μια σειρά από «διευκολύνσεις» στους επιχειρηματικούς ομίλους σε ό,τι αφορά τη χωροταξία, που έρχονται βέβαια να «κουμπώσουν» με τον υπόλοιπο αστικό χωροταξικό σχεδιασμό σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο.

Μεταξύ άλλων προβλέπονται:

-- Η κατάργηση της «απαρχαιωμένης κατηγορίας» «μεσαίας όχλησης», ιδίως για βιοτεχνικές και εμπορικές επενδύσεις, συμπεριλαμβανομένης της Αττικής.

-- Διπλασιάζεται ο συντελεστής δόμησης για «στρατηγικές επενδύσεις», που δείχνει να φωτογραφίζει και μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα. Το ίδιο ισχύει και για επιχειρήσεις που εγκαθίστανται σε επιχειρηματικά πάρκα.

-- Καθιερώνεται «Επιχειρηματικό Πάρκο Μεμονωμένης Μεγάλης Μονάδας», όπου μπορεί να εγκατασταθεί μια επιχείρηση μεγάλου μεγέθους, σε έκταση τουλάχιστον 150 στρεμμάτων για δραστηριότητες «υψηλής όχλησης» και 100 στρεμμάτων για «μέσης όχλησης», ενώ για τις επιχειρήσεις εντός των πάρκων, θεσμοθετούνται χαμηλότερες κατηγορίες περιβαλλοντικής κατάταξης, έτσι ώστε να χρειάζονται χαλαρή περιβαλλοντική αδειοδότηση.

--Τα παρεχόμενα φορολογικά κίνητρα θα ισχύουν και για τη μετεγκατάσταση επιχειρήσεων που έχουν έδρα τους εκτός των νομών Αττικής και Θεσσαλονίκης και μεταφέρονται εντός των περιοχών αυτών.

Οι αλλαγές αυτές, οι «παρεκκλίσεις» από τους συντελεστές δόμησης για τις μεγάλες επιχειρήσεις, η διευκόλυνση της εγκατάστασής τους μέσα στον αστικό ιστό σημαίνουν λιγότερους ελεύθερους χώρους για το λαό, ογκωδέστερα κτίρια, συνολικά επιβάρυνση της ποιότητας ζωής και της υγείας του, μεγαλύτερους κινδύνους σε περιπτώσεις φυσικών ή «ανθρωπογενών» καταστροφών, δεδομένων και των συνολικά «χαλαρότερων» ελέγχων που προαναφέραμε.

Ενώ ξεχωριστή σημασία έχει και το γεγονός ότι η προστασία και η ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς υποβαθμίζονται ακόμα περισσότερο, όπως κατήγγειλαν και αρμόδιοι φορείς που τοποθετήθηκαν για το νομοσχέδιο, δεδομένου μάλιστα ότι το πολυνομοσχέδιο νομοθετεί μια απαράδεκτη «fast track» διαδικασία για την άρση αρχαιολογικών «εμποδίων», που μεταξύ άλλων προβλέπει πως η αρμόδια αρχαιολογική υπηρεσία πρέπει εντός διμήνου να υποδεικνύει τρόπους συνέχισης των εργασιών, αλλιώς η αρμοδιότητα περνάει στο υπουργείο Πολιτισμού, και μετά από έναν μήνα ο επενδυτής μπορεί να αξιώσει έως και αποζημίωση!

Από ένα ακόμα «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν και οι διατάξεις που αφορούν το «ζεστό χρήμα» στους επιχειρηματικούς ομίλους, με το πολυνομοσχέδιο - στα βήματα και των σχετικών διατάξεων των προηγούμενων κυβερνήσεων - να προβλέπει την προκαταβολή της κρατικής ενίσχυσης πολύ πριν από την ολοκλήρωση της «επένδυσης» και συγκεκριμένα με την υλοποίηση του 50% του εκάστοτε επενδυτικού σχεδίου.

«Ξεπερνώντας τον εαυτό της», μάλιστα, η κυβέρνηση στο νομοσχέδιο προβλέπει την ανάθεση σε τρίτους (τράπεζες, ιδιωτικές επιχειρήσεις) της αξιολόγησης των επενδυτικών σχεδίων του «αναπτυξιακού» νόμου, όπως και του ελέγχου της υλοποίησης των επενδύσεων που αποτελούν προϋπόθεση για την κρατική ενίσχυση, ενώ και η συγκεκριμένη διαδικασία υπόκειται μόνο σε «δειγματοληπτικούς ελέγχους» από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες!

Αντίθετα με τη... χαλαρή διάθεση απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους, το νομοσχέδιο προβλέπει ότι ο κρατικός μηχανισμός γίνεται «κέρβερος» απέναντι στους εργαζόμενους και το λαό, σε περιπτώσεις που για τον οποιονδήποτε λόγο «καθυστερούν» την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Χαρακτηριστικό είναι πως μεταξύ άλλων το νομοσχέδιο προβλέπει κυρώσεις κατά δημοσίων υπαλλήλων και των προϊσταμένων της υπηρεσίας σε περίπτωση καθυστέρησης των διαδικασιών για τις επενδύσεις, με κατώτατη μάλιστα πειθαρχική ποινή την προσωρινή παύση τριών μηνών!

Ενώ σχετικά με την «ασφάλεια δικαίου» των καπιταλιστών, χαρακτηριστικές είναι τόσο οι διατάξεις για την επιτάχυνση των δικαστικών διαδικασιών που αφορούν τα μεγάλα επενδυτικά σχέδια, όσο και οι ρητές δεσμεύσεις όπως π.χ. ότι για τον χαρακτηρισμό μιας επένδυσης ως στρατηγικού χαρακτήρα «εφαρμόζονται οι διατάξεις που ισχύουν κατά τον χρόνο υποβολής της αίτησης υπαγωγής και αποκλείεται η αναδρομική ισχύς μεταγενέστερων νόμων που προβλέπουν αυστηρότερα κριτήρια».