«Ηρθε νεογέννητο στο "Παίδων" με "εισαγγελική εντολή". Σήμερα είναι τριών χρόνων. Εδώ και τρία χρόνια παραμένει στην ειδική Μονάδα Πρόωρων Νεογνών του νοσοκομείου. Τρία χρόνια δεν έχει βγει ποτέ από την κούνια, έξω από τη μονάδα, δεν έχει πάει μια βόλτα. Δεν προλαβαίνουμε ούτε να το αγκαλιάσουμε, να το περπατήσουμε. Και δεν είναι το μόνο στη μονάδα. Εχουμε άλλα τρία παιδιά με "εισαγγελική εντολή". Αρρωσταίνουν από τα υπόλοιπα ή μεταδίδουν τα ίδια μικρόβια στα άλλα. Είμαστε δύο νοσηλεύτριες στη βάρδια για 20 μωρά, με πολλά απ' αυτά να δίνουν μάχη για τη ζωή τους. Δύο άνθρωποι που πρέπει να ταΐζουμε 20 βρέφη, να τα αλλάζουμε, να τα κάνουμε μπάνιο, να κάνουμε αιμοληψίες, να ελέγχουμε μόνιτορ και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται...».

Είναι η αποκαλυπτική μαρτυρία εργαζόμενης για την τραγική κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά των «εισαγγελικών εντολών» που στοιβάζονται στα Νοσοκομεία Παίδων και σε δημόσια μαιευτήρια, για μήνες ακόμη και χρόνια, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει καμία μέριμνα για την ομαλή ένταξη αυτών των παιδιών σε κατάλληλα οργανωμένες δομές, που θα διασφαλίζουν όλα όσα χρειάζονται σε αυτήν την κρίσιμη ηλικία.

Ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στο Παίδων «Αγία Σοφία», με αφορμή τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις του προσωπικού το τελευταίο διάστημα, που γίνονται με πρωτοβουλία των ειδικευόμενων γιατρών της Α' Πανεπιστημιακής Παιδιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου, απαιτώντας την άμεση λήψη μέτρων προστασίας των φιλοξενούμενων και των νοσηλευόμενων παιδιών καθώς και όλων των εργαζομένων. Μιλήσαμε με τους εργαζόμενους του νοσοκομείου για την οριακή κι επισφαλή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και καλούνται να αντιμετωπίσουν. Τα όσα μας λένε αποτυπώνουν ανάγλυφα και σε αυτήν την περίπτωση τις τραγικές συνέπειες από τον συνδυασμό της κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής με την πολιτική μείωσης των κονδυλίων του αστικού κράτους για την Πρόνοια, με βάση και όσα ψήφισαν μαζί στο 3ο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ...

Τα παιδιά των «εισαγγελικών εντολών» είναι τα εγκαταλειμμένα, κακοποιημένα, ή σε άμεσο κίνδυνο. Παιδιά που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, σε σπίτια δίχως ρεύμα ή νερό, ή ακόμη και παιδιά μέλη άστεγων οικογενειών. Με μακροχρόνια άνεργους κι αβοήθητους γονείς ή με μισθούς πείνας που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καν τα απαραίτητα μέσα διαβίωσης. Ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που περπάτησαν μερόνυχτα και διέσχισαν το Αιγαίο με προορισμό την Ευρώπη, με τη ζωή τους να κρέμεται σε μια κλωστή...

Η ηλικία τους κυμαίνεται από τις πρώτες μέρες της ζωής τους μέχρι την εφηβεία. Στην πλειοψηφία τους είναι υγιή και παραπέμπονται με «εισαγγελική εντολή» στα νοσοκομεία για ιατρικό προληπτικό έλεγχο, ο οποίος ολοκληρώνεται εντός ολίγων ημερών. Λόγω όμως της «ανεπάρκειας των κατάλληλων προνοιακών δομών», τελικά εγκλωβίζονται ολομόναχα σε θαλάμους νοσοκομείων χωρίς καθορισμένο χρονικό ορίζοντα παραμονής, μήνες και χρόνια ολόκληρα, μαζί με παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας.

«Κι αν ένα νοσηλευόμενο παιδί πιέζεται που μένει για λίγες μέρες στο νοσοκομείο κι έχει στο πλευρό του την οικογένεια, μπορείτε να φανταστείτε πόσο υποφέρουν αυτά τα παιδιά που παραμένουν εδώ μήνες, χωρίς να είναι άρρωστα, χωρίς φροντίδα και προσοχή, χωρίς την αναγκαία στήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό; Πρόκειται για μια ξεκάθαρη μορφή κακοποίησης», μας επισημαίνουν εργαζόμενοι στο νοσοκομείο.

Ο «εξορθολογισμός δαπανών» και στην Πρόνοια αντανακλάται σε εκατοντάδες παιδιά που ζουν στο περιθώριο, εκτός κατάλληλων δομών Πρόνοιας, χωρίς την απαιτούμενη επιστημονική στήριξη και φροντίδα.

Σε συνθήκες εχθρικές για ό,τι είναι αναγκαίο στην ομαλή ανάπτυξή τους, καθώς δεν πηγαίνουν σχολείο, δεν αθλούνται, δεν ασκούνται σωματικά και πνευματικά, δεν ψυχαγωγούνται, στερούνται κάθε δραστηριότητα που θα τους προσέφερε ευχαρίστηση και ενδιαφέρον για τη ζωή. Το Νοσοκομείο Παίδων δεν διαθέτει - όπως και δεν προβλέπεται για τα νοσοκομεία - δομές και αρμοδιότητες για 24ωρη φύλαξη ανηλίκων τα οποία είναι υγιή και δεν νοσηλεύονται.

«Αρνούμαστε να γίνουμε συνένοχοι στην κατ' εξακολούθηση κακοποίηση και αποστέρηση των βασικών δικαιωμάτων των παιδιών» μάς υπογραμμίζουν οι εργαζόμενοι και προσθέτουν: «Εδώ τίθεται θέμα ασφάλειας των ίδιων των παιδιών: Είναι ασυνόδευτα, χωρίς φροντιστές, έκθετα σε χώρους οι οποίοι δεν είναι το παιδικό δωμάτιο. Μπορεί να πέσουν από το κρεβάτι, να πάρουν το ασανσέρ, να τραυματιστούν με οτιδήποτε. Γιατροί και νοσηλευτές δεν μπορούμε να τους δώσουμε τη σημασία που ξέρουμε ότι χρειάζονται, γιατί είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε παιδιά που έχουν επείγουσα ιατρική ανάγκη».

Τα τελευταία 5 χρόνια, ο αριθμός των παιδιών που φτάνουν με «εισαγγελική εντολή», μόνο στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», αυξήθηκε κατά 300%! Πριν από έναν μήνα τα ασυνόδευτα παιδιά αντιστοιχούσαν στο 25% του συνόλου των κλινών, ενώ ο αριθμός τους αυξάνεται και αλλάζει από βδομάδα σε βδομάδα, από εφημερία σε εφημερία, με επιμήκυνση της παραμονής τους.

Αυτό το διάστημα η πλειοψηφία των ασυνόδευτων παιδιών είναι έφηβοι. Απέχουν από οποιαδήποτε εκπαιδευτική δραστηριότητα, δεν έχουν κανέναν οικείο, δεν έχουν οργανωμένη δραστηριότητα και ο χρόνος τους κυλά χωρίς περιεχόμενο. Αναπόφευκτα σε αρκετές περιπτώσεις αναπτύσσονται παραβατικές συμπεριφορές.

Τα όσα μας επισημαίνουν οι εργαζόμενοι είναι αποκαλυπτικά:

«Πρόκειται για ταλαιπωρημένα παιδιά, σε δραματικές συνθήκες, 12χρονα που μπούχτισαν το φαγητό του νοσοκομείου, καπνίζουν, πίνουν, ασκούν βία. Κινδυνεύουν. Φεύγουν για ώρες από το νοσοκομείο, κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκονται, τι κάνουν, αν είναι καλά. Νιώθουν ότι είμαστε οι δεσμοφύλακες σε μια φυλακή που δραπετεύουν, επιστρέφουν, ξαναφεύγουν. Οταν αντιληφθούμε την απουσία τους, ειδοποιούμε την αστυνομία, συρόμαστε διαρκώς σε μια ατέρμονη γραφειοκρατία, για καταθέσεις στο Αστυνομικό Τμήμα, ο γιατρός και ο νοσηλευτής βάρδιας, να δηλώσουμε κάτω από ποιες συνθήκες έφυγαν. Πλέον η αστυνομία μάς κάνει παράξενες παροτρύνσεις "να κάνουμε μήνυση στα παιδιά, για να δημιουργηθεί δικογραφία". Αρνούμαστε.

Κι όσο κρατάει αυτή η διαδικασία, το νοσοκομείο δουλεύει στον "αυτόματο πιλότο", μένει ακόμη λιγότερο προσωπικό με νέα βαριά περιστατικά που έχουν καταφτάσει κι εμείς πρέπει να είμαστε εκεί. Τινάζεται στον αέρα η λειτουργία του νοσοκομείου. Καθημερινά υπάρχει αποδιοργάνωση κι όλοι φοβόμαστε μη συμβεί κάτι που θα είναι μη αναστρέψιμο. Είναι ζήτημα χρόνου...».

Πέντε χρόνια πριν τα παιδιά που έφτασαν στο «Αγία Σοφία» κατόπιν «εισαγγελικής εντολής» ήταν 70 ολόκληρο το έτος.

Πλέον, μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2019 είναι 72.

Ολόκληρο το 2018 ήταν 222 παιδιά...

Στην κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου (υπεύθυνη για την αναζήτηση του οικογενειακού περιβάλλοντος των παιδιών, την εύρεση και παραπομπή σε δομές κ.ά.) δουλεύουν σε 12ωρη βάση μόνο 2 εργαζόμενοι, ενώ απαιτούνται τουλάχιστον 9. Οσες προσλήψεις γίνονται είναι με συμβασιούχους που απολύονται μετά από κάποιους μήνες.

Καθημερινά η κοινωνική υπηρεσία στέλνει αιτήματα σε δομές «φιλοξενίας» του Δημοσίου, της Εκκλησίας, των ΜΚΟ. Η απάντηση που παίρνουν είναι ότι δεν έχουν χώρο ή το παιδί δεν ανταποκρίνεται στη δομή λόγω ηλικίας ή φύλου. Ειδικότερα για τους εφήβους υπάρχουν μόνο 2 δημόσιες δομές (Αγ. Ανδρέας και Αγ. Βαρβάρα), ενώ ιδρύματα εκτός Δημοσίου κάνουν ...«διαλογή», επιλέγοντας κυρίως μωρά και παιδιά πολύ μικρής ηλικίας, υγιή κι όχι όσα παιδιά παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά.

«Στο νοσοκομείο ήρθε κατόπιν "εισαγγελικής εντολής" βρέφος 6 μηνών με πρόβλημα υγείας. Σήμερα είναι 13 χρόνων κι είναι ακόμη εδώ. Δεν έφυγε ούτε για μια μέρα, γιατί δεν το παίρνει καμία δομή. Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται και ο αριθμός των παιδιών από οικογένειες με μοναδικό μηνιαίο εισόδημα το προνοιακό επίδομα των 300 ευρώ, που ζουν από τα κοινωνικά παντοπωλεία, χωρίς ρεύμα. Οικογένειες που δεν έχουν κανενός είδους στήριξη, ούτε από τους δήμους και τις Περιφέρειες, ούτε στο προσχηματικό κι ελλειμματικό σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας», καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι.

Παράλληλα, καταφτάνουν ανήλικα παιδιά στο νοσοκομείο, 10 και 11 χρόνων από το Πακιστάν, το Ιράν, που δουλεύουν σαν εργάτες γης, για να στέλνουν χρήματα στην οικογένεια στις πατρίδες τους. Λόγω έλλειψης διερμηνέων (απολύθηκαν λόγω λήξης των συμβάσεων) όταν κολλούν σταφυλόκοκκο ή τραυματίζονται, η συνεννόηση με την κοινωνική υπηρεσία, με τους γιατρούς για την παροχή ιατρικής βοήθειας, είναι αδύνατη, στην καλύτερη περίπτωση γίνεται μέσω τηλεφώνου...

Οι αρμόδιοι εντός κι εκτός νοσοκομείου έχουν ενημερωθεί εδώ και καιρό με κάθε τρόπο, προφορικά και γραπτά. Η απάντηση προς τους εργαζόμενους είναι... να «δείξουν κατανόηση»!

«Αυτά τα παιδιά δεν χρήζουν νοσηλείας. Ενα ανθρώπινο περιβάλλον θέλουν για να ζήσουν και να αναπτυχθούν. Οι παιδίατροι και οι νοσηλευτές δεν έχουμε το χρόνο, το κατάλληλο πλαίσιο και τις ειδικές γνώσεις για να τα φροντίσουμε όσο καιρό είναι εδώ», τονίζουν εργαζόμενοι, θέτοντας παράλληλα μια σειρά καίρια ερωτήματα: «Ποιος έχει την ευθύνη σε περίπτωση εξαφάνισης ενός παιδιού; Ποιος έχει την ευθύνη σε περίπτωση τραυματισμού του ίδιου ή άλλου παιδιού ή εργαζόμενου; Εχουν οδηγηθεί δύο φορές συνάδελφοι στα δικαστήρια για τα παραπάνω. Βάσει ποιας νομοθεσίας παραμένουν τα παιδιά σε ομηρία εντός νοσοκομείου;».

Μπροστά στην οριακή κατάσταση και την πίεση που ασκούν οι εργαζόμενοι, τα αρμόδια υπουργεία Υγείας και Εργασίας εξήγγειλαν στις 17/4 ότι... 7 παιδιά από τα 42 (που ήταν τότε στα νοσοκομεία) «θα προωθηθούν» άμεσα σε δομές του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Αττικής, όπως και ότι θα δημιουργηθούν 2 ξενώνες εφήβων (ένας για αγόρια, ένας για κορίτσια) με ορίζοντα λειτουργίας στα τέλη Ιούνη.

Πρόκειται, βέβαια, για θολές εξαγγελίες που δεν απαντούν στο πρόβλημα, όπως εξηγούν οι εργαζόμενοι: «Δεν μπορεί σ΄ αυτές τις συνθήκες να λένε ότι το πρόβλημα θα λυθεί σε δύο μήνες. Τις ίδιες εξαγγελίες ακούγαμε επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, επί Βορίδη, Γεωργιάδη. Τα ίδια ακούσαμε πριν από 7 μήνες επί ΣΥΡΙΖΑ και Ξανθού, τα ίδια μάς είπαν και πριν από λίγες μέρες. Και ποια είναι η λύση; Μακριά από δω κι όπου να 'ναι; Για πολλά απ' αυτά τα παιδιά πλέον απαιτείται άλλος χρόνος κι άλλου τύπου παρέμβαση.

Γιατί δεν απαντούν: Δύο ξενώνες, για πόσα παιδιά; Για πόσον καιρό; Με πόσο προσωπικό; Τι ειδικότητες; Τι είδους εργασιακές σχέσεις; Και αρκούν δύο; Μιλάμε για εκατοντάδες βρέφη, παιδιά διαφορετικών ηλικιών κι άρα αναγκών, κάθε χρόνο. Το καθένα απ΄ αυτά τα παιδιά είναι ειδική περίπτωση, χρειάζεται διεπιστημονική ομάδα φροντιστών που θα το βλέπει καθημερινά, να έχει μια αίσθηση σταθερότητας, με όρια, κανόνες, δημιουργικό πρόγραμμα».