Μετά από 20 χρόνια μαχητικής και ζωντανής δράσης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου για τα συμφέροντα των εργαζομένων, το αταλάντευτο ξεσκέπασμα των μεθοδεύσεων των εργατοπατέρων και της απροκάλυπτης παρέμβασης της εργοδοσίας, μπροστά και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, έρχεται να υπογραμμίσει εμφατικά την απόλυτη δικαίωση της πρωτοβουλίας για τη δημιουργία του ΠΑΜΕ το 1999.

Ακρα του τάφου σιωπή στους χώρους δουλειάς, συνδικάτα - μηχανισμοί της εργοδοσίας και του αστικού κράτους για τη στοίχιση των εργαζομένων πίσω από τα συμφέροντα του κεφαλαίου, γραφειοκρατικά εργαλεία για την αποτελεσματικότερη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας, μέσα από την «αυτονόητη υπεράσπιση του κοινωνικού διαλόγου», όπως είπε χαρακτηριστικά ο εργατοπατέρας πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος... Αυτή θα ήταν η ζοφερή εικόνα συνολικά του συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα!

Φραγμός σε αυτήν την επιδίωξη της μεγαλοεργοδοσίας και των εργατοπατέρων στέκεται 20 χρόνια τώρα το ΠΑΜΕ, το μέτωπο οργανώσεων της εργατικής τάξης, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων, Επιτροπών Αγώνα και εκλεγμένων συνδικαλιστών, που δίνουν τη μάχη για μαζικοποίηση των συνδικάτων και της πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, συσπειρώνουν νέες γενιές εργαζομένων στη γραμμή της σύγκρουσης με το μεγάλο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του.

Με αυτή τη γραμμή πάλης, το ΠΑΜΕ προστάτεψε ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης και του κινήματός της από το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας, από τον εγκλωβισμό στις αστικές κυβερνητικές εναλλαγές, κράτησε αξιόμαχο και ετοιμοπόλεμο ένα σημαντικό κομμάτι του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο μπορεί και καλείται να αποτελέσει τη μαγιά για την ανασύνταξή του.

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 χρόνων από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα το 1ο μέρος μιας ενδεικτικής και μόνο αναδρομής σε ορισμένους από τους πιο σημαντικούς σταθμούς αυτής της αγωνιστικής πορείας, καθώς δεν είναι βέβαια δυνατόν να αποτυπωθούν στο σύνολό τους, ούτε επιγραμματικά, οι μάχες που έχουν δοθεί όλα αυτά τα χρόνια από τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο γεννήθηκε στις 3 Απρίλη 1999. Της συγκρότησης του ΠΑΜΕ προηγήθηκε τρίμηνη εξόρμηση σε χιλιάδες τόπους δουλειάς όλης της χώρας. Στην οργάνωση αυτής της δουλειάς πρωτοστάτησε η Επιτροπή Ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος, που συγκροτήθηκε το Γενάρη του 1999 από συνδικαλιστές διαφόρων κλάδων.

Η ιδρυτική πανελλαδική σύσκεψη έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με τη συμμετοχή 1.500 εκλεγμένων συνδικαλιστών από πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις όλης της χώρας. Τριακόσιες από αυτές συμμετείχαν με αποφάσεις των οργάνων τους. Στις εισηγήσεις και τις αποφάσεις της ιδρυτικής σύσκεψης αναλυόταν η ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση, σε αντιπαράθεση με τις λογικές της «κοινωνικής συναίνεσης».

Στις 15 Απρίλη 1999, το πρώτο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ είχε αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, συμμετέχοντας και πρωτοστατώντας στις τότε κινητοποιήσεις ενάντια στην αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.

Το 2000 το ΠΑΜΕ γίνεται μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ).

Στις 6 Απρίλη 2002, έγινε η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ με τη συμμετοχή 2.000 αντιπροσώπων συνδικαλιστών από όλη την Ελλάδα και αντιπροσωπειών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οι εργασίες ήταν βήμα περαιτέρω ενίσχυσης της ενιαίας αντίληψης για το τι είναι το ΠΑΜΕ, τι επιδιώκει, πώς παλεύει, πώς οι δυνάμεις του θα συμβάλουν στην ενίσχυση του ταξικού πόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, με ποιους τρόπους θα προωθήσουν την οργάνωση της εργατικής τάξης.

Στις 24 Γενάρη 2003, στο Ναύπλιο, όπου διεξαγόταν το άτυπο Συμβούλιο των υπουργών Εργασίας της ΕΕ, το ΠΑΜΕ και η κίνηση «Δράση Θεσσαλονίκη 2003» πραγματοποίησαν ένα μεγάλο συλλαλητήριο, παρά την πολύωρη καταρρακτώδη βροχή. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, στην Αθήνα, 300 εργαζόμενοι πραγματοποίησαν κατάληψη στο υπουργείο Εργασίας κρεμώντας ένα μεγάλο πανό με το σύνθημα «ΣΤΟΠ στην Ευρωπαϊκή Ενωση, 7ωρο - 35ωρο - 5ήμερο». Το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε σε όλες τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ.

Στις 21 Μάρτη 2003, γίνεται 24ωρη απεργία ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Το σύνθημα για την απεργία έδωσε το ΠΑΜΕ, καθώς η ΓΣΕΕ αρκέστηκε σε μια 4ωρη στάση εργασίας. 10 Ομοσπονδίες, 25 Εργατικά Κέντρα και μεγάλος αριθμός πρωτοβάθμιων σωματείων παίρνουν αποφάσεις συμμετοχής στην απεργία.

Στις 17 Μάρτη 2005, πραγματοποιείται πανελλαδική απεργία. Το ΠΑΜΕ οργανώνει απεργιακές συγκεντρώσεις σε 57 πόλεις. Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι απέκλεισαν την πύλη του υπουργείου Εμπορίου στην πλατεία Κάνιγγος και τοποθέτησαν ένα τεράστιο πανό στην πρόσοψη του κτιρίου με το σύνθημα: «Κάτω τα χέρια από την Κυριακή αργία. Οχι επέκταση ωραρίου. 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο. ΠΑΜΕ».

Στις 29 Μάρτη 2007, γίνεται απεργία που αποφάσισαν οκτώ Ομοσπονδίες, δεκατρία Εργατικά Κέντρα και εκατοντάδες σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Πραγματοποιήθηκαν απεργιακές συγκεντρώσεις σε 53 πόλεις. Χιλιάδες εργάτες έδωσαν τη μάχη για τις κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας.

Στις 16 και 17 Ιούνη 2007 γίνεται η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με τη συμμετοχή 625 συνδικαλιστών που αναδείχθηκαν από δεκάδες κλαδικές και τοπικές συνδιασκέψεις σε όλη τη χώρα. Τη Συνδιάσκεψη παρακολούθησαν, επίσης, πολλές συνδικαλιστικές αντιπροσωπείες από άλλες χώρες.

Στις 17 Δεκέμβρη 2009, πραγματοποιείται μια σημαντική απεργία, με την οποία αναδείχθηκε ολοκάθαρα η ανειρήνευτη αντίθεση των δύο γραμμών στο εργατικό κίνημα. Από τη μια μεριά, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, δεκάδες σωματεία αποφάσισαν απεργία και οργάνωσαν τη συμμετοχή των εργαζομένων σ' αυτήν, κόντρα στην ολομέτωπη κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης. Από την άλλη, οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και σε ορισμένες περιπτώσεις η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ) καλούσαν τους εργαζόμενους να γίνουν απεργοσπάστες. Η ΓΣΕΕ, μία μέρα πριν από την απεργία, αυτοανακηρύχθηκε ο μεγαλύτερος απεργοσπάστης, θέτοντας ζήτημα νομιμότητας της απεργίας, προλαβαίνοντας ακόμη και αυτήν την αστική Δικαιοσύνη, στην οποία προσέφυγαν εργοδοτικές οργανώσεις για να χτυπήσουν την απεργία ως παράνομη.

Στον απόηχο αυτής της μεγάλης απεργίας, γίνεται στις 19 Δεκέμβρη 2009 η Παναθηναϊκή Συνδιάσκεψη. Στην εισήγησή της σημειώνεται χαρακτηριστικά για την απεργία: «Είναι μια μεγάλη παρακαταθήκη για το ταξικό κίνημα, ποιοτικό βήμα χειραφέτησης και απεγκλωβισμού εργατικών δυνάμεων από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό», απεργία - ορόσημο που «ανοίγει το δρόμο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος». Η εισήγηση επισήμανε ακόμα την ανάγκη να δυναμώσει η δουλειά για την ισχυροποίηση των κλαδικών σωματείων και τη δημιουργία νέων, η οργάνωση των εργαζομένων να γίνεται σε ενιαία σωματεία, ανεξάρτητα από ειδικότητα, εργασιακές σχέσεις.

Στις 8 Σεπτέμβρη 2010, γίνεται στην Αθήνα ένα μεγάλο βήμα στην κοινή δράση εργατοϋπαλλήλων, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίας αγροτιάς, αγωνιζόμενων γυναικών και σπουδάζουσας νεολαίας, με την κοινή σύσκεψη των Γραμματειών του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ.