Μπορεί να μην έχουν τίποτα απολύτως όλους αυτούς τους μήνες που βρίσκονται στη χώρα μας - ούτε καν μια βρύση για να πιούνε νερό - έχουν όμως ο ένας τον άλλον, κι αυτό «είναι σημαντικό, είναι όλη μας η δύναμη», λένε. Μόνο που κι αυτό, το ελάχιστο που έχουν κατακτήσει μέχρι σήμερα, κινδυνεύουν μέσα στις επόμενες μέρες να το χάσουν. Κι αυτό κάνει ακόμα μεγαλύτερη τη μοναξιά τους. Κι είναι κάτι που τους τρομάζει πολύ...

Σχεδόν από την άνοιξη του προηγούμενου χρόνου, περίπου 120 Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες βρήκαν στο οικόπεδο των οδών Εύξεινου Πόντου και Αρσακείου - στην περιοχή του Ασυρμάτου, στο Μπραχάμι - κάτι τεράστια τσιμεντένια μπλοκ κι έστησαν εκεί το... σπιτικό τους. Στέριωσαν δηλαδή δυο - τρία κόντρα πλακέ, τύλιξαν τα πρόχειρα καταλύματά τους με νάιλον, για να μην μπαίνει μέσα η βροχή, στοιβάχτηκαν μέσα στις αυτοσχέδιες παράγκες τους - μπορεί και δέκα άτομα να μένουν μέσα στην καθεμιά - ευελπιστώντας πως κάποια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση θα τους παραχωρήσει πολιτικό άσυλο. Ομως, όχι μόνο άσυλο δεν τους παραχώρησαν, αλλά τώρα προστίθεται στο βάσανό τους και μια νέα απειλή. Ο χώρος που μένουν προορίζεται να γίνει σχολείο, οι εργασίες για την ανέγερση του οποίου πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα, καθώς υπάρχει οξυμένο πρόβλημα σχολικής στέγης. Σύμφωνα, μάλιστα, με τελεσίγραφο που έστειλε ο δήμος, οι πρόσφυγες έπρεπε μέχρι χτες να έχουν αδειάσει το χώρο.

Συναντήσαμε στο συγκεκριμένο χώρο τους Κούρδους του Ασυρμάτου, το πρωινό της προηγούμενης Κυριακής. «Σήμερα είναι η τελευταία μας μέρα. Ετσι μας είπαν. Αλλά πού να πάμε; Τουλάχιστον εδώ έχουμε μια σκεπή πάνω απ' το κεφάλι μας. Κι έχουμε ο ένας τον άλλον. Μετά τι θα γίνει; Σε πλατείες και σε παγκάκια θα κοιμόμαστε», μας είπε ο Αλί Αρι. Ο Αλί, ο Μέντι, ο Αμντούλα, ο Κεμάλ και τόσοι άλλοι, οι άνθρωποι που έφτασαν στην πατρίδα μας για να γλιτώσουν στην κυριολεξία το κεφάλι τους - μερικοί απ' αυτούς μάλιστα έφτασαν με τα πόδια μέχρι τα σύνορα - νιώθουν σήμερα πιο μόνοι από ποτέ. «Εντάξει, αν δεν έρθουν σήμερα, θα 'ρθουν μετά από κάποιες μέρες. Μας το 'παν καθαρά πως εάν δε φύγουμε θα μας μαζέψει "σκούπα" η αστυνομία. Δεν καθόμαστε εδώ για να δημιουργήσουμε πρόβλημα. Δε φεύγουμε όμως γιατί δεν έχουμε πού να πάμε», συνεχίζει να εξηγεί ο 32χρονος Αλί, που στη χώρα του ήταν εκπαιδευτικός.

Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι μορφωμένοι. Αξιοπρεπείς και περήφανοι. Δεν καταδέχονται ούτε ένα τσιγάρο να τους κεράσεις. Ολοι στη γειτονιά μιλούν με τα καλύτερα λόγια. Και βοηθά ο καθένας όσο και όπως μπορεί την κατάσταση. Οι αυλές των σπιτιών στην Εύξεινου Πόντου είναι ξεκλείδωτες. «Για να παίρνουν τα παιδιά νερό», λένε οι Μπραχαμιώτες. Κι αυτοί προσπαθούν παρά τις αντίξοες συνθήκες, να δημιουργούν όσο το δυνατόν γίνεται λιγότερα προβλήματα. Και τα καταφέρνουν μια χαρά, αν σκεφτεί κανείς πως διατηρούν κόσμιο ένα χώρο που ούτε μια τουαλέτα δε διαθέτει... Οσο για το πώς επιβιώνουν, τα λόγια του Μέντι είναι αποκαλυπτικά: «Στηνόμαστε κάθε πρωί στην πλατεία Δάφνης και περιμένουμε τους εργολάβους. Στην καλύτερη περίπτωση να μας δώσουν 6.000 μεροκάματο. Βέβαια καμιά φορά μας δίνουν και 8.000 δραχμές, αλλά θα 'ναι καμιά πολύ δύσκολη δουλιά και θα μας έχουν απ' το πρωί μέχρι το βράδυ»...

Οι Κούρδοι του Ασυρμάτου, όπως μας είπε ο Αλί, αλλά και οι κάτοικοι της περιοχής ζήτησαν απ' το δήμαρχο να μην απομακρυνθούν απ' το συγκεκριμένο οικόπεδο, έως ότου βρεθεί άλλος χώρος - με υγιεινές και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης - για τη μετεγκατάστασή τους. Γιατί, όπως είναι αυτονόητο ότι το σχολείο πρέπει να ανεγερθεί, για να σταματήσει η διπλή βάρδια του 18ου Δημοτικού Αγίου Δημητρίου και του 7ου Γυμνασίου Νέας Σμύρνης, που συστεγάζονται ακριβώς δίπλα απ' το συγκεκριμένο οικόπεδο, άλλο τόσο αυτονόητο είναι πως κι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα. Αυτά που κατά κόρον παραβιάζει η κυβέρνηση, αγνοώντας προκλητικά τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις για την περίθαλψη των προσφύγων...