ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παραλλαγές διαχείρισης και όχι διέξοδος

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν εξαιρέσει κανείς τις κοκορομαχίες και τη φραστική πόλωση, το αβίαστο συμπέρασμα από τη χτεσινή «ώρα του πρωθυπουργού» στη Βουλή είναι ότι δεν υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές πολιτικής μεταξύ των τριών πολιτικών αρχηγών που πήραν το λόγο. Φάνηκε καθαρά, για παράδειγμα, ότι όσον αφορά στο «ενδιαφέρον» των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια εξαντλούνταν μόνο σε όμορφες διακηρύξεις ίσα ίσα για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, ενώ την ίδια στιγμή ευλογούσαν με όλες τους τις δυνάμεις την καταστροφή του χάριν των υπερκερδών των καπιταλιστών. Το ίδιο, επίσης, φάνηκε και στα θέματα των πρώην ΔΕΚΟ, όπου στην πραγματικότητα δεν υπήρξε εναλλακτική λύση από το «μονόδρομο» που παρουσίασε ο Κ. Καραμανλής. Γιατί, φυσικά, δε συνιστά αντίθεση στην εφαρμοζόμενη πολιτική η αγανακτισμένη ερώτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, «γιατί πουλάτε κερδοφόρες ΔΕΚΟ;»... Με δυο λόγια, μάταια θα περίμενε κάποιος εργαζόμενος να ακούσει από το στόμα των τριών αρχηγών την πολιτική πρόταση που δίνει διέξοδο στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Ακριβώς γιατί η συζήτηση εξαντλείται σε παραλλαγές διαχείρισης της κυρίαρχης αντιδραστικής πολιτικής.

Μήνυμα πυγμής ενάντια στους αγώνες

Τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων στοχοποίησε πάλι χτες ο Κ. Καραμανλής, επιχειρώντας, έμμεσα πλην σαφώς, να τις ταυτίσει με ...τη βία. Προς άρση παρεξηγήσεων, ιδού το σχετικό απόσπασμα στο κλείσιμο της παρέμβασής του: «Θέλω, όμως, να τονίσω και κάτι ακόμη: Είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν, να απεργούν, να κινητοποιούνται. Δεν είναι, όμως, δικαίωμα κανενός η βία. Δεν είναι προς το συμφέρον κανενός τα άκρα και οι ακρότητες. Δεν μπορεί από κανένα να επιστρατεύονται αντιδημοκρατικές πρακτικές. Αυτό είναι ζήτημα κοινωνικής ευθύνης και, σε τελική ανάλυση, ζήτημα Δημοκρατίας». Δεν υπάρχουν αμφιβολίες για το πού το πάει και προς τα πού απευθύνει το μήνυμα. Ούτε βέβαια είναι τυχαία η στιγμή, καθώς κλιμακώνονται οι αγώνες των εργαζομένων για το Ασφαλιστικό και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η επίδειξη πυγμής πάντα πάει χέρι χέρι με την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων. Επιπλέον, κανείς δεν ξεχνάει ότι η θεωρία της «πολιτικής βίας» είναι έμπνευση της κυβέρνησης, εκτός των άλλων για να δημιουργήσει σύγχυση για το ποιος πραγματικά ασκεί (κρατική και αστυνομική) βία. Για να μη μιλήσουμε για τη βία της πολιτικής που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Νέο μεγάλο φαγοπότι

Υπόθεση για ελάχιστους, για μια χούφτα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, είναι (και) το Δ' ΚΠΣ ή «Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς» όπως είναι η κωδική ονομασία του. Τα 39,4 δισ. ευρώ (μαζί με τους «ιδιωτικούς πόρους»), αποτελούν μία τεράστια ομολογουμένως πίτα και ήδη τα μεγάλα αφεντικά ακονίζουν τα μαχαίρια για το μεγάλο φαγοπότι. Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για το πού θα πάνε τα λεφτά, η κυβέρνηση, με τα στοιχεία που έδωσε, τη διέλυσε. Η μερίδα του λέοντος θα πάει στις επιχειρήσεις. Από το «πακέτο» λοιπόν θα ενισχυθούν 50.000 επιχειρήσεις και στόχος είναι να δημιουργηθούν... 20.000 θέσεις εργασίας (ούτε μισή θέση ανά επιχείρηση). Κονδύλια θα δοθούν για αναβάθμιση 95.000 τουριστικών κλινών, ενίσχυση 700 επιχειρήσεων για δράσεις έρευνας και τεχνολογίας, επέκταση του μετρό κατά 21 χιλιόμετρα, κατασκευή 812 χιλιομέτρων αυτοκινητοδρόμου, επέκταση του φυσικού αερίου στο 43% του πληθυσμού, συμμετοχή 1.300.000 ατόμων σε δράσεις διά βίου μάθησης, καθώς και κατάρτιση 300.000 εργαζομένων... Αλλη μια φορά για τις ανάγκες του λαού θα δοθούν ψίχουλα...

Πάνω απ' όλα η ΕΕ

Προς στιγμήν ...τρομάξαμε όταν ακούσαμε τον πρόεδρο του Κόμματος «Ευρωπαϊκή Αριστερά» Λ. Μπίσκι στο Συνέδριο του ΣΥΝ να λέει «τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης μπορούν να περάσουν στην επίθεση», αλλά ησυχάσαμε όταν αμέσως μετά διευκρίνισε «αν αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις μιας ειρηνικής, δημοκρατικής και κοινωνικής ευρωπαϊκής ενοποίησης». Και ακόμα «στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ενυπάρχει η δυνατότητα να βρούμε κοινές εναλλακτικές απαντήσεις της Αριστεράς στις κοινωνικές, οικολογικές και δημοκρατικές προκλήσεις του 21ου αιώνα». Ετσι, λοιπόν, μέσα στην ΕΕ, χωρίς ούτε στο ελάχιστο το ευρωενωσιακό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα να αμφισβητείται, η «αριστερά» του κ. Μπίσκι ψάχνεται και ψάχνει για «εναλλακτικές απαντήσεις», με στόχο το «μετασχηματισμό των καπιταλιστικών συνθηκών» σε συνθήκες καπιταλιστικής κυριαρχίας! Μάλιστα, ο κ. Μπίσκι έχει τη θρασύτατη απαίτηση ο στόχος των μονοπωλίων για «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» να γίνει στόχος των «πολιτών, ανδρών και γυναικών». Να φορέσουν, δηλαδή, οι λαοί της Ευρώπης παρωπίδες και να πορεύονται σαν πρόβατα επί σφαγή στον ευρωμονόδρομο του κεφαλαίου. Δε θα τους κάνουν αυτή τη χάρη. Στις λαϊκές συνειδήσεις ολοένα και καταρρακώνεται το ευρωενωσιακό αντιδραστικό και αντιλαϊκό οικοδόμημα.

Ταξική απάντηση στη ληστεία

Οι νέες αυξήσεις - φωτιά στα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς που ανακοίνωσε η κυβέρνηση έρχονται να αναδείξουν ότι η επίθεση ενάντια στη λαϊκή οικογένεια είναι σκληρή, ολομέτωπη και εντεινόμενη. Με ανατιμήσεις που φτάνουν μέχρι και το 150% (π.χ., Τραμ), οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους φορτώνονται με νέα οικονομικά βάρη όταν, ήδη, το λαϊκό εισόδημα χτυπιέται από τον πληθωρισμό, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν επαρκούν για να καλύψουν ούτε τις πιο βασικές ανάγκες. Τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα για την κλιμάκωση και το εύρος της ακρίβειας επιβεβαιώνουν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, μέσα σε ένα μόνο χρόνο (Γενάρης 2007 - Γενάρης 2008), η αύξηση σε είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης ξεπέρασε και το 30%. Το πετρέλαιο θέρμανσης αυξήθηκε κατά 35,4%, το σπορέλαιο κατά 27,3%, τα νωπά φρούτα επίσης κατά 27,3%, τα ζυμαρικά κατά 22,3%, το αλεύρι κατά 20,9%.

Ενώ εντείνεται η λεηλασία του εισοδήματος που καταλήγει στο σπίτι της λαϊκής οικογένειας, εντείνεται και η καταλήστευση του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι χωρίς ποτέ να φτάνει σ' αυτούς. Στη δεύτερη συνάντηση που έγινε την περασμένη Τετάρτη για την υπογραφή της νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) οι βιομήχανοι πρότειναν αυξήσεις 1 ευρώ τη μέρα (!) για τους εργαζόμενους. Δηλαδή, όχι μόνο προτείνουν ψίχουλα σε σχέση με τα κέρδη που συγκεντρώνουν οι επιχειρήσεις, αλλά και προκαλούν κοροϊδεύοντας ουσιαστικά τους εργάτες, αφού δίνουν «αυξήσεις» οι οποίες έχουν ήδη εξανεμιστεί από τις ανατιμήσεις που έχουν αποφασιστεί και δρομολογηθεί πριν καν υπογραφεί η νέα ΕΓΣΣΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι «αυξήσεις» που δίνουν στα μεροκάματα οι βιομήχανοι δε φτάνουν να καλύψουν ούτε την αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς!

Την ώρα που οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμα και τα φάρμακα ή τα βιβλία των παιδιών τους, το κεφάλαιο παραμένει ο μόνιμος και μόνος κερδισμένος. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τη χρονιά που η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συμφώνησε για την αύξηση των 0,77 ευρώ (μεικτά) στο μεροκάματο, τα κέρδη των βιομηχάνων κατέγραψαν αύξηση κατά 2.613 ευρώ ανά εργαζόμενο, φτάνοντας τα 17.913 ευρώ στις 200 επιχειρήσεις με το περισσότερο προσωπικό. Οσοι λοιπόν απευθύνονται στους εργαζόμενους και κάνουν λόγο για «ανάγκη συγκράτησης» λόγω της «οικονομικής κρίσης», ανησυχούν για την ανάπτυξη της «επιχειρηματικότητας» και προτάσσουν την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», δεν κάνουν τίποτ' άλλο από το να αλείφουν βούτυρο στο ψωμί του κεφαλαίου.

Οσο η οργή που μεγαλώνει καθημερινά στο σπίτι κάθε εργατικής και λαϊκής οικογένειας δε μετατρέπεται σε οργανωμένη αγωνιστική δράση, σε ταξικό και πολιτικοποιημένο αγώνα, τόσο η επίθεση σε βάρος της όχι μόνο δε θα σταματά, αλλά θα εντείνεται. Γι' αυτό και η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας στις 13 του Φλεβάρη, η μαζική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των εργατοϋπαλλήλων και των οικογενειών τους. Να μη μείνει ανεκμετάλλευτη ούτε μία μέρα, να μη χαθεί ούτε μία ώρα. Ωστε κάθε μέρα να βρίσκει περισσότερους εργαζόμενους στρατευμένους στην πάλη για την υπεράσπιση και την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών.