Από το 19ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο το 2010, όπου και πάλι οι Οργανώσεις της ΚΝΕ είχαν επισκεφτεί την Ακροναυπλία

Η κατασκήνωση του Διημέρου θα στηθεί στην παραλία της Καραθώνας, 3 χιλιόμετρα έξω από το Ναύπλιο και θα λειτουργεί από τις 3 Ιούλη, με πρόγραμμα πολύμορφων νεανικών δραστηριοτήτων.

Το Σάββατο 4 Ιούλη, οι Οργανώσεις της ΚΝΕ θα επισκεφτούν την Ακροναυπλία, όπου λειτούργησαν οι φυλακές πολιτικών κρατουμένων την περίοδο 1937-1943. Την Κυριακή 5 Ιούλη, οι κατασκηνωτές θα συμμετέχουν στην εκδήλωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, στον Αη Θανάση στην Τρίπολη. Στα πλαίσια της εκδήλωσης, θα ανεγερθεί μνημείο προς τιμήν των αλύγιστων, των εκτελεσμένων με απόφαση του Εκτακτου Στρατοδικείου Τρίπολης, την περίοδο 1947-1949.

Η στάση των κομμουνιστών στην Ακροναυπλία, στα στρατοδικεία και μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα αποτελεί μεγάλη αγωνιστική κληρονομιά και παρακαταθήκη. Γι' αυτό και οι Οργανώσεις της ΚΝΕ, μπροστά στο 24ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο, παίρνουν πρωτοβουλίες για να αναδείξουν αυτή την αλύγιστη στάση στον αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας, για την απελευθέρωση από τα δεσμά του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Σ' αυτό το πλαίσιο, το Τομεακό Συμβούλιο Αρκαδίας της ΚΝΕ, μπροστά και στην εκδήλωση που θα οργανωθεί για τους εκτελεσμένους που καταδικάστηκαν από το Εκτακτο Στρατοδικείο Τρίπολης, προγραμματίζει να εκδώσει σειρά ανακοινώσεων για τους νέους σε ηλικία εκτελεσμένους Αρκάδες. Στόχος του είναι να αναδειχθεί με γλαφυρότερο τρόπο η «μαύρη» ιστορία του «θανατοδικείου» της Τρίπολης, να γνωρίσει η νεολαία της Αρκαδίας αφανείς νεολαίους ήρωες του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, να προβληθεί ο σύγχρονος ηρωισμός που βρίσκεται στην καθημερινή πάλη για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Την αρχή την έκανε ήδη με μια ανακοίνωση για την Καίτη Κόλλια, μαθήτρια 17 ετών που εκτελέστηκε το Μάη του 1949. Σημειώνει, λοιπόν, μεταξύ άλλων, στη σχετική ανακοίνωσή του, το ΤΣ Αρκαδίας της ΚΝΕ:

«Στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1948, ένα τμήμα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (του Στρατού που πάλεψε από το 1946 ως το 1949 για να κάνει ο λαός μας κουμάντο στον τόπο του) με έδρα τον Πάρνωνα, επιστρέφοντας από μια αποστολή, στάθμευσε για λίγο στο Αστρος. Αμέσως παρουσιάστηκαν και ζήτησαν από τους αντάρτες να τις πάρουν μαζί τους δύο νεαρές μαθήτριες του Γυμνασίου. Η μία από τις δύο ήταν η Καίτη Κόλλια, 16 χρονών. Την απόφαση να βγει στο βουνό την είχε πάρει από καιρό.

Η Καίτη, επειδή ήταν γεροδεμένη, πήρε όπλο και έγινε ακροβολιστής. Ηταν μια άξια αγωνίστρια, πολύ αγαπητή στους συναγωνιστές της.

Πιάστηκε στα μέσα Μάρτη 1949 και κλείστηκε σε στρατόπεδο της Τρίπολης. Οι πρώην δοσίλογοι του Αστρους, με τη βοήθεια κάποιων βρωμερών χαφιέδων, έδωσαν πληροφορίες ώστε το Στρατοδικείο της Τρίπολης να την καταδικάσει σε θάνατο.

Στη δίκη, η Καίτη στάθηκε παλικάρι. Δεν κλάφτηκε, υπερασπίστηκε το Δημοκρατικό Στρατό και ανέτρεψε το κατηγορητήριο. Ομως, η θανατική της καταδίκη είχε παρθεί από πριν. Η Καίτη το γνώριζε, γι' αυτό, πριν την πάρουν για το Στρατοδικείο και από εκεί για την εκτέλεση, ζήτησε από μια συνομήλική της συγκρατούμενη ένα ολοκαίνουργιο φόρεμα που είχε. Το φόρεσε και έσυρε πρώτη το χορό, μέσα σε μια μεγάλη σκηνή. Σαν τελείωσε, είπε: "Τώρα ας με σκοτώσουν"!

Αυτή η στάση δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά είναι ο κανόνας των κομμουνιστών.

Οι εκτελεσμένοι της Τρίπολης δολοφονήθηκαν από το κράτος των αστών, που εκείνη την περίοδο έπαιρνε μέτρα ενάντια σε όποιον σήκωνε κεφάλι, σε όποιον βοηθούσε ή απλά συμπαθούσε το ΚΚΕ και το Δημοκρατικό Στρατό. Οι αστοί φοβόντουσαν ένα λαό που με τα όπλα πάλεψε πρώτα κόντρα στους Γερμανούς, έπειτα κόντρα στους Αγγλους "συμμάχους" (το Δεκέμβρη του '44) και είχε πάρει πλέον απόφαση να παλέψει και κόντρα στους ντόπιους δυνάστες, που τον θέλανε πάλι σκλαβωμένο με τα δεσμά των καπιταλιστών.

Οι εκτελεσμένοι της Τρίπολης δε γεννήθηκαν "ήρωες", έγιναν ήρωες μέσα από τη σύγκρουση με τον κόσμο των εκμεταλλευτών. Μπορούσαν να μην εκτελεστούν, απλά υπογράφοντας μια "δήλωση μετανοίας", αποκηρύσσοντας όσα πίστευαν και πάλεψαν. Δεν το έκαναν όμως, έβαλαν το "εμείς" πάνω από το "εγώ" και γι' αυτό αξίζουν μια θέση στην ιστορία του λαού μας, αξίζουν να τους μάθουν όλοι οι νέοι της Αρκαδίας και με ένα στόμα να πουν:

Αυτοί είναι οι δικοί μας ήρωες! Θέλουμε να γίνουμε σαν αυτούς!».