O Ρ. Ερντογάν έχει ήδη ανοιχτά αρκετά «μέτωπα», ξεκινώντας από την υπόθεση Εργκένεκον και τις εκκαθαρίσεις των αντιπάλων του, φερόμενων ως «κεμαλιστών», μέχρι το Κουρδικό, το οποίο συνδέει με τις εξελίξεις στη Συρία και αξιοποιείται προς όφελος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Στο ίδιο πλαίσιο, η Τουρκία συνεχίζει την πάγια τακτική της προσπάθειας να εμφανιστεί ως η ανερχόμενη δύναμη στην περιοχή, η «γέφυρα» μεταξύ μουσουλμανικού κόσμου και «Δύσης». Η συγκεκριμένη επίθεση, τα κίνητρα της οποίας δεν φαίνονται ακόμα, είναι σίγουρο ότι θα χρησιμοποιηθεί για μέτρα μεγαλύτερης καταστολής του λαϊκού κινήματος, σε μια περίοδο που η αστική τάξη της Τουρκίας πασχίζει για «προσέλκυση επενδύσεων», προωθεί ιδιωτικοποιήσεις και τσακίζει εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Το βασικό χαρακτηριστικό που έκανε τον Ο' Χένρι διάσημο ως διηγηματογράφο είναι ότι ασχολείται με τη ζωή στην πόλη, κυρίως στη Νέα Υόρκη, των αρχών του 20ού αιώνα. Οι ήρωές του συνιστούν τη μεγάλη ετερόκλητη μάζα της Νέας Υόρκης. Από τη μια μεριά, το προλεταριάτο της ακμάζουσας και αναπτυσσόμενης μεγαλούπολης. Η ζωή του είναι περιορισμένη λόγω της ανέχειας, με μόνο αλατοπίπερο τα διάφορα εξαιρετικά περιστατικά που διακόπτουν την καθημερινή ρουτίνα του. Από την άλλη, οι ανερχόμενοι αστοί, οι παρακμάζοντες φεουδάρχες του Νότου, οι πρώην μαύροι σκλάβοι και νυν απόκληροι, η χρυσή εποχή της καπιταλιστικής ανάπτυξης των ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα.
Μια χώρα και μια μεγαλούπολη αποτυπώνεται με ακρίβεια και με καταλυτικό χιούμορ από την πένα ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς της αμερικανικής λογοτεχνίας, ο οποίος καταφέρνει να μεταφέρει στον αναγνώστη τού σήμερα το κοινωνικό και ιστορικό αποτύπωμα μιας ολόκληρης χώρας, σε μια καθοριστική για την ιστορική εξέλιξή της εποχή. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
Μπορεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για το «άδικο» των χαρατσιών που έχουν επιβληθεί στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες, όμως και εδώ υποκρίνεται. Τις προάλλες ο βουλευτής Γ. Σταθάκης ρωτήθηκε στη διάρκεια συνέντευξής του αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τα χρέη που έχουν σωρευτεί από ανθρώπους του μόχθου που αδυνατούν να τα αποπληρώσουν. Δίχως δεύτερη σκέψη απάντησε: «Οχι βέβαια»...
Προχτές, ο βουλευτής και υπεύθυνος του τομέα οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, Ε. Τσακαλώτος, παρενέβη στο θέμα των πρόσθετων φόρων και ζήτησε «ρύθμιση των χρεών των πολιτών προς την εφορία», επιβεβαιώνοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε σκοπεύει να χαρίσει ούτε μια δεκάρα στο λαό. Και υπέδειξε στην κυβέρνηση τον καταλληλότερο - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - τρόπο να τ' αρπάξει απ' τη φτωχολογιά: «Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει σε μια ρεαλιστική ρύθμιση των χρεών. Η βασική αρχή αυτής της ρύθμισης θα πρέπει να είναι η σύνδεση της δόσης που πληρώνει ο πολίτης με το διαθέσιμο εισόδημά του».
Ετσι, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπηρετήσει το διακηρυγμένο του στόχο για δημοσιονομική εξυγίανση και από πού θα βρει λεφτά για να χρηματοδοτεί όπως υπόσχεται τις καπιταλιστικές επενδύσεις. Κι αυτός στην πεπατημένη θα κινηθεί, του χαρατσώματος του λαού, και το λέει ευθαρσώς.
Ευκαιρία δε χάνουν αστοί πολιτικοί, όπως ο εκλεγμένος με τη στήριξη των ΠΑΣΟΚ/ ΔΗΜΑΡ/ Οικολόγων/ ΔΡΑΣΗΣ δήμαρχος Αθήνας να θέτουν ζήτημα περιορισμού έως και απαγόρευσης διαδηλώσεων, αντιμετώπισης της «πολιτικής βίας». Λίγες ώρες μετά την επίδειξη, κατ' εντολήν της κυβέρνησης, ωμής βίας από ΜΑΤ εναντίον του ΠΑΜΕ, μιλώντας σε ημερίδα για «το πρόβλημα της βίας στην Αθήνα», δίνοντας εξετάσεις σε παρόντες εκεί παράγοντες όπως το στέλεχος της ΝΔ Γ. Μιχελάκης ή ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας, στάθηκε πάλι στις «διαδηλώσεις των 50 ατόμων που ανά πάσα στιγμή μπορούν να προκαλέσουν έμφραγμα στο κέντρο της Αθήνας. Το δικαίωμα ελαχίστων ατόμων να εκφράζονται συλλογικά στο δρόμο, ακυρώνει εκ των πραγμάτων την ελευθερία των περισσοτέρων να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα στην πόλη ή κάποιων άλλων να ασκούν απρόσκοπτα την επιχειρηματική τους δραστηριότητα». Ακόμα «στις περιπτώσεις του πανεπιστημιακού ασύλου και των διαδηλώσεων διακρίνουμε δύο συναφή, αλλά πάντως διακριτά, στοιχεία του παζλ της πολιτικής βίας». Εχοντας έγνοια τα συμφέροντα μεγαλοεπιχειρηματιών που θησαυρίζουν στο κέντρο, βαπτίζοντας «πολιτική βία» ό,τι ορθώνει ανάστημα στον αντεργατικό οδοστρωτήρα τους, πατώντας στη δράση (σε συλλαλητήρια ή πανεπιστήμια) στοιχείων που οι ίδιοι ανέχονται (αν όχι και εκτρέφουν) ακριβώς για να δικαιολογούν την καταστολή του αστικού κράτους σε βάρος του λαού, στοχοποιούν στη θεωρία και την πράξη, όπως φάνηκε και προχτές, το ταξικό εργατικό κίνημα. Αυτό φοβούνται, απέναντί του στοιχίζονται.
Ρεπορτάζ για τη συνάντηση Γιάννη Παναγόπουλου και Ολι Ρεν δίνει το γαλλικό πρακτορείο «Αζάνς Ερόπ», σύμφωνα με το οποίο μαθαίνουμε: Ο μεν πρόεδρος της ΓΣΕΕ κατέθεσε την αγωνία του γιατί «η Ευρώπη δεν έχει καλές επιδόσεις» και τη διαμαρτυρία του γιατί «οι τράπεζες δεν υποχρεώθηκαν να πληρώσουν την κρίση», για να ζητήσει, μεταξύ άλλων, να ακυρωθεί μέρος του ελληνικού χρέους. Ο δε επίτροπος της ΕΕ υπερασπίστηκε το «πακέτο πολιτικών προσαρμογής» που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, για να βγει το κεφάλαιο απ' την κρίση με όσο το δυνατόν μικρότερες ζημιές και επισήμανε πόσο «είναι αναγκαίες οι περικοπές στον προϋπολογισμό».
Ετσι εξηγείται, λοιπόν, γιατί η ΓΣΕΕ πριν λίγες μέρες ανακοίνωνε με ...καμάρι τη συμμετοχή της στη Διάσκεψη της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) και τις συναντήσεις που στο πλαίσιο αυτής γίνονταν με κορυφαίους αξιωματούχους της ΕΕ. Γιατί και τα σημεία στα οποία στάθηκαν οι δύο πλευρές βεβαιώνουν πως τους ενώνουν πολλά: Και η υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου και ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων. Να τους χαίρεται τους «εταίρους» της η ΓΣΕΕ.