ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ουκ εν τω πολλώ το ευ…

Σε πλαίσια συμπαθητικά, αποδεκτά και ανεκτά κινούνται οι περισσότερες πρεμιέρες της βδομάδας χωρίς εξάρσεις, αλλά και χωρίς να απουσιάζουν οι νότες μετριότητας. Κινηματογράφος χωρίς τομές, χωρίς ρήξεις και ανατροπές. Ποσοτικά ισχυρή η ελληνική παρουσία, με τρεις συνολικά ταινίες στις οκτώ. Δύο οι κωμωδίες, «Ο ΞΕΝΑΓΟΣ», πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή, για έναν μπερδεμένο νεαρό Ελληνα, για τη σεξουαλικότητα και την αρχιτεκτονική, με φόντο τη σημερινή Αθήνα και το «ΣΑΠΙΛΑ, ΞΕΦΤΙΛΑ, ΤΕΚΙΛΑ» (ο τίτλος μιλάει από μόνος του) του Νίκου Ζερβού και του Γιάννη Παρασκευόπουλου. Ωστόσο, η πιο αξιόλογη ελληνική ταινία της βδομάδας είναι η ασπρόμαυρη, σπονδυλωτή, πρώτη ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου, με τίτλο «ΤΑΝΓΚΣΤΕΝ». Με αισθητική άστεως και τρεις ιστορίες να διασταυρώνονται σε διάφορα σημεία της. Η πρώτη ιστορία έχει να κάνει με έναν ελεγκτή εισιτηρίων πνιγμένο στα χρέη που ψάχνει τρόπους να ξεχρεώσει, αλλά και να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά του. Η δεύτερη μιλά για ένα ζευγάρι, ένα βήμα πριν το χωρισμό και η τρίτη, για δύο εφήβους που περιφέρονται στους δρόμους της πόλης με ένα περίστροφο, παλιό κειμήλιο. Και οι τρεις ιστορίες εξελίσσονται στη διάρκεια μιας μέρας με συνεχείς διακοπές ρεύματος, λόγω μιας απεργίας. Στα σημεία που οι ιστορίες αυτές τέμνονται, αλλάζουν κατεύθυνση. Οι ήρωες από θύματα γίνονται θύτες και το αντίθετο, ώσπου όλοι έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις τους.

Τρισδιάστατο sequel της βραβευμένης με Οσκαρ οικογενειακής περιπέτειας κινουμένων σχεδίων «HAPPY FEET» είναι το «HAPPY FEET 2» που φιλοδοξεί να ταξιδέψει το νεαρό κοινό της στις κοινότητες των πιγκουίνων, στα παγωμένα τοπία της Ανταρκτικής. Αυστραλιανή παραγωγή του 2011 σε σκηνοθεσία Τζορτζ Μίλερ που προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα Ελληνικά.

Υπενθυμίζουμε ότι στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, σήμερα, στις 8 το βράδυ προβάλλεται η ταινία της Ιθίαν Μπογιάιν «ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΒΡΟΧΗ», ενώ την Κυριακή στις 27/11 και ώρα 22.00 το βράδυ θα προβληθεί η περουβιανή αριστουργηματική ταινία της Κλάουντια Γιόσα «ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ» (2009) με είσοδο ελεύθερη, καθώς επίσης τη Δευτέρα 28/11 στις 18.00 το απόγευμα θα προβληθεί η ταινία της Μίρα Ναΐρ «Ο ΓΑΜΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ» (2001) και αυτή με είσοδο ελεύθερη. Αυτές τις τρεις ταινίες μην τις χάσετε!

ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ

ΤΕΪΤ ΤΕΪΛΟΡ

Υπηρέτριες

Τιτλοφορείται η φιλόδοξη αμερικάνικη ταινία του Τέιτ Τέιλορ, παραγωγής 2011, βασισμένη στο - ημιαυτοβιογραφικό - bestseller μυθιστόρημα της Kathryn Stockett,«The Help». Η ταινία αφηγείται με υλικά μελοδράματος και όραμα εξόφθαλμα δυαδικό, τη μυστική συμμαχία τριών θαρραλέων γυναικών - που ζούσαν στην αμερικάνικη κωμόπολη του Νότου Τζάκσον, των φυλετικών διακρίσεων των αρχών της δεκαετίας του '60 -, που είχαν διαφορετικό χρώμα δέρματος, που ανήκαν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και τη μεταξύ τους φιλία, που άλλαξε τόσο τη δική τους ζωή όσο και την καθημερινότητα της μικρής τους πόλης...

Θέμα πράγματι απρόσβλητο και άφθαρτο, σε συσκευασία όμως εγχειρήματος γλυκερού που οδηγεί σε ατραπούς δακρύβρεχτου συναισθηματισμού σχεδόν χωρίς αποχρώσεις. Με εγκάρδιες μαύρες και κακές λευκές. Η μυθοπλασία δίνει την εντύπωση ότι «ξαναγράφει» - με μοχλό το ρόλο της «λευκής» Σκίτερ, που μετά τις σπουδές της προετοιμάζει με αποφασιστικά βήματα την είσοδό της στον κόσμο των συγγραφέων - τη μεγαλειώδη ιστορία του αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα, κάτι που σίγουρα θα έπρεπε να φροντίσει να διατηρείται σε πρώτο πλάνο.

Παίζουν: Εμα Στόουν, Βιόλα Ντέιβις, Σίσι Σπέισεκ, Οκτάβια Σπένσερ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2011).

ΜΙΡΑ ΝΑΪΡ

Ο γάμος των μουσώνων

Μετά το καταπληκτικό «SALAAM BOMBAY» από το 1988 και μια σειρά αξιόλογων, λίγο ως πολύ, ταινιών η πολυγραφότατη σκηνοθέτης Μίρα Ναΐρ από την Ινδία επιστρέφει το 2001 με μια ταινία που βραβεύτηκε στη Βενετία. «Ο ΓΑΜΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ». Εδώ, σε αντίθεση με το προαναφερθέν έργο της συναντάμε μια εντελώς διαφορετική Ινδία, μέσα από παντελώς διαφορετική γκαλερί χαρακτήρων με άκρως διαφορετικά προβλήματα, ενδιαφέροντα και συμφέροντα. Σκηνές και εικόνες της ταινίας βγαίνουν κατευθείαν από το Bollywood, υποτάσσονται όμως σε έναν δυτικότροπο αφηγηματικό τρόπο που αποτελείται από επιμέρους αφηγήσεις για την τύχη κάποιων που υφαίνονται όμως μαζί και συνθέτουν διαφορετικές εικόνες για τον έρωτα που κινείται πέρα από ταξικά, ηθικά και γεωγραφικά όρια.

Την περίοδο των μουσώνων όλο το σόι Βέρνα, εύποροι μετανάστες στις τέσσερις γωνιές της γης, καταφθάνει στο Νέο Δελχί να παρευρεθεί στον πλούσιο γάμο της πανέμορφης Αντίτι, που αποφάσισε να δέσει με συνοικέσιο τη ζωή της με κάποιον νέο που μόλις γνωρίζει, μετά την ερωτική της απογοήτευση από έναν παντρεμένο. Η Ναΐρ περιγράφει τις τέσσερις τελευταίες μέρες πουν οδηγούν στη γαμήλια τελετή. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι όχι μόνο περιστρέφεται, αλλά εισχωρεί στη ζωή, στα όνειρα και τα μυστικά των εξαδέλφων, των γονιών, των συγγενών, των διοργανωτών της γιορτής ακόμη και του υπηρετικού προσωπικού, όλων όσοι εμπλέκονται στις πυρετώδεις προετοιμασίες του παραδοσιακού «Punjabi» - γάμου.

Η ταινία χωρίς να διεκδικεί τίτλο κινηματογράφου τέχνης ή αριστουργήματος καθίσταται ενδιαφέρουσα από το κριτικό ενίοτε ειρωνικό βλέμμα της Ναΐρ, που δείχνει μια χώρα σε κίνηση, σε τροχιά αλλαγής, μέσα από τη συνάντηση του παλιού και του καινούργιου που μπορεί να οδηγεί σε σύγκρουση, αλλά και σε σύνθεση. Αδρά σκιτσάρονται τα περιγράμματα οικονομικής βάσης και εποικοδομήματος. Το αστραφτερό Audi έρχεται μούρη με μούρη με τις αγελάδες στους δρόμους και τα σάρι εναλλάσσονται με ενδυμασία για γκολφ. Ζεστό κόκκινο, πορτοκαλί και ώχρα είναι τα χρώματα που διασχίζουν πέρα ως πέρα την ταινία παραπέμποντας σε σπινθήρες και πάθος. Η γυναικεία σεξουαλικότητα και οι οικογενειακοί δεσμοί περιγράφονται σαν θετική δύναμη, με τον παραδοσιακό και το σύγχρονο τρόπο σκέψης να εμφανίζονται ότι αλληλο - συμπληρώνονται και - εμπλουτίζονται. Μελανό σημείο μια (απαραίτητη για φιλμ γυναικών) σκοτεινή οικογενειακή τραγωδία με σεξουαλική κακοποίηση. Θύτης ένας πλούσιος θείος, τον οποίο η κοινότητα τινάζει με ευκολία και αποφασιστικότητα από πάνω της, ώστε να μην αμφισβητηθεί η συνοχή της. Στο κτήμα στο Νέο Δελχί, τόπο γυρίσματος του οικογενειακού αυτού δράματος με τις καυτές ερωτικές ίντριγκες, το μπόλικο χιούμορ και το γάργαρο γέλιο, γίνεται χρήση και κάμερας στο χέρι, όταν χρειάζεται να μετακινηθεί η εστίαση σε κάποιον από τους πολλούς ρόλους και να «πιάσει» την απόλυτη παρουσία και την απόλυτη έκφραση στο πρόσωπο. Στην αισθησιακή, όμορφη και εκφραστική ταινία η πολύχρωμη γιορτή συνεχίζεται με πυροτεχνήματα, με αιθέρια μετάξια, με γυαλιστερά κοσμήματα και πιασάρικη μουσική. Ολα αυτά συνθέτουν ένα εξωτικό σύνολο, ένα χάρμα οφθαλμών και αυτιών, αλλά τίποτα περισσότερο. Δεν αφήνει βαθύτερα ίχνη. Υπάρχει έρωτας, και γέλιο, και συγκίνηση, και χρώμα, αλλά λείπει εκείνο το κοινωνικό πάθος που διαπερνούσε το «SALAAMBOMBAY» που φυσικά δεν είναι καθόλου ασύμβατο με τη χαρά της ζωής.

Παίζουν: Βασούντρα Ντας, Νασερουντίν Σαχ, Σεφαλί Σετί, κ.ά.

Παραγωγή: Ινδία, ΗΠΑ (2001).

ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ ΓΙΟΣΑ

Το γάλα της θλίψης

Μια ταινία αληθινό μαργαριτάρι. Μιλά για μια κρυμμένη πραγματικότητα που δύσκολα διακρίνει το έξωθεν βλέμμα. Ταινία που λαμπυρίζει χωρίς να ανοίγει το κέλυφός της, κρατά δικά της τα μυστικά της. Στο επίκεντρο η Φάουστα, μια νεαρή Ινδιάνα που ζει στις παραγκουπόλεις στις παρυφές της Λίμα. Εχει μεγαλώσει μέσα στον ίδιο φόβο που στιγμάτισε τη μητέρα της για ολόκληρη τη ζωή της, όταν στα χρόνια του τρόμου, έγκυος, βιάστηκε από τους καθεστωτικούς στρατιώτες που μπροστά στα μάτια της δολοφονούσαν τον άνδρα της.

Με το μητρικό γάλα και τους πονεμένους στίχους των τραγουδιών, η μάνα μετάγγισε το φόβο στην κόρη της. Οι ρινορραγίες και οι ξαφνικές λιποθυμίες της κοπέλας - εξηγεί ο θείος στον γιατρό - οφείλονται ακριβώς στη σπάνια αρρώστια από «το γάλα της θλίψης». Στο σπίτι που φιλοξενείται η Φάουστα προετοιμάζονται για γάμο, εκείνη δεν μπορεί να συμμετέχει στη χαρά, σκέφτεται την κηδεία της μητέρας που πέθανε και απορρίπτει τη φτηνή λύση του θείου της, να την θάψουν όπως όπως, γιατί μια γριά Ινδιάνα είναι, κανείς δε θα την αναζητήσει. Η Φάουστα αξιώνει αξιοπρεπή κηδεία στον γενέθλιο τόπο της μητέρας, σαν φόρο τιμής για την γυναίκα που όσο ζούσε ήταν ένα τίποτα στην ταξική κοινωνία που η ταινία δείχνει. Για να συγκεντρώσει το ποσό που χρειάζεται για την κηδεία, πιάνει δουλειά στην έπαυλη μιας εκκεντρικής πιανίστας απογόνου ξανθών Ευρωπαίων. Εκείνη ακούγοντας την Φάουστα να τραγουδά τα λυπητερά τραγούδια που έμαθε από μικρή, συνειδητοποιεί ότι μπορεί να βγάλει κέρδος, να γεμίσει το κενό της και το έλλειμμα δημιουργίας και καινοτομίας από την άγνωστη στους κύκλους της μελωδία που γεννήθηκε από τον πόνο. Και όπως πάντα κάνουν οι εκμεταλλευτές, όταν παίρνει αυτό που θέλει από την Φάουστα, την πετά κυριολεκτικά στο δρόμο.

Η ταινία δεν είναι τραγωδία. Είναι πολιτική και, ταυτόχρονα, ποιητική. Είναι η συμφιλίωση της κοπέλας με τη ζωή. Χωρίς να ξεχνά και να συγχωρεί, συνεχίζει με ακεραιότητα την πορεία της. Η αφήγηση είναι όσο λιτή θα μπορούσε να είναι και εκεί βρίσκεται η δύναμή της. Δεν υπάρχει ούτε μια εικόνα, ούτε μια χειρονομία περισσή. Η χαμηλών τόνων δραματικότητά της δομείται αντίθετα πάνω στις αντιθέσεις. Πάνω στο κιτς του γάμου και την απτή πραγματικότητα του θανάτου, πάνω στα μισοανεγερμένα τείχη της πρωτεύουσας και τον ψηλό τοίχο που προστατεύει τον κόσμο της πιανίστας από το χάος της πόλης που κατακλύζεται από την πραγματική ζωή.

Παίζουν: Μάγκαλι Σολιέρ, Σούσι Σάνσεζ, Μπάρμπαρα Λασόν, Εφραίν Σολίς, κ.ά.

Παραγωγή: Περού, Ισπανία (2009).

ΤΖΙΜ ΣΕΡΙΝΤΑΝ

Το σπίτι των ονείρων

Αποτυχημένο θρίλερ με ασθμαίνουσα σκηνοθεσία. Ταινία με κύριο αρνητικό χαρακτηριστικό της την «περίεργη» αφηγηματική στρατηγική που μοιάζει να θέλει μάλλον να μπερδέψει παρά να καθοδηγήσει στην ανάγνωση της ταινίας. Πλείστες οι εκτροπές στο σενάριο που χτίζεται πάνω σε σειρά de ja vu στοιχείων σε προηγούμενα, συναφούς θεματικής θρίλερ. Πλείστες οι ανισορροπίες αναφορικά με το έλλειμμα λογικής και οι α-πιθανότητες. Το σενάριο ανταγωνίζεται τη σκηνοθετική γραμμή που καταρρέει παταγωδώς με την εμφάνιση ήδη της πρώτης φαντασιακής εικόνας και, τέλος, το πόνημα «κλείνει» με την - τουλάχιστον - γελοία εξήγηση ότι όλα τα παραπάνω οφείλονται σε κάποιο «λάθος» ενός ατζαμή επαγγελματία δολοφόνου!

Η θεματική των παλιών κτισμάτων, των στοιχειωμένων από παλιά εγκλήματα, γοήτευε ανέκαθεν σκηνοθέτες και κοινό. Η πραγματικότητα όμως εδώ δεν είναι αυτή που προσποιείται ότι είναι, αλλά μετατρέπεται σε εφιάλτη, με τον Ντάνιελ Κράιγκ να παίζει το ρόλο ενός άνδρα εξαπατημένου από τις δικές του φαντασιώσεις. Ο Γουίλ Ατεντον παραιτείται από τη δουλειά του στη Νέα Υόρκη και μετακομίζει με τη σύζυγο και τις δύο κόρες του σε μια γραφική περιοχή, σε ένα παλιό σπίτι, έτσι όπως το ονειρεύονταν για χρόνια, για να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων. Δεν πρόλαβαν να εγκατασταθούν καλά καλά κι ανακαλύπτουν ότι στο ονειρεμένο τους σπίτι είχε γίνει ένα φριχτό έγκλημα, με θύματα μια μητέρα και τις δύο της κόρες. Ολοι στη μυστηριώδη γειτονιά θεωρούν ότι δολοφόνος της οικογένειας είναι ο πατέρας που επέζησε του κακού.

Κύριο ατού της ταινίας, που σκηνοθέτησε για το Χόλιγουντ ο Ιρλανδός Τζιμ Σέρινταν, πρέπει μάλλον να λογιάζονταν οι καλοί ηθοποιοί. Ομως όλοι τους ερμηνεύουν σαν χαμένοι, χωρίς να έχουν από πουθενά να πιαστούν, μη εξαιρουμένων των στοιχειωδών, δηλαδή ερωτημάτων που απασχολούν και το θεατή. Τι έγινε στο στοιχειωμένο σπίτι; Για ποιο λόγο ο πατέρας δολοφόνησε την γυναίκα και τις κόρες του; Μια καθοριστική στροφή, που λαμβάνει χώρα ακριβώς στη μέση της αφήγησης, ανατρέπει ό,τι έχει συμβεί στο πρώτο μέρος. «Δυσκολίες» αφηγηματικής φύσης θα μπορούσαν κάλλιστα πραγματικά να αποδειχθούν γοητευτικές για τη διαδικασία ανάγνωσης και ερμηνείας ενός κειμένου. Αλλά τέτοιες αυθαιρεσίες χωρίς αντίκρισμα, σεναριακές κωλοτούμπες, λειτουργούν ως πρόκληση, θέτοντας σε δοκιμασία το σύνολο των σταθερών της αφήγησης. Η ταινία στέκεται μόνο χάρη στο αβυσσαλέο τίποτα της ίντριγκας. Αυτό που ήθελε να είναι, ένα ψυχολογικό θρίλερ, μεταλλάσσεται, παρά τη θέλησή του, σε γελοίο. Χωρίς να υπολογίζουμε ότι η λύση είναι από τις πιο ανάρμοστες του είδους, όταν ένας επαγγελματίας δολοφόνος μπερδεύει το δεξί με το αριστερό του.

Η ταινία αναμενόταν να βγει πέρσι, οι δοκιμαστικές της όμως προβολές δεν έπεισαν το κοινό. Αραγε η τελική αυτή βερσιόν θα το πείσει;

Παίζουν: Ντάνιελ Κρεγκ, Ρέιτσελ Βάις, Ναόμι Γουάτς, Ελίας Κοτέας κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2011).

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ

Μια επικίνδυνη μέθοδος

Ταινία βασισμένη στο θεατρικό έργο «The Talking Cure» του Christopher Hampton γραμμένο το 2002 και θα ήταν καλύτερα να είχε παραμείνει έτσι. Στην έρευνα που κάναμε για το θέμα πληροφορηθήκαμε ότι έχουν ήδη γυριστεί δυο (άγνωστες σε μας) ιταλικές κινηματογραφικές ταινίες, σε σκηνοθεσία του Carlo Lizzani το 1991 και με τίτλο «CATTIVA» η πρώτη, και η δεύτερη σε σκηνοθεσία Roberto Faenza, το 2003, με τίτλο «PRENDIMI L' ANIMA» πάνω στο ίδιο θέμα. Την έντονη και ταραχώδη δηλαδή σχέση του ψυχίατρου Καρλ Γιουνγκ και του πνευματικού του πατρός Ζίγκμουντ Φρόιντ τόσο ανάμεσά τους, όσο και με τη Ρωσοεβραία κατοπινή συνάδελφό τους Σαμπίνα Σπίλραϊν, ασθενή αρχικά και μετέπειτα ερωμένη του Γιουνγκ.

Χρειάστηκαν δέκα βδομάδες γυρίσματα για την ιστορία που ξετυλίγεται στο κατώφλι του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ψυχίατρος Καρλ Γιουνγκ το 1904 είναι 29 ετών, παντρεμένος, σε αναμονή της πρώτης του κόρης και καταγοητευμένος από τις θεωρίες του Ζίγκμουντ Φρόιντ. Στην κλινική της Γενεύης που εργάζεται φέρνουν μια δεκαοχτάχρονη ασθενή, στην οποία ο Γιουνγκ αποφασίζει να εφαρμόσει τις φροϋδικές θεωρίες.

Η ταινία εκθέτει στοιχεία από σημαντικές συζητήσεις μεταξύ των δύο ψυχιάτρων για τα όνειρα, για την επιστήμη και τα παραφυσικά φαινόμενα την εποχή που ο φασισμός παλλόταν κάτω από την επιφάνεια μιας κίβδηλης προόδου στην Ευρώπη. Σαν υλικό, αυτό καθαυτό, είναι μεγαλειώδες. Σε αυτό το υλικό θα μπορούσε να στηριχθεί η σκηνοθεσία και να το μετατρέψει ουσιαστικά σε εικόνες που οδηγούσαν στο εφιαλτικό μέλλον. Εικόνες βέβαια δεν υπήρξαν στην ταινία, εκτός μιας συμβατικά στείρας εικονογράφησης της Ιστορίας. Εκτός των δύο ανδρών, το τρίτο πρόσωπο της ιστορίας, η πρώτη ασθενής που δέχθηκε ψυχανάλυση, μετατράπηκε, άμα τη εμφανίσει της, σε ένα δραματουργικό εργαλείο με στόχο να δώσει στα πάντα πικάντικη γεύση και σέξι περίβλημα. Η ηθοποιός που επιλέχθηκε να ερμηνεύσει το ρόλο καθίσταται σχεδόν ανυπόφορη με τις νευρωτικές της γκριμάτσες, το μπάνιο στο βάλτο και το λοξό σεξ με τον ψυχίατρο Γιουνγκ. Η χροιά της φωνής της δε, ηχεί σαν κουδουνίστρα όταν μιλά για τον Ερωτα και το Θάνατο, που μοιάζει σαν να λέει το μάθημά της κι όχι σαν η ίδια να γεννά κάτι το σημαντικό. Το στραβό δεν εντοπίζεται μόνο στην Νάιτλι, αλλά κυρίως στην άποψη που φαίνεται να διαπερνά το φιλμ και να εστιάζει στον αγώνα για την εξουσία μεταξύ των δύο επιστημόνων. Το όποιο χιούμορ και η όποια ένταση φαίνεται ότι προκύπτουν κατά τύχη. Οι όμορφες, καθαρές και προσεγμένες εικόνες όπως και τα φροντισμένα ντεκόρ και κοστούμια δεν υπήρξαν αρκετά για να κάνουν την ταινία άξια λόγου.

Παίζουν: Βίγκο Μόρτενσεν, Κίρα Νάιτλι, Μάικλ Φασμπέντερ, Βενσάν Κασέλ, Σάρα Γκέιντον κ.ά.

Παραγωγή: Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Καναδάς (2011).

ΠΑΝΤΙ ΚΟΝΣΙΝΤΑΪΝ

Τυραννόσαυρος

Είναι ο τίτλος του καλοφτιαγμένου αγγλικού δράματος του Βρετανού ηθοποιού Πάντι Κονσιντάιν. Πρόκειται για μια αξιόλογη σπουδή χαρακτήρων και καταστάσεων, ιδιαίτερα πάνω στο θυμό, την αδυναμία διαχείρισης συναισθημάτων και το σπάσιμο ταμπού. Πρόκειται για μια ιστορία ανθρώπινης επιβίωσης και αγάπης - παρά την απουσία ερωτικής επαφής, σε περιβάλλον εργατικών κατοικιών, μακριά από κάθε έννοια χολιγουντιανού γκλάμουρ.

Παραγωγής 2011, η πρώτη αυτή μεγάλου μήκους ταινία του Βρετανού ηθοποιού, πατάει γερά στην προγενέστερη, πολυβραβευμένη, μικρού μήκους ταινία του από το 2007 που είχε τίτλο «DOGAL TOGETHER». Το πρωταρχικό ατού της ταινίας συνίσταται στις εξαίρετες ερμηνείες των ηθοποιών της. Του Πίτερ Μούλαν, με την τρομαχτικά έντονη κινηματογραφική του παρουσία, στο ρόλο του βλάσφημου, μέθυσου χήρου Τζόζεφ, μόνιμα θυμωμένου και βίαιου, και της Ολίβια Κόλμαν, στο ρόλο τής, χριστιανικών προδιαγραφών, Χάνα, από το φιλανθρωπικό κατάστημα και θύμα οικογενειακής βίας. Η ελπιδοφόρα σχέση των δυο αυτών ανθρώπων συνδέεται από - και βασίζεται στην έντονη συμπάθεια, την αλληλοϋποστήριξη και την αμοιβαία κατανόηση.

Παίζουν: Πίτερ Μούλαν, Ολίβια Κόλμαν, Εντι Μάρσαν, Σάλι Κάρμαν κ.ά.

Παραγωγή: Βρετανία (2011).