Η ταινία χωρίς άλλο είναι από τις υποβλητικότερες, σε οπτικό επίπεδο, που ο σκηνοθέτης έκανε ποτέ. Καταγράφει το πώς λειτουργεί η αλληλεπίδραση σε μια ομάδα ταξιδιωτών που βρίσκονται σε ένα τρένο εξπρές που κατευθύνεται από το Πεκίνο προς την Σανγκάη, στις αρχές της δεκαετίας του '30, σε μια περίοδο που στην Κίνα, σαν πεδίο σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων, βρίσκονται σε εξέλιξη εμφύλιες διαμάχες. Το τρένο λειτουργεί ως δισυπόστατο προσκήνιο, τόσο της πλοκής της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους αντιμαχόμενους κυβερνητικούς και εξεγερμένους όσο και σαν χώρος αποκάλυψης μιας ερωτικής ιστορίας. Η ταινία εστιάζει σε μια σαγηνευτική πόρνη - το γυναικείο αρχέτυπο - την Σάνγκαη Λίλυ (που υποδύεται η Μαρλένε Ντίτριχ) και τον πρώην εραστή της, έναν παγερό αξιωματικό του βρετανικού στρατού, χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Κλάιβ Μπρουκ.

Η ταινία είναι ένα μελόδραμα απογοήτευσης και επιθυμίας όπου η σκηνογραφία, αυτή καθαυτή, ανάγεται σε αμιγές θέμα. Με υπνωτική φωτογραφία που παίζει με τις φωτοσκιάσεις και το κιαροσκούρο, με την απίστευτα εξωτικά ενδυματολογική δουλειά και με έναν πολυτελή σχεδιασμό παραγωγής, ο φον Στέρνμπεργκ δημιούργησε μια μυθολογική Κίνα όπου η έννοια του «νεκρού χώρου» είναι εικονικά απούσα. Η σεκάνς που ανοίγει την ταινία, όταν το τρένο αφήνει τον χαοτικά καλυμμένο από σημαίες και λάβαρα σιδηροδρομικό σταθμό του Πεκίνου, όπως οι ποιητικού χαρακτήρα «συναντήσεις» ανάμεσα στην Ντίτριχ και τον Μπρουκ και τέλος, τα μακράς διάρκειας πλάνα από το πλάι και κάτω από τους καφασωτούς διαδρόμους των οχημάτων - τα πάντα εξ ολοκλήρου κατασκευασμένα στο στούντιο - δίνουν την αίσθηση ενός οπτικού κορεσμού, αίσθηση πολύ σπάνια, εκτός των πλαισίων του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ή, το έργο του Σεργκέι Αϊζενστάιν...

Παίζουν: Μαρλένε Ντίτριχ, Κλάιβ Μπρουκ, Αννα Μέι Γουόνγκ, Γουόρνερ Ολαντ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1932).

Η Πόλεϊ ανάγοντας με εκπληκτικό τρόπο σε δομικό στοιχείο την καλοκαιρινή ζέστη και την άπνοια, καταθέτει την ακτινογραφία μιας αναπόφευκτης νομοτέλειας. «Τα καινούρια, κάποτε παλιώνουν κι αυτά» - λέει κάποιος, κάπου στην ταινία. Η Πόλεϊ αριστουργηματικά μετουσιώνει το απόφθεγμα σε εικόνα και χρησιμοποιεί - μεταφορικά την φορά αυτή - το στοιχείο της ζέστης του φούρνου όπου ψήνονται τα μάφινς. Με αυτήν την εικόνα ανοίγει το φιλμ και με την ίδια κλείνει. Μόνο τα περιγράμματα των ανδρών που περιφέρονται στην κουζίνα αλλάζουν.

Το ταλέντο της Πόλεϊ αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο όταν υπό τους ήχους του αισθησιακού τραγουδιού του Λέοναρντ Κόεν «Take this waltz, it's your's now!», συνθέτει το κολάζ της καινούριας σχέσης της Μαργκό, με τρόπο τολμηρό και πρωτότυπο. Και η Πόλεϊ μας προϊδεάζει, όταν στο κρεβάτι αρχίζουν να ανεβαίνουν και «τρίτοι», ότι και αυτή η σχέση έφθασε στο μεταίχμιο, στο οριακό της σημείο και διανύει την αρχή του τέλους της. Γιατί εξίσου νομοτελειακό είναι ότι ο έρωτας, ο απόλυτος και τρελός έρωτας, είναι ό,τι πιο εγωιστικό...

Η Μισέλ Γουίλιαμς φαίνεται να προσανατολίζεται για νέο κινηματογραφικό «κορίτσι της διπλανής πόρτας». Μετά από την ανθρώπινη Μέριλιν Μονρόε της, στα χέρια της Σάρα Πόλεϊ φαίνεται να απογυμνώνεται από όποια επίπλαστη γοητεία και να μεταμορφώνεται σε μια άλλη ηθοποιό. Να την δείτε!

Παίζουν: Μισέλ Γουίλιαμς, Λουκ Κίρμπι, Σεθ Ρόγκεν, Σάρα Σίλβερμαν κ.ά.

Παραγωγή: ΚΑΝΑΔΑΣ (2011).