«Το κυριότερο πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και που φανερώνει πως θεωρητικά είναι κοντόφθαλμοι, πως είναι αιχμάλωτοι των αστικών προκαταλήψεων και πως πρόδωσαν πολιτικά το προλεταριάτο, είναι τούτο, ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής, οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το ενδιάμεσο, παρά τούτο μόνο: είτε δικτατορία της αστικής τάξης, είτε δικτατορία του προλεταριάτου. Κάθε ονειροπόλημα για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού».

Είναι φανερό πλέον ακόμα και στον πιο αδαή ότι μια μερίδα συντρόφων επέλεξαν να μεταφέρουν το επίκεντρο του προσυνεδριακού διαλόγου στο ζήτημα της εγκατάλειψης του ΑΑΔΜ και πιο συγκεκριμένα σε δύο πλευρές: 1) Στην ύπαρξη ή όχι μεταβατικών περιόδων, σταδίων ή ενδιάμεσων εξουσιών για το σοσιαλισμό. 2) Στη δυνατότητα ύπαρξης μιας κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού που να προωθεί την επίλυση του ζητήματος της εξουσίας, τοποθετημένη με την πλευρά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Για τα 2 προηγούμενα πιστεύω ότι επαρκώς απαντά ο Λένιν. Ετσι και αλλιώς αφενός το 15ο Συνέδριο δεν προσδιόριζε το ΑΑΔΜ ως στάδιο και αφετέρου είναι αβάσιμο ότι ο υποκειμενικός παράγοντας (ακόμα και με τη μορφή της αστικής διακυβέρνησης) μπορεί να καθορίσει το χρόνο επίλυσης του ζητήματος «εξουσία». Το μόνο που επιθυμώ να επισημάνω είναι ότι από την κριτική δεν μπορούν να διαφύγουν ούτε όσοι πιστεύουν ότι μια τέτοια κυβέρνηση αν και δε θα επιλύσει το ζήτημα εξουσίας είναι δυνατόν να προωθήσει ορισμένες θετικές διεργασίες (εξελικτικισμός), ούτε όσοι προασπίζονται ότι το έργο της θα κριθεί και από την πίεση που θα της ασκεί ο λαϊκός παράγοντας (αλήθεια, ο λαϊκός παράγοντας θα είναι στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση;).

Ωστόσο, το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι, ποιος ο λόγος της επιμονής ορισμένων συντρόφων στα συγκεκριμένα θέματα, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω απαντιούνται εύκολα για όσους συνεχίζουν να πατάνε στο έδαφος του μαρξισμού - λενινισμού (ή τουλάχιστον για όσους ως λενινισμό αντιλαμβάνονται το σύνολο του έργου του Λένιν με ιδιαίτερη έμφαση στις διορθωτικές κινήσεις που επέβαλε η Οχτωβριανή Επανάσταση και όχι μόνο την περίοδο 1905-17);

Η προσπάθεια αναμέτρησης με το ερώτημα απαιτεί την καταγραφή - υπενθύμιση ορισμένων δεδομένων. Ο προσυνεδριακός διάλογος διεξάγεται την επαύριον δύο εκλογικών αναμετρήσεων, στη δεύτερη εκ των οποίων το ΚΚΕ σημείωσε απώλεια δυνάμεων κοντά στο 50%. Το εκλογικό αποτέλεσμα επέφερε σύγχυση ή απογοήτευση σε ένα μεγάλο μέρος οπαδών ή ακόμα και μελών του Κόμματος. Την ίδια στιγμή (αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι η πλειοψηφία τους κατευθύνθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ), οι απώλειες αφορούσαν ουσιαστικά στο σπονσοράρισμα και εν τέλει τη νίκη μιας βαθιά αστικής κοινοβουλευτικής αντίληψης, δηλαδή αυτής που καλεί το λαϊκό παράγοντα να αναθέσει την επίλυση των βασικών προταγμάτων της ταξικής πάλης στους πολιτικούς του αντιπροσώπους. Και θυμίζω! Αυτή η αντίληψη δεν περιφρονεί απαραίτητα τους μαζικούς αγώνες, ούτε την ανάγκη της πολιτικοποίησής τους. Απλά τους υποτάσσει στη διεκδίκηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και όχι στην ανατροπή του καπιταλισμού, μεταφέροντας κίβδηλα την αντιπαράθεση από την οικονομία στην πολιτική. Ετσι, το «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» έγινε «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», πάντα χωρίς αναφορά στο κεφάλαιο και τις ευθύνες του για την κρίση.

Η επικράτηση αυτής της αντίληψης, πέρα από την αμέριστη στήριξη που de facto της παρέχεται από την κυρίαρχη ιδεολογία, μιας που αποτελεί ένα από τα κεντρικά ιδεολογήματα δικαιακής - πολιτικής νομιμοποίησης της αστικής εξουσίας, βασίστηκε και στο γεγονός ότι μοιάζει να προσφέρει άμεσες λύσεις χωρίς προσωπική συμμετοχή και επόμενα θυσίες από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εξάλλου, στο μύλο αυτής της αντίληψης κουβαλήσαμε και εμείς νερό, σύντροφοι, αρκετές φορές, μέσα από τις θεωρητικές μας ανεπάρκειες, δουλεύοντας εντεινόμενα στις προεκλογικές περιόδους, αδυνατώντας να αναδείξουμε στους οπαδούς και συμπαθούντες του Κόμματος έγκαιρα το ασύμβατο των στόχων μας με την εξουσία του κεφαλαίου, προωθώντας πολιτικές συνεργασίες τύπου Μπουτάρη, μη αντιστοιχίζοντας τις δομές και τη λειτουργία των μαζικών φορέων με ταξικό προσανατολισμό με τον επιδιωκόμενο στόχο της εργατικής εξουσίας και επόμενα σε ρήξη με λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης κ.λπ. Στο βαθμό που δεν αναστραφεί η επικράτηση της συγκεκριμένης αντίληψης, εύκολα αύριο μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση του λαϊκού παράγοντα εξαιτίας των «κατορθωμάτων» της «αριστερής διακυβέρνησης» και μεθαύριο στην υποστήριξη αντιδραστικών λύσεων τύπου Χρυσής Αυγής.

Βέβαια, ορισμένοι σύντροφοι αποδίδουν όλα αυτά που συντελέστηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα στη συνειδητή παραβίαση του προγράμματος από την ΚΕ. Στην πραγματικότητα λένε πως το ΚΚΕ θα μπορούσε να είχε διασωθεί κοινοβουλευτικά, πρωτοστατώντας το ίδιο στη διάδοση της αστικοδημοκρατικής ψευδαίσθησης στην εργατική τάξη. Αυτό που δε λένε είναι, γιατί επιμένουν σε ζητήματα από καιρό ξεπερασμένα από τις συλλογικές επεξεργασίες του Κόμματος;

Η επικέντρωση στα συγκεκριμένα ζητήματα, όπως και η ενοποίηση της επιχειρηματολογίας (προκειμένου να ενοποιήσει και να καρπωθεί την όποια απογοήτευση), στοχεύει στην άσκηση όλο και μεγαλύτερης πίεσης από τα μέσα και από τα έξω προκειμένου είτε το ΚΚΕ να εγκαταλείψει τη θεμελιώδη αρχή της πάλης για επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, είτε αν τη διατηρήσει να μετρά σημαντικές απώλειες (όχι μόνο κοινοβουλευτικές). Ο ταξικός αντίπαλος εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες μας και σκοπεύει να τις εκμεταλλευτεί και άλλο, αξιοποιώντας όλα τα μέσα.

Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, χρειάζεται δουλειά μυρμηγκιού προκειμένου να πείσουμε την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα όχι μόνο για το δίκιο τους, αλλά και για τη δυνατότητα που έχουν να το επιβάλουν μέσα από την οργάνωσή τους και από την προάσπιση μιας επαναστατικής στρατηγικής. Με αυτή την έννοια, κρίνεται απαραίτητη το επόμενο διάστημα για το κομματικό και ΚΝίτικο δυναμικό η βαθιά και ουσιαστική γνώση της πολιτικής με τη λενινιστική έννοια, δηλαδή της σχέσης των τάξεων ως προς την εξουσία και όχι μια μηχανιστική αναφορά του σοσιαλισμού ως εικόνισμα (που καμιά φορά και ανεξαρτήτως προθέσεων είναι το ίδιο επιζήμια με την προάσπιση της διαχείρισης).

Σε μια εποχή μεγάλης κινητικότητας των μαζών, η επαναστατική στρατηγική θα γίνεται υλική δύναμη ανατροπής, όσο η πολιτική πρωτοπορία θα την καθιστά υπόθεσή τους και έτσι θα αναδεικνύονται οι σημαντικότατες παρακαταθήκες του καινούριου προγραμματικού ντοκουμέντου (σοσιαλιστική επερχόμενη επανάσταση, κοινωνική-ταξική συμμαχία για την ανατροπή του καπιταλισμού, αυτοτέλεια του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες, στάση των κομμουνιστών στον πόλεμο κ.λπ.).

Οποιος απ' την άλλη επιλέγει την εύκολη λύση της αστικής διαχείρισης, ο δρόμος ανοιχτός...

Παραπομπή

1. Βλαντιμίρ Λένιν, Το Ι Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς - Απαντα, τόμ. 37 (σ. 498), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

Μετά την δύσκολη περίοδο '74-'91, για την οποία το κόμμα θα κριθεί αυστηρά από την ιστορία, το ΚΚΕ με σταθερά βήματα βρίσκει το δρόμο του. Σημαντικός και αναγκαίος σταθμός ήταν το 15ο Συνέδριο και η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το σοσιαλισμό (1995). Επόμενο αναγκαίο βήμα ήταν το 18ο Συνέδριο, στο οποίο το κόμμα απέδειξε ότι ως συλλογικός διανοητής μπορεί να αφομοιώνει δημιουργικά την εμπειρία από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Οι επεξεργασίες του 18ου Συνεδρίου ήταν μία εξαιρετικά σημαντική συμβολή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, συνέβαλλαν στη συζήτηση για τη στρατηγική και την τακτική κάθε επίδοξου κομμουνιστικού κόμματος. Το σχέδιο προγράμματος που προτείνεται στο 19ο Συνέδριο, έρχεται να δώσει υλική μορφή σε αυτά τα συμπεράσματα. Στο πρόγραμμα κάθε κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να σκιαγραφείται η πολιτική του στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ετσι, το σχέδιο προγράμματος καταφέρνει πλέον να ενσωματώσει την εμπειρία της ταξικής πάλης τόσο σε συνθήκες καπιταλισμού όσο και σε συνθήκες σοσιαλισμού.

Ιδιαίτερα ενθαρρυντικό στοιχείο στις θέσεις, είναι η απόσταση από τη συμμετοχή σε εξουσία που πιθανόν προκύπτει από το αστικό Κοινοβούλιο. Είναι σαφές ότι δεν μπορεί να προκύψει όργανο εργατικής εξουσίας (ούτε καν μεταβατικό), στο οποίο να εκπροσωπούνται ταυτόχρονα (ψηφίζοντας ή όχι) εργάτες και καπιταλιστές. Στόχος είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και τίποτα λιγότερο (βλ. «μίνιμουμ πρόγραμμα»). Επίσης, θετική είναι η εγκατάλειψη της παλαιότερης εκτίμησης περί εξαρτημένης χώρας. Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του και η ιμπεριαλιστική πυραμίδα αποτυπώνει τους συσχετισμούς μεταξύ των κρατών σε επίπεδο οικονομίας και πολιτικής. Θετική είναι η (έστω και με καθυστέρηση) αποσαφήνιση των θέσεων για τα «εθνικά ζητήματα». Τέλος, είναι ξεκάθαρο ότι το ΚΚΕ δεν απευθύνεται σε κανενός είδους «αριστερά». Απευθύνεται κατ' αρχήν στην εργατική τάξη, και έπειτα στους συμμάχους της.

Τα τελευταία χρόνια το κόμμα έχει σωστά διατάξει και προσανατολίσει το δυναμικό του στην οικονομική πάλη. Η δράση του κόμματος ήταν που ανέκοψε, στο βαθμό που μπορούσε, την εξαιρετικά ισχυρή επίθεση του αντίπαλου. Παρ' όλα αυτά, τόσο στην περίοδο της κρίσης, όσο και στην περίοδο της ύφεσης που διατρέχουμε αυτή τη στιγμή, και ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν πιο ευνοϊκές (γιατί αποκαλύφθηκαν οι συγκαλυμμένες αντιθέσεις του καπιταλισμού), δεν σημειώθηκε άνοδος του υποκειμενικού παράγοντα. Εξετάζουμε κάποιες από τις υποκειμενικές αδυναμίες του κόμματος, που συνέβαλλαν σε αυτό.

Σωστά εκτιμήθηκε ήδη από το 2010, ότι: «Ο βασικότερος ανασταλτικός υποκειμενικός παράγοντας στην προώθηση της στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος έχει να κάνει με την απόσπαση της οικονομικής από την πολιτική πάλη».(Απόφαση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη δουλειά στην ε.τ., 3/2010). Η ένταση της επίθεσης στο πεδίο της οικονομικής πάλης, δεν επέτρεψε στο δυναμικό του κόμματος να προετοιμαστεί και να αντεπεξέλθει στο πεδίο της πολιτικής και ιδεολογικής πάλης, παρά το ότι ήταν έγκαιρα εφοδιασμένο (Αποφάσεις 18ου Συνεδρίου). Το αλάνθαστο και καθολικό μέτρο εκτίμησης της δράσης του κόμματος, πρέπει να είναι η προώθηση της στρατηγικής του. Κύριο καθήκον των κομμουνιστών είναι, στα πλαίσια της δράσης τους να κερδίζουν καθημερινά συνειδήσεις στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Οταν αυτός ο δείκτης είναι θετικός, τότε μόνο μπορεί να προχωρήσει η οργανωτική ανάπτυξη, τα βήματα στο εργατικό κίνημα και όλοι οι υπόλοιποι ποιοτικοί δείκτες. Μόνο αυτό μπορεί να είναι παρακαταθήκη. Τα οφέλη μιας πιθανής νίκης σε μια πλευρά της οικονομικής πάλης, εάν δε συνδέονται με το ζήτημα της εξουσίας, εκτός του ότι είναι πρόσκαιρα, εγκυμονούν τον κίνδυνο της εξαγοράς. Η αστική τάξη ξέρει να αξιοποιεί τις αναγκαίες παραχωρήσεις της, ώστε να ανανεώνει τις συμμαχίες της. Εν τέλει, οι σοβαρές παραχωρήσεις της (στο βαθμό που είναι αντικειμενικά δυνατές), γίνονται μόνο μπροστά στο φόβο και στον κίνδυνο της απώλειας της εξουσίας της. Αντίστοιχα και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες διαλύονται μόνο δίπλα στην πλήρη εικόνα ενός εργατικού κράτους, μόνο με τη συνειδητοποίηση της νομοτέλειας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η δράση των μελών του κόμματος στους φορείς και στα μορφώματα που δρουν και παρεμβαίνουν, δεν πρέπει να αυτονομείται και να υπερτιμάται, δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος της προώθησης της στρατηγικής του. Η δράση αυτή πρέπει να υποτάσσεται στη στρατηγική. Πρέπει πάντα να είναι σαφές τι ακριβώς κάνουμε και γιατί. Πέρα και πάνω από αυτό, είναι επιτακτική ανάγκη να πυκνώσει και να δυναμώσει η αυτοτελής δράση του κόμματος, ενώ ταυτόχρονα να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει κάθε μορφή πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης. Με βάση τα παραπάνω, το σχέδιο προγράμματος ανταποκρίνεται καλύτερα στις ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις της εποχής, κατ' αρχήν γιατί βάζει πιο επιτακτικά και στηρίζει επιστημονικά την υπόθεση του σοσιαλισμού.

Η μικροαστική αντίληψη κάποιων δυνάμεων μέσα και δίπλα στο κόμμα, των δυνάμεων που επί της ουσίας δεν κατανοούν την αναγκαιότητα του 19ου Συνεδρίου, ανάγκασε το κόμμα να προβεί σε ενέργειες που είναι αντίθετες στον προσανατολισμό του, τις οποίες πλήρωσε και πληρώνει. Κάποιες από αυτές είναι: Συνεργασία στις τοπικές εκλογές του 2006 με το ΔΗΚΚΙ, κάλεσμα της ΚΕ (20/5/2012) σε «αριστερούς» στις βουλευτικές του Ιούνη 2012, υιοθέτηση της αριστερίστικης πρακτικής της «άρνησης πληρωμής» π.χ. των χαρατσιών και μάλιστα αναγωγή σε σημαντικό ζήτημα, συλλογή ηλεκτρονικών(!) υπογραφών(!) για πρόταση νόμου(!) στο αστικό κοινοβούλιο που καταργεί τα μνημόνια. Οι ταλαντεύσεις δεν αρμόζουν στο ΚΚΕ. Πρέπει να προχωρήσει πιο αποφασιστικά στη γραμμή που χαράζει με το 19ο Συνέδριο.

Βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσει το κόμμα να ανταποκριθεί στα αυξημένα του καθήκοντα, είναι η άνοδος του χαμηλού ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των στελεχών, μελών και του κύκλου επιρροής. Επίσης, χρειάζεται μεγαλύτερη αυστηρότητα στην υλοποίηση των αποφάσεων όλων των οργάνων. Να πολεμηθούν τα φαινόμενα πρακτικισμού και τυποποίησης, και πιο αποφασιστικά να τσακιστούν τα φαινόμενα οργανωτικού φιλελευθερισμού και παραγοντισμού στα (χαμηλά κυρίως) στελέχη, τα οποία θα μπορούσαν να ελέγχονται και από τακτική ανακαταγραφή. Να τσακιστούν τα φαινόμενα παραβίασης του καταστατικού (βλ. διαρροές εσωτερικών κειμένων στον αστικό Τύπο). Τέλος, το επίπεδο του «Ριζοσπάστη» συμβάλλει και αυτό στη χαμηλή κυκλοφορία του. Είναι ανάγκη να δοθεί βάρος στην επώνυμη πολιτικοποιημένη αρθρογραφία, με τακτική αρθρογραφία των μελών της ΚΕ και των τμημάτων της, με αποφυγή λαϊκισμών και άνευ λόγου χυδαιοτήτων (το τελευταίο ισχύει και για το 902.gr). Στο πεδίο των ανταποκρίσεων, να αποφεύγονται οι υπερβολές και να ανακτηθεί η αξιοπιστία. Τέλος, να δοθεί χώρος στη ΜΛ φιλοσοφία (αντικαθιστώντας π.χ. τις διάφορες «αθλητικές ειδήσεις» με τους γηπεδικούς τίτλους). Να δοθεί χώρος στη ΜΛ θεωρία που αφορά τον πολιτισμό και τις επιστήμες, η απουσία της οποίας έχει περισσότερα από τα προφανή αποτελέσματα.

Εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη!

Ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ!