Καθώς η αγανάκτηση των λαών για τα αποτελέσματα της πολιτικής της ΕΕ μεγαλώνει, πιάνουν δουλειά παλιοί και νέοι μηχανισμοί, για να αφήνει αυτή η αγανάκτηση ανέγγιχτη τη ρίζα των λαϊκών προβλημάτων, δηλαδή τη στρατηγική που υπηρετεί το κεφάλαιο.

Ετσι, σε μια περίοδο που και στη Γαλλία κλιμακώνεται η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, δυναμώνουν οι προσπάθειες ώστε μια σειρά κινητοποιήσεις που γίνονται, να μετατραπούν ουσιαστικά σε πεδία διεύρυνσης των ενδοαστικών διεργασιών που συνδέονται με την ανάγκη του κεφαλαίου να βρει ικανότερο πολιτικό προσωπικό. Το Σαββατοκύριακο, ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας και της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης, Γιάννης Βαρουφάκης, βρέθηκε στην πλατεία Δημοκρατίας, στο Παρίσι, σε μια από τις «γενικές συνελεύσεις», όπως εμφανίζονται από διοργανωτές του κινήματος «Ολονυκτία» («Nuit Debout») που έχει εμφανιστεί τους τελευταίους μήνες. Μεταφέροντας την «αλληλεγγύη της Αθήνας», ο Βαρουφάκης έσπευσε να παραλληλίσει την «Ολονυκτία» με την «κατάληψη της πλατείας Συντάγματος» το 2011 και τους «Αγανακτισμένους» που ξεφύτρωσαν σε ισπανικές πόλεις, για να ισχυριστεί: «Ηταν ένας σεισμός. Αλλάξαμε την πολιτική στην Ελλάδα, αλλά επίσης και στην Ευρώπη...».

Βεβαίως, αυτή η εμφανέστατη κοροϊδία που πλασαρίστηκε ως δήθεν δυνατότητα φιλολαϊκής πολιτικής, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αλλαγή διαχειριστή στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από το Γενάρη του 2015 κάνει αγώνα δρόμου για την υπηρέτηση του στόχου της ανάκαμψης για το ελληνικό κεφάλαιο, ενώ ο Βαρουφάκης δε διαφώνησε ποτέ ως προς αυτό το στόχο, μόνο ως προς την αποτελεσματικότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Βεβαίως, δεν ήταν «αλλαγή» υπέρ των λαών οι «Αγανακτισμένοι» που εμφανίστηκαν στις ισπανικές πλατείες, από τους κόλπους των οποίων ξεπήδησε το κόμμα «Ποδέμος», που σήμερα θέτει τους δικούς του όρους για το σχηματισμό της επόμενης αστικής κυβέρνησης. Αλλαγή υπέρ των λαών δεν πρόκειται να φέρουν ούτε και νέα σχήματα, όπως το «πανευρωπαϊκό» κόμμα με την ονομασία DiEM25 που ίδρυσε ο πρώην «αριστερός» υπουργός, για να τα βάλει όχι με την οικονομία που είναι οργανωμένη με βάση τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά με την «κοινή γραφειοκρατία» και το «κοινό νόμισμα» που διαιρούν λαούς, με μια «ανίερη συμμαχία κοντόφθαλμων πολιτικών, οικονομικά ανίδεων "τεχνοκρατών" και "ειδικών"» (όπως διευκρινίστηκε στην ιδρυτική συνάντηση του DiEM25). Για να τα βάλει, δηλαδή, με πολιτικούς και επιλογές που πολλοί θεωρούν ότι δεν αποδίδουν σωστά για τις σημερινές ανάγκες των μονοπωλίων.

Βεβαίως, σε κινητοποιήσεις όπως και αυτές που πραγματοποιούνται στη Γαλλία ως «Nuit Debout», συμμετέχουν συχνά και εργαζόμενοι, αγωνιστές κ.τ.λ. που αναζητούν αληθινά τρόπους να διαμαρτυρηθούν για την αντιλαϊκή επίθεση. Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν αναιρεί την ικανότητα του συστήματος να «τρυπώνει» σε διαμαρτυρίες που θέλει να στρέψει μακριά από κάθε ταξικά προσανατολισμένη μορφή οργάνωσης και αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο. Να σπέρνει συγχύσεις ως προς τις αιτίες των αντεργατικών μέτρων που προωθούνται. Να προβάλλει κάλπικες για τους λαούς εναλλακτικές, που στην πραγματικότητα είναι εναλλακτικές μόνο για τους δυνάστες του.

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι από την παριζιάνικη πλατεία Δημοκρατίας, ο Βαρουφάκης έσπευσε να αθωώσει ουσιαστικά την κυβέρνηση Ολάντ, εμφανίζοντάς την ούτε λίγο - ούτε πολύ ως καμιά «παρασυρμένη περιστέρα» που παραστράτησε. Ανακάλυψε, λοιπόν, ότι «ο Ολάντ είχε εκλεγεί για να στηρίξει την ανάπτυξη και να βάλει τέρμα στη λιτότητα...».

Ομως, η ανάπτυξη την οποία (και) ο Ολάντ υποσχέθηκε να φέρει αφορούσε τη γαλλική πλουτοκρατία, η λιτότητα που είχε υποσχεθεί να τερματίσει αφορούσε τα περιθώρια ευέλικτης ικανοποίησης των αναγκών του κεφαλαίου έναντι των ανταγωνιστών του. Πρόβλημα του κεφαλαίου είναι τα όσα δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να κάνει η κυβέρνηση Ολάντ, από το σύνολο των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει να επιταχύνει υπέρ της γαλλικής αστικής τάξης, σε ανταγωνισμό με αυτή της Γερμανίας. Και επειδή η όξυνση του ανταγωνισμού δυναμώνει την ανησυχία στο εσωτερικό της, θα δυναμώσουν και μια σειρά διεργασίες που σχετίζονται με την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού. Πριν δέκα μέρες περίπου, ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Ολάντ, Εμανουέλ Μακρόν, ανακοίνωσε ότι προχωρά στην ίδρυση νέας πολιτικής «κίνησης» με τον τίτλο «En Marche», για να συνεργαστεί - κατά δήλωσή του - και με «ανθρώπους από τη δεξιά».

Σε αυτή τη βάση, η πείρα που συγκεντρώνεται και στη Γαλλία βεβαιώνει την ανάγκη ύπαρξης μιας οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας, ενός ΚΚ που θα πρωτοστατεί στη διαφώτιση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να αποκαλύπτονται οι αληθινοί της αντίπαλοι (και όχι να στοχοποιείται μια μερίδα τους για να καθαγιάζεται μια άλλη). Το κεφάλαιο μπορεί να διαθέσει πολλούς ικανούς εκπροσώπους στην υπόθεση της λαϊκής χειραγώγησης. Ασπίδα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της μπορεί να αποτελέσει μόνο η οργάνωση μακριά και κόντρα σε κάθε υπερασπιστή του κεφαλαίου, ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο και την εξουσία του.