Λύσσαξαν την Τρίτη η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των μεγαλοεργοδοτών για την απεργία στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, για τις μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις στην Αθήνα και σε δεκάδες πόλεις.

Το πρόβλημά τους δεν είναι βέβαια «η ταλαιπωρία του κόσμου», όπως χυδαία και υποκριτικά έλεγαν από το πρωί. Ξέρουν καλά ότι η πολιτική τους είναι αυτή που «ταλαιπωρεί» καθημερινά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού. Ξέρουν καλά ότι χιλιάδες από αυτούς συμμετείχαν στην προχτεσινή απεργία, αψηφώντας απειλές, εκβιασμούς, συκοφαντίες.

Οπως ξέρουν καλά ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των βιοπαλαιστών αγροτών, κυρίως οι σημερινοί νέοι και νέες, θα «ταλαιπωρούνται» εφ' όρου ζωής για να κατοχυρώσουν μία σύνταξη πείνας - αν προλάβουν - με το νόμο Βρούτση - Κατρούγκαλου που η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή.

Τι είναι επομένως αυτό που τους πείραξε πραγματικά; Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι τα ψέματα και η προπαγάνδα τους για «καλύτερες» τάχα συντάξεις και «διόρθωση των αδικιών» με τον νόμο Βρούτση έπεσαν στο κενό. Τους κάθεται στο στομάχι ότι οι προσδοκίες που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν, πως είναι τάχα ο πρώτος νόμος που αυξάνει και δεν μειώνει τις συντάξεις, δεν έπιασαν τόπο.

Τους εξοργίζει το γεγονός ότι οι δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργατοπατέρες στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και σε μεγάλα Εργατικά Κέντρα, δεν κατάφεραν να υπονομεύσουν την απεργία, παρά τη στήριξη και την «αβάντα» που τους κάνουν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία.

Κυρίως, όμως, τους ενοχλεί ότι αυτή η απεργιακή κινητοποίηση οργανώθηκε από τα κάτω, με τις αποφάσεις εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων και άλλων φορέων του κινήματος, που την προετοίμαζαν για μήνες. Και ότι αυτή δεν πρόβαλε μόνο την απαίτηση να αποσυρθεί ο αντεργατικός νόμος Βρούτση - Κατρούγκαλου, αλλά ανέδειξε αιτήματα και διεκδικήσεις για ανάκτηση απωλειών, για σύγχρονα δικαιώματα στην ασφάλεια και τη σύνταξη.

Γι' αυτό, τη μέρα της απεργίας, από το πρωί έως το βράδυ, τα στελέχη της κυβέρνησης και οι τηλεβόες της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα έδωσαν όλα, για να συκοφαντήσουν αιτήματα όπως η μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, οι πραγματικές αυξήσεις στις συντάξεις, η επιστροφή της 13ης και της 14ης σύνταξης, η πρόσβαση όλων σε αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας.

Κουνούσαν το χέρι στους χιλιάδες απεργούς και έλεγαν ότι αυτά μας έφεραν στη χρεοκοπία (!) και ότι είναι απαράδεκτο συνδικαλιστικές οργανώσεις να διεκδικούν πάνω από αυτά που «μπορεί και αντέχει η οικονομία».

Δεν έχουν βέβαια την ίδια άποψη όταν η κυβέρνηση ψηφίζει μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για την εργοδοσία, μείωση της φορολογίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, όταν θεσπίζει εισφορά υγείας στους συνταξιούχους, όταν σακατεύει τα αποθεματικά των Ταμείων και ετοιμάζεται να τα πετάξει βορά στον τζόγο και στη λοταρία των κορακιών που παραμονεύουν πάνω από το ασφαλιστικό σύστημα.

Δεν έχουν την ίδια αγωνία όταν όλες οι κυβερνήσεις ξοδεύουν σταθερά πάνω από 4 δισ. ευρώ το χρόνο για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, ενώ για τις συντάξεις, τα νοσοκομεία, την υγεία και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, την πρόληψη επαγγελματικών κινδύνων δεν περισσεύει ούτε σεντ.

Θλιβερή ήταν όμως και η εικόνα των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ τη μέρα της απεργίας. Την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι απεργούσαν και διαδήλωναν, αυτοί υπερασπίζονταν τον νόμο - λαιμητόμο του Κατρούγκαλου, τον οποίο η κυβέρνηση θωρακίζει και αξιοποιεί ως εφαλτήριο για να πάει ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση. Και ταυτόχρονα, ενώ στα λόγια στήριζαν την απεργία, η «Αυγή» στο διαδίκτυο αναπαρήγαγε την κυβερνητική προπαγάνδα για «κυκλοφοριακό χάος στους δρόμους της Αθήνας» από τις πορείες των εργαζομένων και για «εμπόδια στην ενημέρωση», εξαιτίας της απεργίας στα ΜΜΕ!

Η προχτεσινή απεργία ήταν μαζική και πετυχημένη. Εδωσε καθαρή απάντηση στην κυβέρνηση, έστειλε ηχηρό μήνυμα απόρριψης του νόμου Βρούτση - Κατρούγκαλου.

Η απεργία αποτελεί ταυτόχρονα μία γερή βάση για να οργανωθεί το επόμενο διάστημα από καλύτερες θέσεις, πιο αποφασιστικά, πιο μαζικά ο αγώνας για σύγχρονα δικαιώματα στην Ασφάλιση, στη σύνταξη, στην Υγεία. Σ' αυτήν την υπόθεση οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Συνδικάτα που πρωτοστάτησαν για την οργάνωση της απεργίας, οι κομμουνιστές που δρουν στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνες και είναι σίγουρο ότι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.