Τι είναι εκείνο που ενώνει τους πρέσβεις ΗΠΑ, Τουρκίας, Ισραήλ, τρεις πρώην υπουργούς Εξωτερικών της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και ένα σωρό από ειδικούς, «δεξαμενές σκέψης» και αστικά επιτελεία;

Μα φυσικά τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, όσο και εκείνα του κεφαλαίου για τον ενεργειακό πλούτο και τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς του, που επιβάλλουν την εμβάθυνση της ελληνικής εμπλοκής, τη διαφύλαξη της ΝΑΤΟικής συνοχής και επομένως το γρήγορο κλείσιμο «εκκρεμοτήτων» και «διαφορών», την επιτάχυνση «διευθετήσεων» (και) στα Ελληνοτουρκικά, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, την προώθηση των διαφόρων σεναρίων συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων με ορίζοντα τη Χάγη.

Κι αν κανείς αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τις δυο συζητήσεις που οργανώθηκαν την περασμένη Τρίτη από γνωστές «δεξαμενές σκέψης», με τη συμμετοχή όλων των παραπάνω.

Τι επιβεβαιώθηκε εκεί;

Πως οι επικίνδυνες διευθετήσεις που προωθούνται αποτελούν προϋπόθεση της αμερικανοΝΑΤΟικής «τάξης» στην περιοχή, όπου «ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων έχει επιστρέψει», «Ρωσία και Κίνα έχουν πλέον παρουσία» και «αντιδιαμετρικά αντίθετα συμφέροντα από τις ΗΠΑ», όπως τόνισε ξανά ο Αμερικανός πρέσβης.

Διαγράφτηκαν δηλαδή η «μεγάλη εικόνα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η συγκρότηση των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, με το βλέμμα στην παραπέρα όξυνση, ο κρίσιμος ρόλος της Τουρκίας στη διαμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων και η προσπάθεια για παραμονή της στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με τα ανάλογα βέβαια ανταλλάγματα.

Χαρακτηριστικά άλλωστε είναι τα όσα είπε ο Τούρκος πρέσβης. Αφού διαβεβαίωσε πως «είμαστε και θα παραμείνουμε πιστός σύμμαχος του ΝΑΤΟ», διαφημίζοντας την ικανότητα της Τουρκίας για «προβολή σταθερότητας» έως το Κέρας της Αφρικής, σημείωσε πως «πρέπει να καθορίσουμε τις θαλάσσιες ζώνες και τους αεροδιαδρόμους όχι μόνο για εμάς αλλά και για τρίτες χώρες», δίνοντας τον... ορισμό του «γκριζαρίσματος» σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο εντός πλαισίου ΝΑΤΟ.

Τα παραπάνω δίνουν τον τόνο και των σχημάτων «συνεργασίας» που στήνονται μεταξύ των αστικών τάξεων της περιοχής, με τα πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου στην Ενέργεια, αλλά και στη ναυτιλία, στην κρουαζιέρα, στη ναυπηγοεπισκευή να περιγράφονται ως «συγκολλητική ουσία», και τις ΗΠΑ και την ΕΕ «σε ρόλο υπερκείμενης πηγής ισχύος», όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε.

Αλλά και σχήματα όπως το «Φόρουμ Ενέργειας της Ανατολικής Μεσογείου» να περιγράφονται ως «στρατηγικό μέσο όχι απλώς για την οικονομική εκμετάλλευση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων της περιοχής, αλλά και για την πολιτική σταθεροποίησή της». Για να «ξεκλειδώσουν» αυτά τα επικίνδυνα σχέδια δρομολογούνται με ταχύτητα και οι «διευθετήσεις» στα «δίδυμα των ανταγωνισμών» Ελλάδας - Τουρκίας, Ισραήλ και Παλαιστίνης και ευρύτερα.

Στους σχεδιασμούς αυτούς είναι χωμένη μέχρι τα μπούνια η αστική τάξη, με τις πολιτικές δυνάμεις της να προωθούν αποφασιστικά τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης, αναζητώντας τους δρόμους και τα όρια των «επώδυνων αλλά αναγκαίων» συμβιβασμών με την Τουρκία «αξιολογώντας και την όποια σύγκλιση συμφερόντων σε σχέση με την ανάπτυξη, το περιβάλλον, την Ενέργεια, τον Τουρισμό και πολλά άλλα» (Γ. Παπανδρέου), εστιάζοντας στην «ανάγκη η Ελλάδα να διασφαλίσει την πρωτοβουλία των κινήσεων» πριν «οι τρίτοι να μας επιβάλουν να κάτσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» (Ντ. Μπακογιάννη), με μπούσουλα ότι «η μόνη ρεαλιστική προοπτική επίλυσης της διαφοράς πρέπει να αποδέχεται την ένταξη της άλλης πλευράς στην ενεργειακή εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου» (Κατρούγκαλος).

Ζυμώνοντας όλοι μαζί κι αντάμα το κάλπικο για τους λαούς δίλημμα: Είτε «επιβολή του νόμου της ζούγκλας» είτε «επίλυση των προβλημάτων μέσω διαλόγου και διαιτησίας», με «επώδυνες» (για τους λαούς), αλλά «δίκαιες» τάχα μοιρασιές ανάμεσα στους καπιταλιστές, συνεκμετάλλευση των ενεργειακών και άλλων πόρων.

Κρύβοντας ότι τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ - κεφαλαίου είναι ο ορισμός της καπιταλιστικής «ζούγκλας», είτε οδηγήσουν σε πρόσκαιρους συμβιβασμούς και διευθετήσεις, σε σχέδια «συνεκμετάλλευσης» - ληστείας του ενεργειακού πλούτου των λαών της περιοχής, που με μαθηματική ακρίβεια προετοιμάζουν τους επόμενους γύρους των ανταγωνισμών, είτε οδηγήσουν σε θερμά επεισόδια ή ακόμα και μια πολεμική αντιπαράθεση που θα πληρώσουν και πάλι οι λαοί, ως μέσο για τις νέες μοιρασιές, «ισορροπίες» και «ολοκληρωμένες λύσεις» των ιμπεριαλιστών.

Ξανά και ξανά επιβεβαιώνεται πως διέξοδο στη «ζούγκλα» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και ανταγωνισμών μπορούν να ανοίξουν μόνο οι λαοί δυναμώνοντας την αλληλεγγύη και την κοινή πάλη απέναντι στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, δυναμώνοντας σε κάθε χώρα την πάλη απέναντι στην αστική τάξη, για να απαλλαγούν από την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου.