Από τις φετινές λαϊκές διαδηλώσεις στην Κοπεγχάγη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης

Παρ' όλα αυτά, προσφέρουν αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα και πάνω απ' όλα επιβεβαιώνουν την απόλυτη ορθότητα των γενικότερων εκτιμήσεων του Κόμματός μας, του ΚΚΕ, για το πολιτικό πρόβλημα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και την άμεση ανάγκη για ευρύτερη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση, στην προοπτική των βαθύτερων αλλαγών στο επίπεδο εξουσίας.

Στη Δανία το Κομμουνιστικό Κόμμα, αν και έχει σωστό προσανατολισμό, είναι πολύ αδύναμο με άμεσο επακόλουθο να είναι και γενικότερα αδύναμος ο ταξικός πόλος και να κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, που βάζει πλάτες στις αναδιαρθρώσεις και παίζει σταθερά το ρόλο του «πυροσβέστη» στις όποιες λαϊκές αντιδράσεις.

Ετσι η μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, μη έχοντας άλλη ορατή διέξοδο έγινε συνένοχος, δίνοντας με την ψήφο της την έγκριση για μια νέα και ισχυρότερη καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων, περισσότερο αυταρχισμό, περισσότερο αντικομμουνισμό και πιο ενεργή συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ανεξάρτητα από ποια από τα κόμματα που εκλέχτηκαν θα πλαισίωναν τελικά το νέο κυβερνητικό σχήμα του πρωθυπουργού Αντερς Φογκ Ράσμουσεν. Ηδη στις 22 Νοέμβρη, πριν ακόμη συσταθεί η νέα κυβέρνηση, ανακοινώθηκαν μέτρα ενίσχυσης της δανέζικης στρατιωτικής αποστολής στο Αφγανιστάν.

Από πρόσφατο μετεκλογικό γκάλοπ προκύπτει ότι το 54% των Δανών, πιστεύουν ότι ούτε το κυβερνών δεξιό κόμμα, ούτε το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας μπορούν να δώσουν λύσεις στα αυξανόμενα λαϊκά προβλήματα.

Το δεξιό κυβερνητικό κόμμα του πρωθυπουργού Ράσμουσεν από 29% που είχε πάρει στις εκλογές του 2005, πήρε μόνο 26,3 και έχασε 6 βουλευτές.

Το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας πήρε μόνο 25,5% και είναι το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα του κόμματος στα τελευταία 100 χρόνια, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι παρ' όλες τις αλλαγές στην ηγεσία, το νέο προφίλ του κόμματος και παρ' όλη τη δυσαρέσκεια του κόσμου από την κυβερνητική πολιτική, η σοσιαλδημοκρατία πια δεν μπορεί να αποτελέσει πειστική εναλλακτική λύση στο νεοφιλελευθερισμό, όπως θα επιθυμούσαν οι ίδιοι. Ούτε καν εδώ στη Σκανδιναβία όπου οι ιστορικές παραδόσεις, το χτίσιμο του σκανδιναβικού μοντέλου και η απόλυτη κυριαρχία τους στα συνδικάτα, είναι παράγοντες υπέρ τους.

Το κόμμα του πρασινοκόκκινου συνασπισμού, ένα οπορτουνιστικό κόμμα που φλερτάρει με το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, από 3,7% που είχε πάρει στις προηγούμενες εκλογές πήρε μόνο 2,2%. Πράγμα εξηγήσιμο, αφού τα προεκλογικά επιχειρήματά του περιορίζονταν στο να φύγει η δεξιά και να γίνει πρωθυπουργός η πρόεδρος του κόμματος της σοσιαλδημοκρατίας, για να είναι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας. Αυτό ήταν το επιχείρημα αυτού του κόμματος, που διατηρεί και πολύ στενές σχέσεις με το ΣΥΝ στην Ελλάδα, και που προσπαθεί να μας πείσει ότι οι ταξικοί αγώνες ανήκουν στο παρελθόν και ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος μέσω της κεντροαριστερής διαχείρισης.

Αλλο ένα αξιοπρόσεκτο γεγονός είναι ότι το ακροδεξιό ρατσιστικό Λαϊκό Κόμμα, που μετείχε στην προηγούμενη κυβέρνηση, διατήρησε τα ποσοστά του στο 14%. Η ευρύτερη εκλογική βάση αυτού του κόμματος (παρόμοιο του ΛΑ.Ο.Σ), προέρχεται από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι κυρίως ψηφοφόροι κατωτάτου μορφωτικού επιπέδου, από τα λαϊκά στρώματα και τις υποβαθμισμένες περιοχές, απογοητευμένοι από την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι στρέφονται προς αυτό το άκρως αντιδραστικό και επικίνδυνο κόμμα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι για όλα τα προβλήματα της τελευταίας 20ετίας φταίνε οι ξένοι εργάτες.

Αλλωστε αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης του Λαϊκού Κόμματος.

Το κακό όμως είχε αρχίσει από τη δεκαετία του '90 όταν οι σοσιαλδημοκράτες ήταν στην κυβέρνηση. Εκτός από το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους και του ασφαλιστικού συστήματος, εξαπέλυσαν και έναν ανελέητο ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στους ξένους. Υπουργοί, δήμαρχοι, κομματικά στελέχη άρχισαν να δικαιολογούν την εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ως αντίδοτο στα κοινωνικά προβλήματα που έχει φέρει η μετανάστευση. Ετσι πήραν μια σειρά σκληρά μέτρα ενάντια στη μετανάστευση, που αργότερα τα αντέγραψαν και άλλες χώρες.

Συγκεκριμένα θα αναφέρουμε ότι στις 15/2/2000, η γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung», έγραψε σχετικά με το θόρυβο που είχε δημιουργηθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για τυχόν κυρώσεις προς την Αυστρία εξαιτίας της συμμετοχής στην κυβέρνηση του ακροδεξιού κόμματος του Χάιντερ, ότι οι θέσεις του Κόμματος Ελευθερίας του Χάιντερ, είναι θέσεις επίσημες της δανικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης.

Ακόμη στις 18/8/1998 η εποπτεία προσφύγων του ΟΗΕ (UNHCR), έστειλε επιστολή στη δανέζικη κυβέρνηση με μια σειρά παρατηρήσεις για την αυστηρότητα των μεταναστευτικών μέτρων που δεν ανταποκρίνονται στις αρχές του ΟΗΕ.

Με την προσχώρηση αργότερα και αρκετών στελεχών, ακόμη και πρώην υπουργών από τη σοσιαλδημοκρατία στο Λαϊκό Κόμμα για να εκφράζουν πιο ελεύθερα τα ρατσιστικά τους συναισθήματα, το κόμμα αυτό πήρε τα πάνω του και σήμερα βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Η εικόνα που δημοσιοποιήθηκε προεκλογικά, με τις κυρίες, αριστερά την Pia Kjζrsgaard πρόεδρο του ακροδεξιού ρατσιστικού Λαϊκού Κόμματος, και δεξιά την Helle Thorning πρόεδρο του κόμματος της σοσιαλδημοκρατίας να συζητούν, τρώγοντας σε κλίμα χαράς και αισιοδοξίας για μετεκλογικές συνεργασίες, τα λέει όλα.

Ο πρωθυπουργός είχε κηρύξει πρόωρες εκλογές, για να κατευνάσει τα πνεύματα, αφού αναμένονται μεγάλες αντιδράσεις από τους εργαζόμενους με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις, που αρχίζουν το Γενάρη, και για να αποφύγει το δημοψήφισμα για τη νέα μεταρρυθμιστική συνθήκη στην ΕΕ. Δεν είναι σίγουρο ότι οι εξελίξεις θα τον δικαιώσουν.

Σε ποσοστά και βουλευτές έχασε και η νέα κυβέρνηση αποτελούμενη και πάλι από τα τρία κόμματα, το νεοφιλελεύθερο, το συντηρητικό και το Λαϊκό Κόμμα, έχει οριακή πλειοψηφία με 90 βουλευτές σε σύνολο 179.

Από την άλλη τα περισσότερα κόμματα της καλούμενης αντιπολίτευσης είναι πρόθυμα να μπουν στην κυβέρνηση και να βοηθήσουν. Πρώτη η πρόεδρος της σοσιαλδημοκρατίας δήλωσε ότι το νέο κυβερνητικό πρόγραμμα έχει πολλά θετικά σημεία, για συνεργασία, και το κόμμα της θα συμβάλλει όπου είναι δυνατό.

Η ηγεσία του εργοδοτικού συνδικαλισμού, από τη μια είναι αντιμέτωπη με εξοργισμένους εργαζόμενους, που απαιτούν μεγάλες αυξήσεις εδώ και τώρα, γιατί δεν πάει άλλο και από την άλλη μετέχοντας στον κοινωνικό διάλογο προσπαθεί να βρει με ποιο τρόπο και λιγότερες απώλειες θα ξανακοροϊδέψει τους εργαζόμενους και θα τους πείσει ότι λόγω της παγκοσμιοποίησης και του μεγάλου διεθνούς ανταγωνισμού δεν υπάρχουν περιθώρια για αυξήσεις, και καλό θα είναι οι εργαζόμενοι αντί να ζητούν και να απαιτούν να κοιτάξουν να δουλεύουν περισσότερο και να γίνουν πιο παραγωγικοί, διαφορετικά, όπως ήδη διαπιστώνουν στην καθημερινότητα, ένα μεγάλο μέρος θα αντικατασταθεί, με την εφαρμογή της οδηγίας Μπολκενστάιν, από φτηνότερους εργάτες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και νυν μέλη της ΕΕ.

Κλείνοντας επανερχόμαστε στην επιβεβαίωση της ορθότητας των θέσεων του ΚΚΕ, ότι το ζήτημα είναι πώς θα δυναμώσει η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και πώς θα δρομολογηθεί ο μαζικός απεγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων από τη λογική του μονόδρομου, των ιδεολογημάτων και της πολιτικής των κομμάτων του κεφαλαίου και της ενσωμάτωσης.

Η επέτειος των 90 χρόνων από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, δίνει την ευκαιρία σε όλους μας, όπου βρισκόμαστε να προβάλλουμε την αδιαμφισβήτητη σημασία της επικαιρότητας του Σοσιαλισμού. Πρέπει όλοι να καταβάλλουμε προσπάθειες στον κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, να γίνουν εκδηλώσεις για να ακούσουν όσο πιο πολλοί εργαζόμενοι, ότι όλα τα προβλήματα που τους απασχολούν σήμερα, όπως οι εργασιακές σχέσεις, η ανεργία, το Ασφαλιστικό, η Παιδεία, η Υγεία και τα δημοκρατικά δικαιώματα, είχαν λυθεί από πολύ νωρίς μετά την επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης, και μόνο έτσι θα ξαναλυθούν.