Το θέμα, βέβαια, δεν είναι νομικό - αν και έχει πολιτική σημασία το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι αυτοί έχουν ακόμα και αυτή την ασφυκτική αστική νομιμότητα στην προκειμένη περίπτωση με το μέρος τους - αλλά πολιτικό. Διότι η κυβέρνηση γνωρίζει τα τεράστια κενά στην Αρχαιολογική Υπηρεσία ...αφού η ίδια και οι προηγούμενες τα δημιούργησαν! Ετσι, αποτελεί επιλογή να φορτώνεται με ακόμη περισσότερες υποχρεώσεις το υπάρχον προσωπικό, το οποίο, όπως σημειώνει και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, υποχρεώθηκε σε μετακινήσεις και αποσπάσεις, λόγω των πιεστικών αναγκών που το ίδιο το ΥΠΠΟΤ παραδέχεται ότι υπάρχουν!
Βέβαια, κατά την προσφιλή τακτική των κυβερνήσεων, το ένα υπουργείο «πετάει» το «μπαλάκι» στο άλλο, εν προκειμένω στο υπουργείο Εσωτερικών. Λες και δεν είναι όλοι μια κυβέρνηση! Πάντως, οι εργαζόμενοι και στον πολιτισμό πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και να μην παγιδευτούν στη νομική πλευρά του θέματος, αφού η πείρα και από τους συμβασιούχους δείχνει ότι οι «αγώνες» ...στους διαδρόμους των δικαστηρίων, στους οποίους καλούν σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, είναι αδιέξοδοι.
Γεννημένος στις 20/3/1948 από γονείς πρόσφυγες, μεγάλωσε ακούγοντας τους αυτοδίδακτους μουσικούς κι έμαθε ν' αγαπά τη γνώση και να εκτιμά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Από νωρίς επέλεξε ν' ακολουθήσει το μελωδικό μονοπάτι. Η πρώτη του συστηματική επαφή με τη μουσική ήταν μέσω συγκροτημάτων την περίοδο 1965-1970, ενώ στο στρατό γράφει τα πρώτα του τραγούδια και κατασκευάζει ένα τρίχορδο όργανο, το «οργανάκι» όπως το είχε βαφτίσει. Το 1972 μπαίνει στο δημιουργικό χώρο της σύνθεσης και φτιάχνει το δικό του «χειροποίητο» στούντιο, το «Αγροτικόν», το οποίο με τα χρόνια έγινε η φιλόξενη, πολύτιμη στέγη για πολλούς νεότερους καλλιτέχνες. Το 1976, τραγουδώντας στους «Αχαρνής» του Διονύση Σαββόπουλου, συναντιέται με τον Μανώλη Ρασούλη και το 1978 δημιουργούν - μαζί και με τον Νίκο Ξυδάκη - την «Εκδίκηση της Γυφτιάς». Ακολουθούν «Τα Δήθεν», το «Χαράτσι», το «Μέσω Νεφών», τα «Σύνεργα», η «Επιτόπιος Ηχογράφησις» στο θέατρο του Λυκαβηττού, το «Οταν Κινδυνεύεις Παίξε την Πουρούδα», η «Μάισσα Σελήνη». Το ιδιόμορφο ερμηνευτικό ύφος του, που συνδυάζει το ροκ με το λαϊκό, το λυγμό του μπαγλαμά με την κιθάρα, ξεχωρίζει, γοητεύει, συνεπαίρνει... Από τις δημιουργικές συνεργασίες του, ξεχωριστή αυτή το 1988 με τον Μάνο Χατζιδάκι στην μπουάτ «Σείριος» και στο δίσκο «Στο Σείριο Υπάρχουνε Παιδιά»... Ο Ν. Παπάζογλου επέλεγε να κάνει τις δικές του παραγωγές (με σήμα την ετικέτα «Στρογγυλοί Δίσκοι»), ενώ παραχωρούσε δωρεάν το στούντιο «Αγροτικόν» για ηχογραφήσεις νέων δημιουργών. Με την ορχήστρα του «Λοξή Φάλαγγα», «όργωνε» τη χώρα τα καλοκαίρια δίνοντας συναυλίες, με καταληκτική την καθιερωμένη συναυλία του Σεπτέμβρη στο Λυκαβηττό.
Στις 8, 9, και 10 του Απρίλη, οι σπουδαστές και των τριών ετών της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου είχαν την τύχη να συναντήσουν τον Σεργκέι Τσερκάσκι (σκηνοθέτη, καθηγητή και διευθυντή Σπουδών στην Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Αγίας Πετρούπολης) και να παρακολουθήσουν ένα εντατικό μάθημα για το Σύστημα Στανισλάβσκι. Η συνεισφορά του Τσερκάσκι στη διδασκαλία της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας έχει βραβευτεί στην πατρίδα του και σε πολλές άλλες χώρες, από τις ΗΠΑ έως την Ιαπωνία, όπου δίδαξε σε πανεπιστήμια και ακαδημίες θεάτρου.
Στο πρώτο μέρος του μαθήματος, ο Σεργκέι Τσερκάσκι ανέλυσε το Σύστημα Στανισλάβσκι (γνωστό από τα εκδομένα στα ελληνικά βιβλία του Κ. Στανισλάφσκι), με βάση την εξέλιξη του ίδιου του Στανισλάβσκι ως ηθοποιού και σκηνοθέτη, τους συνεργάτες του και τις συνθήκες της εποχής του στη Ρωσία και τον κόσμο.
Στο δεύτερο μέρος, οι σπουδαστές δοκίμασαν ασκήσεις και έκαναν πρόβα στην πρώτη πράξη του τσεχοφικού «Γλάρου» με δύο τρόπους. Με το Σύστημα Στανισλάβσκι και την πρώτη σκηνοθεσία του έργου από τον ίδιο (σύμφωνα με τις σημειώσεις της σκηνοθεσίας που διασώζονται και με τη μακέτα του σκηνικού) και με την ειδική τεχνική αυτοσχεδιασμού (etude) που ο Στανισλάβσκι διαμόρφωσε στο τέλος της καριέρας του και εξέλιξαν συνεργάτες του, όπως ο Μάικλ Τσέχοφ.