ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 18 Μάρτη 2001
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣ»
Βάζει τις λαϊκές ελευθερίες στο «γύψο»

«Είναι ένα ζήτημα, που πρέπει να σχολιαστεί από το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Πάντως, από τη συνεργασία μας με την ελληνική κυβέρνηση, είμαστε ικανοποιημένοι ως τώρα». Με αυτά τα λόγια, ο Αμερικανός πρέσβης στη χώρα μας, Νίκολας Μπερνς, υποδέχτηκε την ανακοίνωση της «τρομονομοθεσίας» που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Αλλωστε, οι ΗΠΑ προέτρεπαν για ενίσχυση του νομοθετικού πλαισίου κατά της τρομοκρατίας. Ετσι, βεβαίως, χαρακτηρίζουν την πάλη εθνικοαπελευθερωτικών και αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων.

Αλλωστε, ο Ν. Μπερνς έχει τονίσει επανειλημμένα ότι «...για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας υπάρχει ανάγκη για μια πιο σθεναρή προσπάθεια...». Αυτή την προσπάθεια υλοποιεί η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο που έδωσε στη δημοσιότητα ο υπουργός Δικαιοσύνης, Μιχάλης Σταθόπουλος. Στον ίδιο, αλλά και στον υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο Αμερικανός πρέσβης έχει «υποσχεθεί την αμέριστη υποστήριξή του».

Την ...αβάντα της στην κυβέρνηση έδωσε και η ΝΔ. Ο Θόδωρος Αναγνωστόπουλος, υπεύθυνος του Τομέα Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης της ΝΔ, δήλωσε ότι «εκτιμούμε ότι το νομοσχέδιο είναι στη σωστή κατεύθυνση. Αισθανόμαστε δικαιωμένοι, γιατί είναι περίπου πανομοιότυπο με αυτό που είχε ψηφίσει η ΝΔ και θα το στηρίξουμε στη Βουλή».

«Πλήττονται βασικά ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες», υπογράμμισε στη Βουλή η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Αναφερόμενη και στο νομοσχέδιο για την πάταξη των διαδηλώσεων, τόνισε: «Είναι φανερό ότι αυτά τα σχέδια της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης των εργαζομένων, μας γυρίζουν στις πιο μαύρες εποχές».

Αυτή τη μαύρη εποχή που ετοιμάζεται με γοργούς ρυθμούς κατήγγειλαν, με ανακοινώσεις, κόμματα, πολιτικές οργανώσεις, δεκάδες μαζικοί φορείς, εκπρόσωποι της πανεπιστημιακής κοινότητας και νομικοί. Κοινός παρονομαστής των περισσότερων αντιδράσεων ήταν η ανάγκη της πάλης, για να μην περάσουν οι ρυθμίσεις της τρομονομοθεσίας. «Ολοι οι δημοκράτες να εντείνουν τον αγώνα, για να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή, για να μην ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου σε βάρος των δημοκρατικών κατακτήσεων του λαού», ανέφερε η ανακοίνωση της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη».

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα αντανακλαστικά των αρχών ήταν σε τέτοια εγρήγορση, που άρχισαν να εφαρμόζουν το νόμο πριν, καν, ψηφιστεί. Ετσι, στη Θεσσαλονίκη ...ξεμάλλιασαν δυο κρατούμενους με ειδική χτένα, για να γίνει εξέταση του γενετικού τους υλικού. Κι όλα αυτά με εισαγγελική εντολή.

Σήμερα, στο «Ριζοσπάστη», ο Γ. Α. Μαγκάκης, καθηγητής Ποινικού Δικαίου και τέως υπουργός και ο Αγγελος Ρεμπής, τέως εφέτης, αναλύουν το νομοσχέδιο - τερατούργημα, επισημαίνοντας τις βαριές συνέπειες για τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και ελευθερίες του λαού.


Γ. Α. ΜΑΓΚΑΚΗΣ
Δεν εξυπηρετεί την καταπολέμηση της τρομοκρατίας

Το προτεινόμενο νομοσχέδιο, κυριολεκτικά, δεν είναι απλώς απαράδεκτο, αλλά επικίνδυνο. Γιατί διευρύνει στο μέγιστο βαθμό όλες τις δυνατότητες παρέμβασης της αστυνομικής εξουσίας του κράτους στη ζωή μας. Με αυτό τον τρόπο συρρικνώνει τις εγγυήσεις που παρέχει το Σύνταγμα και το δημοκρατικό πολίτευμα στα ατομικά μας δικαιώματα και στην προσωπική μας ασφάλεια. Δηλαδή, το νομοσχέδιο προσβάλλει την ασφάλεια του ατόμου. Δεν έρχεται να την προστατεύσει, όπως επικαλούνται.

Επικίνδυνες διευρύνσεις

Πρώτη και σημαντική διεύρυνση της αστυνομικής εξουσίας του κράτους, και κατ' επέκταση και της ποινικής εξουσίας, είναι η διεύρυνση, στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, του εγκλήματος της λεγόμενης σύστασης συμμορίας. Είναι ένα έγκλημα που προβλέπει το Ποινικό Δίκαιο για ορισμένες πράξεις, αλλά με μετριοπάθεια. Τώρα θα τιμωρείται η προπαρασκευαστική πράξη με την καθιέρωση αυτού του εγκλήματος. Αλλά οι προπαρασκευαστικές πράξεις, κατά κανόνα, δεν τιμωρούνται από το σύγχρονο δημοκρατικό Ποινικό Δίκαιο, γιατί πολλά μπορεί να σκέφτεται κανείς, αλλά πολύ λίγα από αυτά προχωρεί να τα υλοποιήσει. Επειδή έχουμε το αξιόποινο μιας προπαρασκευαστικής πράξης με την καθιέρωση του εγκλήματος της σύστασης και συμμορίας, το ισχύον Δίκαιο είναι μετριοπαθές.


Αντίστροφα, ο νόμος διευρύνει αυτό το έγκλημα σε μέγιστο βαθμό, έτσι ώστε σχεδόν καταλήγει να περιλαμβάνει το μισό τμήμα του Ποινικού Δικαίου. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, προβλέπει κακουργηματικές ποινές, ακόμη και κάθειρξη μέχρι δέκα χρόνια για προπαρασκευή, στην ουσία.

Μια άλλη απαράδεκτη διεύρυνση είναι ότι επιτρέπει την αστυνομική διείσδυση, θα λέγαμε, στη ζωή μας, με το να νομιμοποιεί την εγκατάσταση μηχανημάτων αποτύπωσης ήχου ή εικόνων, δηλαδή την εγκατάσταση κοριού ή κρυφής κάμερας, ώστε να παρακολουθήσουν τις συνομιλίες μας και την ιδιωτική μας ζωή. Αυτό που θεωρείται ότι είναι το άλφα και το ωμέγα μιας δημοκρατικής πολιτείας... Να αισθάνεται ο άνθρωπος ότι το σπιτικό του, ο χώρος του, που είναι το άσυλό του, γι' αυτό το λέμε και άσυλο κατοικίας, αυτό καταλύεται. Ακόμη δε, προβλέπει και άλλα παρεμφερή μηχανήματα. Δηλαδή, προβλέπουν τη χρήση και άλλων μηχανημάτων, που θα ανακαλύψει η τεχνολογία.

Επίσης, το νομοσχέδιο επιτρέπει τη λήψη γενετικού υλικού, χωρίς τη συγκατάθεση του κατηγορουμένου. Προβλέπεται ότι κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να διαφυλαχτεί για τη διαλεύκανση και μελλοντικών εγκλημάτων. Εδώ, «ανοίγεται η πόρτα» για να εγκαθιδρυθεί αρχείο, όχι μόνο για φακέλωμα σχετικά με τη ζωή μας και τη δράση μας, αλλά εγκαθιδρύει το φακέλωμα και σχετικά με τη βιολογική μας υπόσταση. Πώς είμαστε συγκροτημένοι από τη Φύση και, επομένως, τι πρέπει να αναμένει κανείς από εμάς μελλοντικά...

Περαιτέρω προβλέπει τη λεγόμενη ανακριτική διείσδυση. Είναι ένα από τα πιο βάναυσα και ύπουλα μέσα αστυνομικής δράσης. Κάτω από αυτόν τον αφηρημένο τίτλο, κρύβεται η χρησιμοποίηση προβοκατόρων, πρακτόρων, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα ακόμα να συμμετέχουν στην τέλεση αξιόποινων πράξεων. Δεν ξεκαθαρίζεται ποιες είναι αυτές και πού σταματάει η ατιμωρησία του πράκτορα. Εδώ βλέπουμε να οργιάζει η αμφιλεγόμενη αντίληψη του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Φτάνει ο σκοπός να αγιάζει και την τέλεση βαρύτατων εγκλημάτων;


Επιτρέπει τη σύνδεση των διαφόρων αρχείων, με προσωπικά δεδομένα, από τραπεζικούς λογαριασμούς, μέχρι αρχεία νοσοκομείων ή άλλων δραστηριοτήτων και ιδιοτήτων του ανθρώπου. Εδώ είναι χαρακτηριστικό ότι τιμωρεί τη χρήση των αρχείων για τη ματαίωση της δίωξης ενόχων. Δεν τιμωρείται η αθέμιτη χρήση των αρχείων για να ενοχοποιήσει αθώους. Αυτό το ξέχασε.

Καταργείται μία εγγύηση αμεροληψίας

Προχωρεί και σε μερικές άλλες μεταβολές. Καταργεί τη συμμετοχή των ενόρκων στα δικαστήρια, με τη σκέψη ότι οι ένορκοι δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν κινδύνους και η συμμετοχή σε ένα δικαστήριο ενόρκων που δικάζει τρομοκράτες σημαίνει και ότι εκτίθεσαι στον κίνδυνο αντεκδικήσεων των τρομοκρατών και, επομένως, ότι οι πολίτες δε θα έχουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν τέτοιο κίνδυνο, γι' αυτό θα πάνε τακτικοί δικαστές. Αυτό είναι μειωτικό για τους πολίτες.

Το να καταργήσεις τους ενόρκους, καταργείς μια εγγύηση αμεροληψίας, εγγύηση ανεξαρτησίας του μηχανισμού της Δικαιοσύνης από τους άλλους μηχανισμούς της εξουσίας. Αυτό ισχύει, όταν εξακολουθεί να διατηρείται η εξάρτηση της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την κυβέρνηση. Εξάρτηση, που στηρίζεται στο ότι η κυβέρνηση επιλέγει την ηγεσία της Δικαιοσύνης. Αυτός που είναι αρμόδιος να ελέγξει την κυβέρνηση, προσδιορίζεται από τον ελεγχόμενο. Επομένως, διατηρείται μια «σκιά» που πλανιέται πάνω από την ενάσκηση της Δικαιοσύνης. Αυτό που γίνεται προσπάθεια να εξουδετερωθεί με τα ορκωτά δικαστήρια, το νομοσχέδιο το ενισχύει.

Καταργείται και το δικαίωμα αναίρεσης κατά παραπεμπτικών βουλευμάτων. Η αναίρεση αφορά πάντοτε τον ισχυρισμό του παραπεμπόμενου ότι είτε παραβιάζεται το Σύνταγμα είτε παραβιάζονται οι νόμοι. Οτι, δηλαδή, είναι παράνομη η παραπομπή. Αυτό μερικές φορές αποδείχνεται αληθινό. Η ύπαρξη της ευχέρειας προσφυγής στον Αρειο Πάγο για τα παραπεμπτικά βουλεύματα μειώνει το φόρτο εργασίας της Δικαιοσύνης. Αυτή η ψυχολογία βιαστικών παραπομπών και εκδικάσεων δεν υπηρετεί τα συμφέροντα της Δικαιοσύνης.

Αλλά με την αναφορά στους τομείς του οργανωμένου εγκλήματος και της λεγόμενης τρομοκρατίας, μπορεί να έρθει και να καλύψει με ορισμένα τεχνάσματα και πολιτικές δραστηριότητες και, μάλιστα, με τη μορφή της σύστασης και συμμορίας και στις πιο προπαρασκευαστικές της μορφές, που μπορεί να μην είναι καν προπαρασκευή εγκλήματος.

Εδώ βλέπουμε ότι έχουμε ένα νομοσχέδιο που δεν εξυπηρετεί την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας, ενώ συρρικνώνει την προστασία που μας δίνεται από το Δίκαιο. Διερωτώμαι μέχρι τώρα το γεγονός ότι δεν έχει πιαστεί ούτε ένας τρομοκράτης, αυτή η ανεπάρκεια οφείλεται στο ότι δεν είχαμε διατάξεις, που να κάνουν «εκπτώσεις» του κράτους Δικαίου στο πεδίο της Ποινικής Δικαιοσύνης; Σε αυτό οφείλονται ή στην απίστευτη έλλειψη ειδικής παιδείας, γνώσεων, ευσυνειδησίας και οργανωτικής δομής στην αντιμετώπιση του εγκλήματος; Η πρόσληψη και η σταδιοδρομία των αστυνομικών εξαρτάται από το ρουσφέτι. Υπάρχουν ανίκανοι και ανεπαρκείς μηχανισμοί. Αυτοί οι μηχανισμοί θα αντιμετωπίσουν το οργανωμένο έγκλημα, όταν τα πλοκάμια του έχουν διεισδύσει και μέσα στο αστυνομικό σώμα;

Η σημερινή ανεπάρκεια δεν οφείλεται στην έλλειψη του οπλοστασίου, που πάνε να μας φορτώσουν και είναι σε βάρος των ατομικών δικαιωμάτων. Οφείλεται στην παντελή έλλειψη αντιμετώπισης του θέματος της οργάνωσης των αστυνομικών υπηρεσιών. Από εκεί έπρεπε να αρχίσουν. Με την αναδιοργάνωση και την κάθαρση της ΕΛ.ΑΣ. από τους επίορκους.


ΑΓΓΕΛΟΣ ΡΕΜΠΗΣ
Θυσιάζουν τις ελευθερίες, προστατεύοντας την εξουσία

Ισως σπάνια ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο συγκέντρωσε τόσο καθολική αποδοκιμασία και καταδίκη του λαού και των οργανώσεών του, κομμάτων της αντιπολίτευσης και ειδικών επιστημόνων και παραγόντων του δημόσιου βίου όσο αυτό το επικίνδυνο για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες νομοσχέδιο, που με τόσο αλάνθαστη πολιτική αίσθηση ο ελληνικός λαός το... βάφτισε από την αρχή «τρομονόμο».

Το μέγεθος και η σημασία των κινδύνων που θα προκύψουν από την εφαρμογή του για τον πολιτικό βίο της χώρας, αν ποτέ καταλήξει να γίνει νόμος, ώθησε έξι από τα πιο έγκριτα μέλη της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής αυτού του νομοσχεδίου, που είχε επιλέξει και τοποθετήσει ο ίδιος ο υπουργός, να παραιτηθούν. Κι ακόμα, άξια να αναφερθεί είναι η πρωτοβουλία του εισαγγελέα και του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Παναγ. Δημόπουλου και Γεωργ. Βελλή αντίστοιχα να εκφράσουν κι αυτοί το σκεπτικισμό και τις επιφυλάξεις τους, όπως επαινετικά αναφέρθηκε στην πιο καλή και αποτελεσματική, με μεγάλη συμμετοχή, συγκέντρωση της «Συσπείρωσης για τις λαϊκές ελευθερίες τα δημοκρατικά δικαιώματα και την αλληλεγγύη» της... στο θέατρο «Καρέζη».

Δεσμά του πιο άκρατου αυταρχισμού

Ο υπουργός της Δικαιοσύνης, που ανέλαβε το βάρος της κατάρτισης και παρουσίασης αυτού του νομοσχεδίου, έκανε πολλές εμφανίσεις και ομιλίες καθώς και συνεντεύξεις, ιδίως στην τελευταία φάση της διαμόρφωσής του από το Γενάρη και δώθε, που του χρησίμευσαν και για να σταθμίσει, και ανάλογα να ρυθμίζει, τη δόση του δηλητηρίου και του ναρκωτικού. Και στην ομιλία του στην εκδήλωση της Ενωσης Ελλήνων Ποινικολόγων στην αίθουσα του ΔΣΑ και στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 ανέπτυξε τη θεωρία ότι όταν ο νομοθέτης βρίσκεται μπροστά στο πρόβλημα να προστατέψει τα δύο κοινωνικά αγαθά, αυτό της δημόσιας τάξης και ασφάλειας των πολιτών και εκείνο των δικαιωμάτων και ελευθεριών τους, πρέπει να προστατεύει εξίσου και τα δύο. Αλλά αν πρέπει να θυσιάσει το ένα από τα δύο, ποτέ δε θα θυσιάσει αυτό της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.

Αυτή η παραδοχή, αξιολόγηση και πρακτική, ιδίως από μέλος μιας κυβέρνησης που δε διστάζει να συμμετέχει, με οποιαδήποτε μορφή κατάφασης και συνεισφοράς, στο χτίσιμο της σύγχρονης αυτοκρατορίας του κακού, από το άνοιγμα των συνόρων και την παροχή εδαφών για την εξυπηρέτηση των στρατευμάτων των σιδηρόφρακτων επιδρομέων στη Βαλκανική, που τέλεσαν και τελούν εγκλήματα γενοκτονίας και οικολογικής καταστροφής, μέχρι την παράδοση του λαϊκού μόχθου και των πόρων της χώρας στη λεηλασία των «θεσμικών επενδυτών» αυτή, λοιπόν, η παραδοχή και πρακτική δείχνει ολοκάθαρα ότι η χώρα σπρώχνεται όλο και πιο βαθιά στα δεσμά αυταρχικής εξουσίας. Και ότι σημαντικό κρίκο αυτών των δεσμών αποτελεί και ο «τρομονόμος».

Σε συνέντευξή του (ΤΑ ΝΕΑ, 8/1/01) ο υπουργός της Δικαιοσύνης δήλωσε για το επίμαχο θέμα της εξέτασης του DNA του υπόπτου παρά τη θέλησή του: «Εδώ υπάρχει όχι μόνο το πρόβλημα αν μπορείς να διατάξεις κάποιον να υποβληθεί σε εξέταση, αλλά και πώς θα την εκτελέσεις. Σαν αρνηθεί κάποιος, δεν μπορείς με τη βία να τον εξαναγκάζεις, αυτό θα είναι επέμβαση στην προσωπική του ελευθερία». Τώρα στο νομοσχέδιο (άρθρ. 6) αναφέρεται μόνο ότι το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο μπορεί να διατάξει την ανάλυση του DNA κλπ. χωρίς καμιά αναφορά για το τι θα γίνει αν το «ένα πρόσωπο», όπως χαρακτηρίζει τον υποψήφιο για εξέταση, χωρίς να μεταχειρίζεται τους όρους «ύποπτος» ή «κατηγορούμενος», αρνηθεί να υποβληθεί στην εξέταση. Θα είναι κρατούμενος και θα τον εκβιάσουν στη φυλακή, θα είναι ελεύθερος και θα τον συλλάβουν για να τον εξαναγκάσουν; Παρόμοιο φαινόμενο δεν υπάρχει για μια χαρακτηριστική εικόνα βαρβαρότητας. Εάν αυτό επιτρέπει το... «αντιτρομοκρατικό» τους νομοσχέδιο, τότε είναι σαν να ανοίγει ο δρόμος για τη νομιμοποίηση των βασανιστηρίων, όπως και στη μητρόπολη της δικαιοσύνης του σερίφη, στην οποία, πέρα από τη συνηθισμένη πρακτική της αστυνομικής κυριαρχίας, νομιμοποιείται, όπως αναφέρθηκε τελευταία, η βολή αστυνομικών με υλικό που προκαλεί σύντομη παράλυση του διωκόμενου για την ευκολότερη σύλληψή του, με το δόγμα ότι επιτρέπεται η πρόκληση ελαφρού πόνου («γονιμοποιούμε το ωράριο του Μεγάλου Αδελφού», είπε σε συνέντευξή του ο καθηγητής Γ. Πανούσης). Ωστόσο, ο λαός δεν έχει ανάγκη να εξηγήσει ο ίδιος ο υπουργός τι μεσολάβησε και οι δικές του επιστημονικές και πολιτικές πεποιθήσεις διατυπώθηκαν εντελώς αντίθετα στο νομοσχέδιο, πάλι με τη δική του υπογραφή, έχει αρκετή πείρα και το καταλαβαίνει.


Χρειάζεται μέτωπο εναντίωσης

Ο «τρομονόμος» θα συμπληρωθεί σε πιο σκληρή κατεύθυνση και με συμπληρωματικές νομοθετικές διατάξεις, αλλά και με υπουργικές αποφάσεις και διατάξεις αστυνομικών, ίσως και άλλων διοικητικών αρχών που θα αποδειχτούν απαραίτητες για την εφαρμογή των διατάξεών του. Ηδη υπάρχει το νομοσχέδιο για τον περιορισμό και τους όρους κάτω από τους οποίους θα επιτρέπεται και θα διεξάγεται δημόσια συνάθροιση, εκδήλωση, διαδήλωση, πορεία συνδικαλιστική ή πολιτική», με περιεχόμενο που θα το ζήλευε και η πιο αυταρχική εξουσία - αν υποτεθεί ότι υπάρχει τέτοια απέναντι σε τούτη της νέας τάξης. Παράλληλα, προχωρεί η διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος, με την οποία, στον τομέα της Δικαιοσύνης που εξετάζουμε τώρα εδώ, θα προχωρήσει ακόμα περισσότερο η δέσμευση της λειτουργίας και της συνείδησης των δικαστικών λειτουργών από την κυβερνητική εξουσία.

Ολες αυτές οι διαδικασίες θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη φασιστικού και ρατσιστικού παρακράτους, που αποβαίνει κρυφό (δήθεν) αποδεκτό συμπλήρωμα της «νόμιμης» κρατικής λειτουργίας. Σε μια τέτοια μολυσμένη ατμόσφαιρα, η Δικαιοσύνη εξευτελίζεται και θανατώνεται ή αυτοκτονεί. Γι' αυτό και οι δικαστικές εγγυήσεις, με τις οποίες ο υπουργός και τα υπολείμματα της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής του φρόντισαν να... ομορφύνουν νομικά τον «τρομονόμο» τους, σύντομα θα καταλήξουν στην πράξη τυπικά χαρτιά που θα τα στέλνει στη δραστήρια αστυνομία κάποιος γραμματέας κι ύστερα θα τα υπογράφει κάποιος κύριος πρόεδρος ή κύριος εισαγγελέας. Οι παρόμοιες εμπειρίες του ελληνικού λαού είναι οδυνηρές. Και είναι καταγραμμένες σε πληθώρα βιβλίων και προσιτών ντοκουμέντων. Είναι αντικειμενικά ψεύτικος και παραπλανητικός ο υπουργικός ισχυρισμός ότι είμαστε μια δημοκρατική χώρα (με όλα αυτά;) με θεσμούς και βαδίζουμε με εμπιστοσύνη ότι από τους δικαστές και τους εισαγγελείς δε θα γίνει στρεβλή εφαρμογή του «τρομονόμου»

Από πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες και από όλο το νομικό κόσμο της χώρας και οργανώσεις διακηρύχτηκε ότι το μελετημένο, ισόρροπο και μακροχρόνια εφαρμοζόμενο νομοθετικό πλαίσιο της χώρας είναι αρκετό και δε χρειάζεται καμιά παρέμβαση για την αντιμετώπιση της όποιας μορφής τρομοκρατίας. Η Δικαιοσύνη δεν έχει σκοπό να ανακαλύψει τους παραβάτες, αλλά να τους δικάσει με διατήρηση των δικαιωμάτων και της προσωπικότητάς τους. Για την υπουργική εκτίμηση της ακραίας προστασίας της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, ο ποινικός κώδικας περιέχει πληρέστατη προστασία με το 6ο κεφάλαιό του που έχει τον τίτλο «επιβουλή της Δημόσιας Τάξης» και τα 15 άρθρα του. Ετσι, για να φανεί αυτή η σχολαστική φιλοεξουσιαστική προστασία ας αναφερθεί εδώ ότι με φυλάκιση μέχρι τρία χρόνια τιμωρείται ακόμη και ο θρησκευτικός λειτουργός που κατά την άσκηση των έργων του ή γενικά με την ιδιότητά του προκαλεί ή διεγείρει τους πολίτες σε εχθροπάθεια κατά της πολιτειακής εξουσίας κλπ. (τρέμετε πανάγιοι ρασοφόροι του πολιτικού άμβωνα και των ευαγγελικών χειροκροτημάτων). Γι' αυτό (και από πλήθος άλλα περιστατικά που δεν μπορούν να εκτεθούν όλα σ' ένα άρθρο) η επιμονή της κυβέρνησης στην ψήφιση του «τρομονόμου» φανερώνει ότι αποκλειστικός σκοπός της είναι να εμποδίσει και να συντρίψει την πολιτική δράση λαού ενάντια στην αυταρχική εξουσία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Ο λαός μπορεί

Οσο προχωρούν αυτές οι υποδουλωτικές διαδικασίες, τόσο αφυπνίζονται πολιτικά όλο και πλατύτερα λαϊκά κινήματα σε όλες τις χώρες. Ενθαρρυντικές ενδείξεις έχουμε και στη χώρα μας, όπως προκύπτει από τη δραστηριότητα και την προσέλευση που παρατηρείται στις διοργανώσεις και στους συνδικαλιστικούς και πολιτικούς χώρους που προσπαθούν να δείξουν το δρόμο που συμφέρει στα αδικημένα στρώματα του κόσμου της δουλιάς. Ολοι αυτοί οι παράγοντες του δημόσιου βίου, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι γενικότερα και οι οργανώσεις τους καλούνται να βοηθήσουν και να στελεχώσουν το λαό στην προσπάθειά του να αντισταθεί στην επιδρομή των μεγαλοσυμφερόντων και της εξουσίας τους. Πρέπει να καταδείξουν ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά στη διαδικασία της συγκρότησης της «νέας τάξης πραγμάτων» του δικαίου των επιδρομών, της παγκοσμιοποίησης της εκμετάλλευσης και της λεηλασίας. Η οικονομική εξουσία των μεγάλων συμφερόντων προχωρεί στην απ' ευθείας άσκηση και της πολιτικής εξουσίας. Αυτό το νόημα έχουν οι κραυγές τους για «λιγότερο κράτος» και η οργή τους για την ανάμειξη της Δικαιοσύνης στις «διαπλοκές» τους, στα εγκληματικά εμπόρια και τα ληστρικά χρηματιστήριά τους. Δεν τους «κάνει» πια η μορφή της Δικαιοσύνης που τους υπηρέτησε σε παλιότερες μορφές της δημοκρατίας τους και ακριβώς αυτή την καθαρά διεκπεραιωτική αποστολή και δομή της επιχειρούν να οργανώσουν τώρα με διάφορους τρόπους και σε διάφορα επίπεδα. Να ενθαρρυνθεί ο λαός με τη γνώση ότι ο αγώνας του δεν τελειώνει με μια μάχη, στην οποία από ιστορική συγκυρία έτυχε να 'χουν οι εκμεταλλευτές τα πιο αποτελεσματικά όπλα. Είναι κρίμα να φοβούνται οι κυρίαρχοι τη δύναμη και τη δυναμική του αγώνα του και πλατιά λαϊκά στρώματα να μη γνωρίζουν τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα τους. Ο καθένας καλείται να πράξει το καθήκον του.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ