Copyright 2017 The Associated

Πανέτοιμος να δώσει μάχη για το ντόπιο κεφάλαιο δηλώνει και ο Μακρόν (φωτ. από συγκέντρωση του «Εμπρός!»)

Τον τελευταίο μήνα, πολλές δημοσκοπήσεις δείχνουν ενισχυμένο σημαντικά τον 40χρονο πρώην τραπεζίτη και πρώην υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησης Ολάντ - Βαλς μέχρι τον Αύγουστο του 2016 Εμανουέλ Μακρόν. Συγκεκριμένα, εμφανίζεται δεύτερος στον α' γύρο αλλά πρώτος τελικά στο β' γύρο, όπου εκτιμάται ότι θα επικρατήσει της υποψήφιας του «Εθνικού Μετώπου» Μαρίν Λεπέν με πάνω από 60%.

Πριν ακόμα παραιτηθεί από την κυβέρνηση Ολάντ - Βαλς ασκώντας της κριτική για «ατολμία» και απουσία δραστικών μεταρρυθμίσεων, ο Μακρόν ίδρυσε την κίνηση «Εμπρός!», διευρύνοντας προβληματισμούς και προσπάθειες για το πώς το γαλλικό κεφάλαιο θα αναμετρηθεί με τους αντιπάλους του (άσπονδους και μη) από καλύτερη θέση.

Αν και ο Μακρόν αναμένεται να παρουσιάσει επίσημα το πρόγραμμά του τις επόμενες βδομάδες, είναι σαφές ότι ετοιμάζεται να προσφέρει υπηρεσίες στα ταξικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας και όχι του λαού της χώρας. Δεν μιλάμε, άλλωστε, για κανέναν τυχαίο; Αξια υπηρέτησε τον ίδιο ρόλο και από τη θέση του υπουργού Οικονομίας, πρωτοστατώντας π.χ. στην προώθηση πριν από δυο χρόνια σε μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων, σχετικά με την επέκταση της λειτουργίας των καταστημάτων περισσότερες Κυριακές το χρόνο, μεγαλύτερη «ευελιξία» στο ύψος και τις διαπραγματεύσεις για τους μισθούς, περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων, επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων σε στρατηγικούς κλάδους όπως η αμυντική βιομηχανία. Αυτά τα αντιδραστικά νομοθετήματα έγιναν γνωστά ως «νόμος Μακρόν».

Η υποψηφιότητα Μακρόν αποτυπώνει κι αυτήν την έντονη προσπάθεια του γαλλικού κεφαλαίου να αποκτήσει τον ισχυρότερο ρόλο που είχε παλιότερα, την ετοιμότητά του να πρωτοστατήσει στην κλιμάκωση των αντιλαϊκών σχεδιασμών, προσδοκώντας φυσικά να καρπωθεί και μεγαλύτερο κομμάτι της λείας από την καταλήστευση του κόπου και του πλούτου των εργαζομένων των λαών.

Ενδεικτική ήταν η ομιλία του Μακρόν στο πανεπιστήμιο Humboldt του Βερολίνου όπου βρέθηκε στις 10 Γενάρη.

Στο φόντο ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που δυναμώνουν σε αυτό που μέχρι πρόσφατα ονομάζαμε «Δύση» (βλ. και συζήτηση για ΝΑΤΟ), της συζήτησης για την ανάγκη η ΕΕ να αναβαθμίσει το ρόλο της στην υπεράσπιση της σταθερότητας και π.χ. της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», ο Μακρόν στάθηκε στη σημασία που έχει η δημιουργία μιας «μόνιμης ευρωπαϊκής έδρας», ενός «ευρωπαϊκού Συμβουλίου Αμυνας» όπως και ενός «ευρωπαϊκού ταμείου άμυνας» που θα χρηματοδοτεί σχετικά προγράμματα.

Τέτοιες προτάσεις συνδέονται και με την ευρύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, μεταξύ άλλων και ανάμεσα σε Ευρώπη - ΗΠΑ, όπως αποτυπώνεται και στις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης Τραμπ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Μακρόν μιλά για μια (ευρωπαϊκή) «άμυνα» «προικισμένη με μέσα και φιλοδοξία», «μια Ευρώπη που ανοίγει τα μάτια και αναλαμβάνει τις ευθύνες της», προσθέτοντας: «Είναι ο καλύτερος τρόπος αντίστασης στα φαντάσματα της εθνικής παρακμής όπως και στις αβεβαιότητες (που προκαλούνται) από τον Αμερικανό συνεταίρο μας».

Εστιάζοντας φυσικά στο πώς πρώτα απ' όλα το γαλλικό κεφάλαιο θα ωφεληθεί αυτοτελώς και πολύπλευρα, ο Μακρόν ιεραρχεί ψηλά και την αύξηση των «αμυντικών» δαπανών της Γαλλίας στο 2% του ΑΕΠ.

Αντίστοιχα, ιεραρχεί τον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», στο πλαίσιο φυσικά των οξυνόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Στα τέλη Γενάρη, από τον Λίβανο και την Ιορδανία, όπου βρέθηκε για να στείλει μήνυμα για το ενδιαφέρον του γαλλικού κεφαλαίου για τη Μέση Ανατολή, τόνισε ότι «μέσα στους εντεινόμενους κινδύνους που γεννά η τρομοκρατία, (σ.σ. οι Γάλλοι) πρέπει να ξέρουμε ποια είναι η ιστορία μας και ποιο το νήμα της. Οχι για να διεξάγουμε όλους τους πολέμους όταν δεν έχουμε τις λύσεις, (αλλά) για να ξέρουμε να μιλάμε με κάθε απαίτηση, να μη σταματάμε ποτέ το διάλογο, αλλά να υπερασπιζόμαστε πάντα τα συμφέροντα και τις αξίες μας».

Σε άλλη του επισήμανση από μια περιφέρεια ήδη τυλιγμένη στις φλόγες των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τόνισε: «Ρόλος της Γαλλίας είναι να διεξάγει μια ανεξάρτητη και ισορροπημένη πολιτική που δίνει το λόγο σε όλους, που διασφαλίζει την οικοδόμηση της ειρήνης... ένας ρόλος που ίσως έχουμε ξεχάσει...».

Μάλιστα, ενδιαφέρον έχουν υπογραμμίσεις που προδιαθέτουν για την τακτική που ίσως επιλέξει το Παρίσι το επόμενο διάστημα στη Συρία: «Το να κάνουμε την απομάκρυνση του Ασαντ προαπαιτούμενο ήταν εντελώς λάθος. Βασικό μας πρόβλημα είναι ο "Ντάες" (σ.σ. "Ισλαμικό Κράτος")». Βεβαίως, έχει εκφράσει τη διαφωνία του «με όσους θέλουν να προχωρήσουν σε συμφωνία με τον Ασαντ, είναι ένας ηγέτης αποτυχημένος», σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Παριζιέν». Επιπλέον, στάθηκε στη σημασία που έχει η Γαλλία να διεκδικήσει ακόμα ενεργότερο και πιο διακριτό ρόλο στο Συριακό, προτάσσοντας τη δημιουργία μιας πρωτοβουλίας «ομάδας επαφής με το σύνολο των ενδιαφερόμενων πλευρών από τη Συρία, την περιφέρεια, την Ευρώπη, αλλά και τα Ηνωμένα Εθνη και τις μεγάλες δυνάμεις για να ανοίξει μια πολιτική μετάβαση στη Συρία».

Χαρακτηριστική είναι, επίσης, η αναφορά που έκανε ο Μακρόν κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αλγερία, ότι «η Γαλλία κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας στην Αλγερία διέπραξε εγκλήματα κατά της ανθρώποτητας», σπεύδοντας επίσης να συμπληρώσει ότι «έφερε και πλούτο και δικαιώματα». Η δήλωση αυτή, προφανώς με το βλέμμα στις γενιές Γαλλοαλγερινών μπροστά στις εκλογές αλλά και ενδεικτική για τις βλέψεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην Αφρική, προκάλεσε την αντίδραση της Μ. Λεπέν που τον κατηγόρησε ότι δεν κάνει για πρόεδρος γιατί «κατηγορεί τη χώρα του». Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και ο Ρεπουμπλικάνος, που είπε ότι «αυτή η διαρκής αντιπάθεια στην ιστορία μας, αυτή η διαρκής μεταμέλεια είναι ανάξια για έναν υποψήφιο πρόεδρο».

Την ίδια στιγμή, ο Μακρόν ξεκαθαρίζει ότι θα ηγηθεί μιας νέας επέλασης σε όσα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν μείνει όρθια. «Θέλω να είμαι πρόεδρος μιας Γαλλίας υπεύθυνης, που σέβεται τους κανόνες του παιχνιδιού και θα τηρεί τις δεσμεύσεις της», υπογράμμισε στην ίδια παρέμβασή του στο Βερολίνο, αναγνωρίζοντας ότι «η Γαλλία παραβίασε τους κανόνες και τροφοδότησε δυσπιστία» (βλέπε «δυστοκία» και παζάρια για την τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και συγκράτηση του ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ). Ωστόσο, αποτυπώνοντας την αποφασιστικότητα, με την οποία το γαλλικό κεφάλαιο θα συνεχίσει να επιδιώκει «προσαρμογές» των κανόνων και της λειτουργίας της ΕΕ που θα ωφελήσουν μια μεγαλύτερη ευελιξία κινήσεων, αλλά και έναν καταμερισμό «βαρών» που θα φορτώσει (μεγαλύτερη) χασούρα από την κρίση και στα - αντίπαλα - γερμανικά κεφάλαια, επανέφερε την ιδέα για τη σύνταξη ενιαίου προϋπολογισμού για την Ευρωζώνη, «έναν προϋπολογισμό ... και σε ίδιους πόρους». Μια ιδέα «για τη χρηματοδότηση επενδύσεων του μέλλοντος, για την προσφορά επείγουσας οικονομικής στήριξης και τη βοήθεια σε χώρες του ευρώ σε περίπτωση ενός μεγάλου οικονομικού σοκ».

• Σε μια παράλληλη εξέλιξη, ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές της 23ης Απρίλη Μπενουά Αμόν επιβεβαίωσε ότι συνεχίζονται οι συζητήσεις με τον υποψήφιο της αριστεράς Ζαν Λικ Μελανσόν «για ενδεχόμενη συνεργασία τους». Στο παρελθόν, ο Μελανσόν απέκλειε την πιθανότητα να αποσυρθεί υπέρ της υποψηφιότητας Αμόν, ενώ ο δεύτερος έχει αποφύγει να διευκρινίσει τι θα έκανε εκείνος σε αντίστοιχη περίπτωση.

Βεβαιώνοντας ότι η τάξη για την οποία αγωνιά είναι εκείνη που ξεζουμίζει τους εργάτες, στις 22 Γενάρη, ο Μακρόν, σε συνέντευξή του στο δίκτυο BFMTV, τόνιζε:

«Η ζωή ενός επιχειρηματία είναι αληθινά πολύ πιο σκληρή από αυτή ενός μισθωτού... δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Μπορεί να τα χάσει όλα (ο επιχειρηματίας) και έχει λιγότερες εγγυήσεις...». Ενώ αποτυπώνοντας την ανάγκη των μεγαλοεπιχειρηματιών να διασφαλίσουν συνθήκες ακόμα πιο ευνοϊκές για τη συγκέντρωση της παραγωγής σε λιγότερα χέρια, συνέχιζε: «Τι είναι αυτό που τα μπλοκάρει όλα; Η έλλειψη ορατότητας», αναφερόμενος στην ικανότητα να διακρίνονται πιο καθαρά τα νέα πεδία δράσης για άντληση μεγαλύτερων κερδών και βέβαια τον «εκτοπισμό» ανταγωνιστών τους.

«Ο επιχειρηματίας αναρωτιέται "έχω το δικαίωμα να λαθέψω;", έχω το περιθώριο, αν κάτι πάει άσχημα αύριο, να μπορέσω να προσαρμοστώ (σε νέες συνθήκες);».

Εξηγώντας πώς εννοεί την «ορατότητα» περιθωρίων για μεγαλύτερη κερδοφορία που χρειάζονται οι μεγαλοεπενδυτές, έστρεψε την κουβέντα στην «αναπροσαρμογή» του συστήματος επιδότησης της ανεργίας. Μια επιχείρηση που συνδιαμορφώνεται εδώ και χρόνια στις Βρυξέλλες και επιταχύνεται σε όλες τις χώρες - μέλη, και στην Ελλάδα. Στόχος το «επίδομα ανεργίας» να μετατραπεί σε «επίδομα εργασίας», όπως λένε οι εμπνευστές του, μειώνοντας κι άλλο τους δικαιούχους αλλά και το ύψος του, σπρώχνοντας τις στρατιές των εκατομμυρίων ανέργων αλλά και ...μόνιμα μισοανέργων (βλ. ελαστικά απασχολούμενων) σε θέσεις «απασχόλησης» κακοπληρωμένες και χωρίς δικαιώματα, μειώνοντας βέβαια, πλασματικά ουσιαστικά, τα επίπεδα ανεργίας.

«Πρέπει να τροποποιήσουμε τη διάρκεια και το ύψος των επιδομάτων ανεργίας», ανέφερε, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Πρέπει να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο αριθμό των θέσεων εργασίας (που μπορούμε) πριν να πούμε ότι "θα κλωτσήσουμε το τρένο των ανέργων που είναι τεμπέληδες"...». Δηλαδή, πρώτα να δούμε πώς μπορούμε να γεμίσουμε θέσεις εργασίας απαραίτητες για να πάρει μπροστά η μηχανή του καπιταλιστικού κέρδους (σε συνθήκες κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας») και μετά να δούμε πώς θα «χειριστούμε» και τους ανέργους που θα μείνουν και ποτέ δεν θα μηδενιστούν στον καπιταλισμό. Μάλιστα, έσπευσε να προσφέρει ακόμα αμεσότερο λόγο και στη μεγαλοεργοδοσία, εξηγώντας ότι αν εκλεγεί θα θέσει το ζήτημα και στα τραπέζια των «κοινωνικών εταίρων» που - επέμεινε - πρέπει να συζητήσουν για τη «διασφάλιση των ανέργων».

Ο Μακρόν έχει, επίσης, δηλώσει ότι θα προτάξει μέτρα για «να συνεχίσουμε να απλοποιούμε τους κανόνες προσλήψεων και απολύσεων». Υποστήριξε, μάλιστα, ότι «υπάρχουν πολλοί εργοδότες που θέλουν να μπορούν να αποφεύγουν την καταστροφή θέσεων εργασίας», όταν η εμπειρία δείχνει συνέχεια ότι ποτέ η ανοχή σε «ορισμένες» απολύσεις δεν έβαλε φρένο στα σχέδια του κεφαλαίου (για περισσότερες απολύσεις ή και οριστικά «λουκέτα» εργοστασίων) που υπαγορεύει το ίδιο το κυνήγι του κέρδους.

Μεταξύ άλλων, έχει ταχθεί και υπέρ της ακόμα μεγαλύτερης «απελευθέρωσης του κοινωνικού διαλόγου πιο κοντά στο εργοστάσιο και το έδαφος (σ.σ. τον αντίστοιχο κλάδο απασχόλησης)».