ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ντροπή...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και αναλγησία ποτέ δεν πήγαιναν μαζί. Το νόμο που ψήφισε η Βουλή, από το περυσινό καλοκαίρι, εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αυτά έλεγε σε ραδιοφωνικό σταθμό, χτες, ο Λ. Τζαννής, υφυπουργός Εσωτερικών, σχετικά με τους συμβασιούχους του ΤΕΒΕ, που αδίκως έχουν εξαιρεθεί από το νόμο, περί μετατροπής των συμβάσεων των εκτάκτων του Δημοσίου σε αορίστου χρόνου και βρίσκονται τις μέρες αυτές σε κινητοποίηση.

Και τα έλεγε όλα αυτά σε έντονο ύφος, λες και είχε γίνει κάποια κατάφωρη αδικία σε βάρος της κυβέρνησης. Λες και δεν ήταν αυτή, που πρότεινε το σχετικό νόμο στη Βουλή. Λες και δεν ψηφίστηκε αποκλειστικά και μόνον από την κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής, ενώ δεν πήρε στο παραμικρό υπόψη της, τόσο την έντονη και στοιχειοθετημένη κριτική, που έχουν κάνει οι κομμουνιστές βουλευτές, όσο και τις προτάσεις τους, ώστε να συμπεριληφθούν κι άλλες κατηγορίες εργαζομένων, όπως οι συμβασιούχοι του ΤΕΒΕ, αφού καλύπτουν πάγιες και πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου.

Εμείς τι να πούμε; Οτι δε γίνεται το μαύρο άσπρο; Οτι μερικοί μερικοί κάνουν ό,τι μπορούν, για να χαθεί εντελώς η έννοια της ντροπής απ' αυτήν την κοινωνία; Μάλλον, ό,τι και να πούμε λίγο είναι...

Οι ψευτοαριστεροί...

Μπόλικη η φιλολογία των ημερών, περί μιας «σύγχρονης Αριστεράς», «κεντροαριστεράς», για «εξανθρωπισμό των νόμων της αγοράς» κλπ. Κι επειδή αρκετοί από τους οπαδούς των προαναφερομένων αντιλήψεων, μεταχειρίζονται ως βασικό επιχείρημά τους το λεγόμενο ιταλικό πείραμα, σάς μεταφέρουμε ορισμένες ενδιαφέρουσες εκτιμήσεις, για τις εκεί εξελίξεις:

«... Το ερώτημα, όμως, για πολλούς είναι γιατί αυτή η στροφή στάσης της ιταλικής εργοδοσίας απέναντι σε μια κυβέρνηση (σ.σ. της "κεντροαριστεράς") που την εκθείαζε μέχρι πριν λίγους μήνες. Γιατί αυτό το πολιτικό άδειασμα απέναντι σε μία κυβέρνηση που ζήτησε και πέτυχε μεγάλες θυσίες από τον ιταλικό λαό για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, που κτύπησε τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα του κόσμου της εργασίας σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, που αποδέχτηκε σχεδόν τα πάντα απ' όσα ζήτησε η εργοδοσία στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι, ότι το ιταλικό πατρονάτο περνά σήμερα σ' αυτήν την αντεπίθεση γιατί αντιλαμβάνεται την ιδεολογική και πολιτική σύγχυση που κυριαρχεί στην ιταλική κοινωνία. Η απογοήτευση, η απάθεια, η σύγχυση και προπαντός η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις δυνάμεις της Αριστεράς κυριαρχούν δυστυχώς, σε μεγάλα τμήματα του ιταλικού λαού...».

Και το κείμενο συνεχίζει λίγο παρακάτω...

... και ο ρόλος τους

«Δεν υπάρχει λόγος, λοιπόν, οι Ιταλοί βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες να στηρίξουν τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς με τις τόσες αντιφάσεις στο εσωτερικό τους και, το σημαντικότερο, όταν ορισμένες μάλιστα από αυτές -έστω και μειοψηφούσες- μπορεί στο μέλλον να αμφισβητήσουν τις λογικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που θέλουν να επιβάλλουν. Οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς και ειδικότερα οι δυνάμεις της μετριοπαθούς Αριστεράς (D.S.) έπαιξαν τον ιστορικό τους ρόλο σε μια περίοδο μετάβασης δύσκολη για την εργοδοσία, σήμερα ίσως να έχασαν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο...»

Γνωστά πράγματα, ίσως πείτε. Αυτός ήταν πάντοτε ο ρόλος των διάφορων ψευτοαριστερών, σοσιαλδημοκρατικών και λοιπών ανάλογων δυνάμεων. Να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, για λογαριασμό όμως της άρχουσας τάξης -όταν αυτή τους έχει ανάγκη- σε βάρος των εργαζομένων και των λαών. Και αφού κάνουν τη βρώμικη δουλιά και δεν τους έχει πλέον ανάγκη, τους πετάει σαν στυμμένη λεμονόκουπα ή τους βγάζει στην εφεδρεία, για την επόμενη ανάλογη περίοδο.

Πράγματι, έτσι είναι τα πράγματα και πάμπολλα είναι τα σχετικά ιστορικά παραδείγματα. Μερικοί όμως είναι τόσο αμετανόητα ψευτοαριστεροί, που δε βάζουν με τίποτε μυαλό. Αρκεί να σκεφθείτε, ότι τα προαναφερόμενα αποσπάσματα είναι από την «Αυγή» του Σαββάτου...

Βρέθηκε η... λύση

Τώρα, μάλιστα, η αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος της ανεργίας των γυναικών μπήκε στο δρόμο της αντιμετώπισής της. Αν δεν το γνωρίζατε, σας πληροφορούμε, ότι προχθές ο κ. Σημίτης δεξιώθηκε γυναίκες επιχειρηματίες και δήλωσε, ότι η γυναικεία επιχειρηματικότητα θα ενισχυθεί θεσμικά, ώστε να αντιμετωπιστεί η γυναικεία ανεργία, που απασχολεί ιδιαίτερα την κυβέρνηση...

Ποιος να το 'λεγε στις απανταχού άνεργες γυναίκες, σε όλη τη χώρα, ότι όχι μόνο θα λυθεί το πρόβλημά τους, αλλά θα γίνουν και επιχειρηματίες...

Είπαμε, η λέξη ντροπή είναι άγνωστη στους κυβερνώντες και στους κάθε λογής οπαδούς των δήθεν ευρω-μονόδρομων.

Κράτος του τρόμου

Μια κοινωνία του τρόμου για το λαό είναι αυτή που... οραματίζονται. Αυτό αποδείχνουν, πλέον, οι τελευταίες εξελίξεις με την ανακοίνωση της «τρομονομοθεσίας» από την κυβέρνηση. Το χτίσιμο αυτής της κοινωνίας, που θα θέτει σε ομηρία κι αυτές τις αστικές δημοκρατικές ελευθερίες, έχει αρχίσει να πραγματοποιείται μεθοδικά τα τελευταία χρόνια. Αρχισε με τη Συμφωνία Τρέβι, τη Συνθήκη Σένγκεν, τη θεσμοποίηση του ηλεκτρονικού φακελώματος, το χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τις αυταρχικές αστυνομικές πρακτικές, τα αστυνομικά μπλόκα. Συνεχίστηκε με την επικράτηση της ασυδοσίας της κυβέρνησης και των μεγάλων συμφερόντων στον τομέα της ενημέρωσης, όπου φαλκιδεύτηκε το δικαίωμα του λαού σ' αυτήν. Μετά ήρθαν οι συμφωνίες δικαστικής συνδρομής και αστυνομικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, με τις οποίες δίνεται η δυνατότητα στην υπερδύναμη να επεμβαίνει, και τυπικά, στον κρατικό μηχανισμό της χώρας. Το κατασκοπευτικό δίκτυο Εσελον, το καθεστώς τρόμου και εκμετάλλευσης, που ήδη υπάρχει σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων και αναμένεται να ενταθεί μετά την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου από την κυβέρνηση στη Βουλή. Στα «σκαριά» βρίσκεται νομοσχέδιο, το οποίο φιλοδοξεί να καταστήσει ...αόρατες τις διαδηλώσεις.

Οι αλλαγές στην ποινική νομοθεσία, με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας, αποτελούν το όπλο, που πυροβολεί κατ' ευθείαν στην καρδιά του όλο το σύστημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ακόμα και αυτό, που έχει κατοχυρώσει η κατεστημένη τάξη. Μια τάξη, που έχει αποφασίσει ότι το δικαίωμά της, να μην αισθάνεται ανασφαλής, θα το επιβάλει με την ωμή βία. Ετσι, προσπαθεί να μετατρέψει έστω και αυτό το δικό της Ποινικό Δίκαιο σε όργανο επιβολής μιας αυταρχικής δημόσιας τάξης.

«Τι χρειάζεται και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί;». Αναρωτιέται, ακόμα, και ο πιο καλόπιστος και αφελής πολίτης. Τέτοια είναι η απειλή του οργανωμένου εγκλήματος ή της τρομοκρατίας, που πρέπει να κηρυχτεί επιστράτευση θεσμών και μηχανισμών; Γιατί τόσα χρόνια οι διωκτικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα; Γιατί οι περισσότερες από τις παραπάνω ρυθμίσεις έγιναν μετά από «προτροπή» των ΗΠΑ; Γιατί η CIA, το FBI, η Σκότλαντ Γιαρντ, άλλες μυστικές υπηρεσίες αλωνίζουν τη χώρα μας; Γιατί, γιατί...

Το γιατί, φαίνεται από την καθημερινή ζωή μας. Το δικαίωμα στην απεργία οδηγείται σε κατάργηση, με το να κηρύσσεται σχεδόν κάθε απεργία παράνομη και καταχρηστική από τα δικαστήρια. Το δικαίωμα του συνδικαλισμού, που έχει κατοχυρωθεί με αγώνες και αίμα, οι κρατούντες θέλουν να το μεταβάλουν σε ιστορικό φαινόμενο. Κάτι από το παρελθόν, που, σήμερα, είναι εκτός μόδας. Τόσα χρόνια, τα αστικά ΜΜΕ συκοφαντούσαν κάθε κινητοποίηση. Ακόμα και με τη δράση κουκουλοφόρων. Εστησαν «αγροτοδικεία» και έστειλαν χιλιάδες αγρότες στα δικαστήρια για παρακώλυση συγκοινωνιών.

Δικαίωμα. Η λέξη αυτή φαίνεται ότι θα οξύνει την ταξική αντιπαράθεση. Η αντιπαράθεση αυτή έρχεται. Οι κρατούντες τη βλέπουν από μακριά, να τους κουνά το χέρι απειλητικά. Ξέρουν ότι η πολιτική τους, που «εκτελεί» λαϊκές κατακτήσεις δεκαετιών, θα προκαλέσει κοινωνικές αντιστάσεις. Θέλουν να τις περιορίσουν, να τις καταστείλουν. Το λαϊκό κίνημα πρέπει να γίνει δυσκίνητο. Να περιοριστεί η δράση του. Το δικαίωμα των κρατούντων, να νομοθετούν για την τάξη τους, γίνεται πράξη. Το δικαίωμα των εξουσιαζομένων, να αμφισβητούν, να αγωνίζονται, μπαίνει σε καθεστώς κατάργησης με πρακτικές και με το νόμο. Θα τους αφήσουμε;

Κράτος - χλεύη

Τ' αρπάζει μόνο

και «πέρα βρέχει»,

υποχρεώσεις πλέον

δεν έχει,

«κόψ' το λαιμό σου,

λέει στον πολίτη

ή ασφαλίσου

στον τραπεζίτη»!

Φόρους, χαράτσια

μόνον εισπράττει

και στον κοσμάκη